ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, Ο ΨΙΛΟΣ ΟΛΑΝΤ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΑΜΑΙΤΥΠΕΙΟ...

Ένας μετά τον άλλον οι ηγέτες, που τα τελευταία δύο χρόνια διαχειρίστηκαν την οικονομική κρίση της Ευρώπης -είτε από θέση ευθύνης είτε πληττόμενοι από αυτήν- αποχωρούν από τη διακυβέρνηση των χωρών τους σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Την αρχή έκανε ο Βρετανός Γκόρντον Μπράουν, ακολούθησε ο Ιρλανδός Μπράιαν Κάουεν, μετά ήλθε η σειρά του Πορτογάλου Σόκρατες, του Ισπανού Θαπατέρο, του δικού μας Γιώργου Παπανδρέου, του Ιταλού Σίλβιο Μπερλουσκόνι και πιθανότατα του χρόνου στην αλυσίδα των πεπτωκότων ηγετών θα προστεθεί και η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ.

Σαφέστατα η (βασίμως πιθανολογούμενη στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών) ήττα του Σαρκοζί είναι αυτή που θα επηρεάσει περισσότερο το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αφού από τις μεγάλες χώρες η μεν Βρετανία, εκτός από τον ιδιότυπο ευρωπαϊκό απομονωτισμό που τη διακατέχει, βρίσκεται και εκτός ευρωζώνης, η δε Ισπανία δεν έχει ιδιαίτερο πολιτικό-οικονομικό βάρος στην Ε.Ε., ενώ η αλλαγή στην Ιταλία ενδεχομένως ευνοεί τον Φρανσουά Ολάντ για να μετατοπίσει τις ισορροπίες στο γαλλογερμανικό άξονα. Επίσης είναι γεγονός ότι με την ήττα Σαρκοζί σπάει το ένα από τα δύο πόδια του νεοφιλελεύθερου δημοσιονομικού καλβινισμού που καθοδηγεί την Ευρώπη από τότε που ξέσπασε η κρίση.

Το ερώτημα είναι αν ο σοσιαλιστής Ολάντ θα επιδιώξει να ηγηθεί μιας ευρύτερης πολιτικής συμμαχίας, με ιδεολογικό πρόσημο, δυνάμεων και χωρών της Ευρώπης που θέλουν αλλαγή της οικονομικής συνταγής ή θα περιοριστεί στην επιδίωξη μιας νέας ισορροπίας στο εσωτερικό του γαλλογερμανικού άξονα υπέρ των γαλλικών συμφερόντων; Μπορεί να έχει δεσμευθεί ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τη συνθήκη του ευρώ, μπορεί να ρητορεύει υπέρ της ανάπτυξης, μπορεί να αμφισβητεί το ρόλο και την αυτονομία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μπορεί να υπόσχεται χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, μπορεί να δηλώνει αλληλέγγυος στα «τζιτζίκια του Νότου», όμως η ιστορία έχει δείξει ότι, και σε περιόδους που οι ηγεσίες στη Γαλλία και τη Γερμανία ανήκαν σε διαφορετικές πολιτικές οικογένειες (Μιτεράν-Κολ, Σιράκ-Σρέντερ), τα συμφέροντα των δύο κρατών ήταν αυτά που πρωτίστως καθόριζαν το περιεχόμενο και τις προτεραιότητες του γαλλογερμανικού άξονα.

Ας κρατάνε λοιπόν μικρό καλάθι όσοι σπεύδουν προκαταβολικά να πανηγυρίσουν για τη νίκη του Ολάντ επειδή θεωρούν ότι ο (βασίμως πιθανολογούμενος) νέος πρόεδρος της Γαλλίας θα αναγκάσει τη Γερμανία και τη Μέρκελ να αλλάξουν τη συνταγή δημοσιονομικής χημειοθεραπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρχικά, ας έχουμε υπ' όψιν ότι ο Ολάντ σε σχέση με τον Σαρκοζί, όσον αφορά τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, μάλλον μοιάζει με επαρχιώτη. Ο Σαρκοζί, έστω και από μεγαλομανία ή αλαζονεία, έβλεπε το «μεγάλο πλάνο», ενώ ο Ολάντ είναι περισσότερο ένας εθνικός πολιτικός. Πρωτίστως ενδιαφέρεται, και θα ενδιαφερθεί στη διάρκεια της θητείας του για τις γαλλικές υποθέσεις και ολιγότερον για τη συνολική πορεία της Ευρώπης. Ίσως επειδή έχει ασχοληθεί ελάχιστα και δεν έχει επαρκή γνώση για το παγκόσμιο παιχνίδι των γεωπολιτικών ισορροπιών. Ανέκαθεν ήταν πολιτικός των κομματικών μηχανισμών με εγχώριο ορίζοντα, χωρίς διεθνή εμπειρία και δράση.

Όσοι, εν Ελλάδι, θεωρούν ότι στο πρόσωπό του η χώρα μας θα βρει έναν καλό σύμμαχο και ένθερμο συμπαραστάτη των συμφερόντων μας στην περιοχή μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν. Ούτε καν στην ατζέντα του, όχι στις προτεραιότητες του, δεν βρισκόμαστε. Κάποια στιγμή ίσως μπούμε, όχι σαν κάποιο ιδιαίτερο κεφάλαιο, αλλά σαν μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος. Δεν ξέρω αν γι' αυτό ευθύνεται η προτίμηση του Γ. Παπανδρέου στην πρώην σύντροφό του και μητέρα των παιδιών του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πάντως θα είναι η πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες, που ένας Γάλλος πρόεδρος θα έχει τόσο μικρή σχέση με το σύνθημα «Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία».

Αν κάτι ωφελήσει την Ελλάδα η εκλογή Ολάντ είναι μήπως, υπό την πίεση αφ' ενός της γαλλικής κοινής γνώμης και των συμφερόντων του γαλλικού έθνους και αφ' ετέρου της αυξανόμενης αμφισβήτησης των ευρωπαίων πολιτών στο, γερμανικής εμπνεύσεως, μοντέλο δημοσιονομικής χημειοθεραπείας, αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να συγκρουστεί με την Μέρκελ. Ο σιωπηρός, αλλά ραγδαίως ανερχόμενος, γερμανικός νεοεθνικισμός αντάμα με τον θορυβωδώς αναπτυσσόμενο οικονομικό ιμπεριαλισμό των τευκτόνων στην Ευρώπη είναι δύσκολο να αναχαιτιστεί από έναν άχρωμο πρώην κομματικό γραφειοκράτη Γάλλο. Θα χρειαστεί την βοήθεια των Αμερικανών και των αγγλοσαξώνων συμμάχων τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μάλλον θα την έχει. Μέσα από τη γενίκευση των αντιθέσεων μπορούμε και μεις να ελπίζουμε. Αρκεί βέβαια να έχουμε κατάλληλη ηγεσία και να μην είμαστε το σημερινό χαμαιτυπείο, που μπορεί μετά την 6η Μαΐου να μετατραπεί και σε επαρχιακό μπουρδέλο...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.