Της Αλεξάνδρας Τσόλκα

Αριστοκρατικός, βελούδινος σχεδόν, σε χαμηλούς τόνους. Με την παράδοση του πρωταγωνιστή του αστικού θεάτρου, του καρδιοκατακτητή των τηλεοπτικών επιτυχιών, αλλά και του καλλιτέχνη – βομβιστή, του αναρχικού του νου, που δε τον νοιάζουν τα υλικά αγαθά, όπως λέει και ούτε τον ένοιαξαν ποτέ, του ικανού να δει πιο βαθιά, πιο αποδομητικά και μετά να ανασυνθέσει. Να ανασυνθέσει απ’ την αρχή, απ το χάος, απ το μηδέν. Σαν όλους τους σπουδαίους καλλιτέχνες. Σαν όλες τις θεότητες έστω και του προσωπικού μας εικονοστασίου. Όταν απαντά μιλάει αργά, σκέφτεται, ζυγιάζει κάθε λέξη, βρίσκει την ισορροπία της φράσης, εννοιολογικά και αισθητικά. Χαμογελάει συχνά αλλά απρόσμενα. Κοιτάει κατάματα. Αγκαλιάζει τους ανθρώπους. Τους αγγίζει. Τους αισθάνεται. Πίσω του, στο καμαρίνι του, οι δικοί του Άγιοι. Η Βλαχόπουλου, ο Μπράντο, ο Αυλωνίτης, η Μέριλ Στριπ. Μικρές φωτογραφίες –όχι ναρκισσιστικές κραυγές- από κάποιους ρόλους. «Τις παίρνω πάντα μαζί μου. Μεταφέρονται μαζί με μένα»…

Ο «Φυλακισμένος της διπλανής πόρτας», στο Ιλίσια. Ανεργία, φόβος φτώχειας, lock out, σκουπίδια παντού απ τις απεργίες, αφημένοι άρρωστοι στα νοσοκομεία, εγκληματικότητα. Ο ήρωας σου, απελπίζεται, αφήνεται, χάνει τις ισορροπίες του. Έχεις υπάρξει απελπισμένος; Έχεις νοιώσει σαν αυτόν;

«Όχι. Δεν έχω υπάρξει απελπισμένος. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως θα ‘ταν να χάνονταν όλα, να ζούσα σε μια γκαρσονιέρα με τα ελάχιστα και δε θα με ένοιαζε. Γιατί αυτά που έχω δεν ορίζονται υλικά. Και δεν με ενδιέφεραν ποτέ ιδιαίτερα τα υλικά. Άλλες ήταν οι δίκες μου προκλήσεις στη ζωή. Έχω νοιώσει όμως σαν τον Μελ. Γιατί περνάω μέρες, ώρες, μήνες, σκεπτόμενος μια φράση του ήρωα από το έργο κάθε φορά. Μπορεί να φαίνεται ως αδράνεια, αλλά μια φράση, ένας τονισμός και ξεκλειδώνονται αισθήματα. Όταν μπαίνω στην πρόβα πια, έχω προσπαθήσει να έχω όλες τις λύσεις, όλες τις απαντήσεις για αυτό που θα συμβεί. Να μην μένουν κενά. Ίσως για αυτό, στο συγκεκριμένο έργο κάνω και την απόδοση κειμένου, την σκηνοθεσία, τη μουσική επιμέλεια. Έχει υπάρξει από πριν. Ίσως για αυτό δεν κάνω ποτέ δυο πράγματα μαζί. Όταν είχα καθημερινά τηλεόραση δεν έκανα θέατρο. Αφοσιώνομαι ή αν θες λειτουργώ μονομερώς; Δε μπορώ όμως να κάνω πάνω από ένα πράγματα μαζί».

Λένε πως το θέατρο ευημερεί στις κρίσεις. Πως οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ένα ανθρώπινο σώμα να περνάει τα ίδια με μας. Ισχύει ή όχι ότι οι πορείες, οι φασαρίες, η αστυνομοκρατία στο κέντρο, φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα στις θεατρικές πιάτσες;

