ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΥΡΟΣ

Ολάντ ή Σαρκοζί; Ρεάλ ή Μπάγερν; Σαμαράς ή Βενιζέλος; Μπαρτσελόνα ή Τσέλσι; Άλλοι ψηφίζουν κι άλλοι στοιχηματίζουν. Δεν είναι καινούργια, δεν είναι ανακάλυψη της ψηφιακής τεχνολογίας, η απόπειρα να συμπτυχθεί το νόημα του κόσμου σε μιαν διαζευκτική επιλογή, ανάμεσα σε δύο ονόματα, σε δύο ομάδες, σε δύο κόμματα, έστω σε δύο κοσμοθεωρίες. Ούτε εφεύρεση του Πόντιου Πιλάτου υπήρξε η διά βοής ψηφοφορία, μόλις τον περικύκλωσαν η απειλή κάποιας εξέγερσης και οι επιθυμίες του ιερατείου. Το πλήθος έστρεψε την εύνοια της στιγμής στον Βαρραβά, όμως στη δεύτερη κατανομή θριάμβευσε ο χριστιανισμός. Κερδίζοντας τον αντίπαλό του στον πρώτο γύρο, ο Φρανσουά Ολάντ δείχνει εξαιρετικά προσεκτικός απέναντι στους οπαδούς του Εθνικού Μετώπου και της Μαρί Λεπέν, δηλαδή των πραγματικών νικητών, αφού απ’ τη δική τους συμπεριφορά θα εξαρτηθεί το αποτέλεσμα την άλλη Κυριακή. Όταν, σύμφωνα μ΄όλες τις ενδείξεις , θ’ αρχίσει να διαφαίνεται κι εδώ η επόμενη μέρα, κάποιος συσχετισμός δυνάμεων τέλος πάντων.

Να είναι όλα έτσι όπως φαίνονται τώρα; Οι μισοί καλοί κι οι άλλοι μισοί σε μοναστηριού κελί; Αν δεν συμμερίζομαι τον μέσο (τηλεοπτικό) όρο ανησυχίας οφείλεται σ’ αυτό που προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία σ’ όλους τους οιωνοσκόπους και σ’ όλες τις μετρήσεις υψηλής ευκρίνειας. Όχι, δεν βρίσκεται στα πρόθυρα εμφυλίου η κοινωνία, δήθεν διχασμένη μεταξύ μνημονιακών και οπισθοδρομικών. Λόγοι ανησυχίας υπάρχουν αρκετοί, αλλ’ όχι αυτός. Επειδή ο διχασμός, η αμφιβολία, η κρίσιμη σύγκρουση προσδοκίας και ευθύνης ή επιθετικότητας και φόβου, φωλιάζουν μέσα στον καθένα μας, είτε απαντούμε σ’ ερωτήσεις, είτε συμμετέχουμε σε συζητήσεις, είτε παίζουμε κρυφτούλι στις δημοσκοπήσεις.

Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι τρομακτικές αντιφάσεις κι όλη αυτή η σύγχυση που αποτυπώνεται ως «ποιοτικά χαρακτηριστικά» κι ευρήματα; Ναι στο ευρώ, μα μπορώ και χωρίς αυτό. Καλός ο Καμένος, καλύτερος ο Βαρεμένος, καθημερινός μας ήρωας ο κάθε πικραμένος. Ζήτω η κυβέρνηση συνεργασίας αρκεί να μην μετέχουμε κι εμείς. Ζήτω οι μεταρρυθμίσεις αρκεί να μην μας αφορούν. Το πρωί Δεξιά, το βράδυ Αριστερά, τον χειμώνα με τους Οικολόγους, το καλοκαίρι με τους μετεωρολόγους. Ν’ αλλάξουν όλα ώστε να μην αλλάξει τίποτε; Κι όμως, αλλάζουν πολλά. Ο βαρύτερος διχασμός εντοπίζεται ανάμεσα στη φορά των πραγμάτων και στη δύναμη της αδράνειας, το πνεύμα πρόθυμον κι η σαρξ ασθενής. Έτσι, ως φαίνεται, με οδύνη, με καθυστερήσεις, με αναβολές και αμφιθυμία, θα πάρει το (κοντινό) μέλλον τον δρόμο του. Καλά λένε πως οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν απλώς μιαν τάση στιγμιαία, μιαν διάθεση, μιαν εφήμερη προτίμηση. Διάχυση επιθυμιών, άρνηση επιλογών. Στο στοίχημα τουλάχιστον σ’ επαναφέρει διαρκώς στην τάξη η επιδίωξη του κέρδους. Δίχως την τελευταία, επίσης παραμονεύει η μετατόπιση. Ήσουν με την Τσέλσι του Μουρίνιο, τον ακολούθησες στην Ίντερ και τώρα στη Ρεάλ, ώσπου μαγεύτηκες από τον Μέσι πριν τον εγκαταλείψεις για χάρη των Βαυαρών και του παλιομοδίτικου δυναμισμού τους.

Το κακό με τις μεγάλες διοργανώσεις, όπως με τις εκλογές και τις δημοσκοπήσεις, είναι πως κάποτε τελειώνουν και πως μέχρι να επαναληφθούν, η άνοιξη από μόνη της κι οι υποσχέσεις του καλοκαιριού ίσως να μην αρκούν. Τι θ’ απογίνουμε, αλήθεια, χωρίς δημοσκοπήσεις; Η δημοσκόπηση ήταν μια κάποια λύση. Αν όχι και μια κάποια δωρεάν (ψυχανά)λυση.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.