«Όταν δεν υπάρχουν λεφτά για θέρμανση, φροντιστήρια των παιδιών, φαγητό, το θέατρο είναι πολυτέλεια. Φυσικά το θέατρο αγγίζει τις ψυχές. Φυσικά και μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πως δεν είσαι μόνος, πως έχουμε ο ένας τον άλλον, αλλά πως; Θα ακουστεί άκομψο, να πω εδώ, πως έχουμε βάλει το φθηνότερο δυνατό εισιτήριο δυο μέρες τη εβδομάδα, όχι σε λαϊκές απογευματινές, σε κανονικές παραστάσεις, για αυτήν ακριβώς την ανάγκη επικοινωνίας, την ζωική πλέον ύπαρξη του θεάτρου για όλους μας. Όμως, οι πορείες, η αντίδραση, δεν είναι εχθρός. Καλά κάνουν και γίνονται. Πέρυσι σπάσανε την πρόσοψη στο θέατρο και ήξερα πως κάτι έπρεπε να κάνουν. Έτσι να συμβεί. Έχω διαδηλώσει. Έχω ενωθεί με τον κόσμο στις πορείες. Και λέω καλά κάνουν. Και χαίρομαι γιατί πια ακούγονται συνθήματα, όχι ξύλινα. Φωνές όχι υπαγορευμένες από κόμματα. Θέσεις ανθρώπων που σκέφτονται, οργανώνονται, ζητούν, διεκδικούν. Ζημίες φυσικά και θα γίνουν. Κόστος θα υπάρξει. Όμως πήγαν ποτέ μπροστά οι ανθρώπινες κοινωνίες με πληθυντικούς ευγενείας, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι;».

Και η πρωτοπορία του θεάτρου, το avant guard, το πειραματικό, δεν είναι επαναστατικά, επίσης;

«Λες; Συχνά, το ‘’πειραματικό’’ κρύβει μόνο την ανικανότητα του να είναι κάτι άλλο, την αδυναμία να υπάρξει αλλιώς ως θεατρική πράξη, την άρνηση γιατί δεν μπορεί να υπάρξει θέση. Το μαύρο τελάρο και τα μαύρα ρούχα, είναι μια ευκολία υποτιθέμενου αντικομφορμισμού, όταν δεν μπορεί να γίνει σύνθεση πρότασης».

Το ομορφότερο κομμάτι της νεολαίας μας φεύγει για εξωτερικό. Τι θα έλεγες αν οι γιοι σου, σού ανακοινώσουν πως θα αναζητήσουν το μέλλον τους, σε αλλά κράτη;

«Δε θα χαιρόμουν. Δεν είναι κάτι που κάποιος γονιός, θα πει ‘’α τι ωραία, φεύγει το παιδί μου’’. Το σπίτι αυτό είναι. Όπου βρίσκονται αυτοί που αγαπάς. Ξεκουράζομαι, ζω, ευχαριστιέμαι, υπάρχω με τους γιους μου. Να φύγουν; Ξέρω πως υποχωρεί η παγκοσμιοποίηση και τώρα όλα αλλάζουν, αλλά ας είναι πολίτες του κόσμου. Δε θα στεκόμουν εγώ εμπόδιο. Αλλά θα μου κόστιζε παρά πολύ».

Με τον γιό σου παίζεις σε ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για την ΕΤ3. Αν σου πει «θα γίνω ηθοποιός», δε θα φταις εσύ;

«Μα έπρεπε να μου μοιάζει γιατί παίζουμε τον ίδιο ρόλο, ως μικρό και ως ενήλικα. Και ο Καζάκος παίζει με τον γιο του. Α! Μη μου ρίχνει ευθύνες, λοιπόν»!

Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που αφορά σε τι;

«Σε δυο σημαντικές αν και όχι τόσο φωτισμένες απ την Ιστορία μορφές της Εξέγερσης της Κρήτης και του αγώνα τους για την απελευθέρωση της. Είναι πολύ σημαντικό να γίνονται τέτοιες δουλειές. Τουλάχιστον εμένα αυτό το είδος με ενδιαφέρει πολύ, μου αρέσει και είναι καιρός να μιλήσουμε για την Ιστορία μας και για ωραίους, χρήσιμους Έλληνες».

Ο Γρηγόρης Βαλτινός, μπορεί να χορέψει, να τραγουδήσει, να παίξει, να σκηνοθετήσει, να διαλέξει μουσικές, να μιλήσει για την ουσία της πολιτικής, για την καθημερινότητα, τη τέχνη, την ανθρωπινή φύση, τον έρωτα, την ευθύνη και την χαρά του να είσαι πατέρας. Ο Γρηγόρης Βαλτινός, μπορεί, ακόμη πιο  πολύ  να γητεύσει, να ζεστάνει μια αίθουσα, να σκορπίσει όνειρο και λίγο αισιοδοξία, να κάνει μαγικά με τα συναισθήματα μας, να μας ορίσει μονοπάτια να ακολουθήσουμε, να είναι λοιπόν –τι σπουδαίο!- ηθοποιός!

• Ετικέτες: 
• Γρηγόρης Βαλτινός
• Ιλίσια