ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Από το πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα της ακυβερνησίας θα κριθεί και το  Ευρωπαϊκό ταξίδι, ή η ευρωπαϊκή, κατ’ άλλους, περιπέτεια της χώρας. Η μέχρι τώρα διαδρομή, πάντως, ήταν αμφιλεγόμενη, χωρίς ωστόσο, να παραλείπεται το μέγεθος της ιστορικής αμεριμνησίας των πυλώνων του εγχώριου δικομματισμού. Κακά τα ψέματα. Ισχυρή μερίδα του πολιτικού προσωπικού του δικομματισμού, επανειλημμένα υπεύθυνη για την κακοδιαχείριση της χώρας δεν πήρε χαμπάρι τίποτα από την επέλαση της κρίσης. Παρέμεινε κολλημένη στα ιδεολογήματα μιας αέναης σταθερότητας, οικονομικής αξιοπιστίας, κοινωνικής ευημερίας και αλληλεγγύης την ώρα που τα υποτιθέμενα ευρωπαϊκά θεμέλια συγκλονίζονταν από τις σεισμικές δονήσεις της διεθνούς κρίσης, των ασυμμετριών της ευρωζώνης και της κρίσης του ευρώ.

Έτσι, αυτάρεσκο, βολεμένο, απροετοίμαστο και απολύτως ανεπαρκές το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό παρέδωσε πειθήνια τη χώρα στη δημοσιονομική ορθοδοξία του Βερολίνου  και εκχώρησε αμαχητί τη σωτηρία της στα ξένα χέρια, εξουθενώνοντας την ελληνική κοινωνία. Κυρίως όμως παραμέλησε την εκπόνηση ενός εγχώριου σχεδίου διάσωσης, επειδή ακριβώς ποτέ  δεν ανέγνωσε την ανάγκη εθνικής επιβίωσης και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την κοινωνική  ανάταξη και τη πολιτική αναγέννηση της χώρας.

Δυστυχώς και οι λοιπές κοινωνικά ευαίσθητες πολιτικές δυνάμεις, δίχως επεξεργασμένο και εφικτό σχέδιο ανασυγκρότησης αλλά με αναιμικές, ασαφείς και επικοινωνιακά ουτοπικές προτάσεις, παρόμοια συντρίμμια διακινούν. Μοναδικό τους πλεονέκτημα ότι δεν συμμετείχαν ως τώρα στη κατεδάφιση.

Αν όμως ο δικομματισμός τιμωρήθηκε, όπως αναμενόταν, για τη ψυχοπνευματική παραλυσία, τη πολιτική ανικανότητα και την ιδιοτελή του τυφλότητα, κραδαίνει ακόμα το φιλοευρωπαϊκό του δεκανίκι. Ατού καθόλου αμελητέο από τη στιγμή που συντονίζεται με τις ψυχικές, πολιτισμικές και υλικές διαθέσεις του ελληνικού λαού. Εξάλλου, παρά την νικηφόρα εκλογικά αντιμνημονιακή ρητορεία στην πλειονότητά τους οι ψηφοφόροι θεωρούν τους εαυτούς τους αναπόσπαστο τμήμα της Ευρώπης.

Σαφώς και έχουν επίγνωση ότι το ευρωπαϊκό κλαμπ είναι ένα πρότζεκτ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εθνικών ελίτ των εταίρων που επιμένουν να αφήνουν μονίμως εκτός κάδρου τη λαϊκή βούληση, αλλά κανένας Έλληνας δεν αποδέχεται ότι η είσοδος της χώρας στην ευρωζώνη έγινε κατά παραχώρηση ή από ελεημοσύνη.

Αντιστοίχως κανένας ντόπιος πολιτικός οργανισμός δεν είναι ρητώς και απολύτως κατηγορηματικά εναντίον της Ευρώπης. Αυτό ακριβώς το πεδίο μίνιμουμ συμφωνίας θα μπορούσε να αποτελέσει την ελάχιστη φερέγγυα κοινή βάση συγκρότησης μιας οικουμενικής κυβέρνησης. Ειδάλλως η χώρα θα ταλαντευτεί για αρκετό καιρό ακυβέρνητη ανάμεσα στο μεγάλο, σχεδόν εκβιαστικό, δίλημμα.

Ενεργά παρούσα εντός ΕΕ  για να αξιοποιήσει τις όποιες ευκαιρίες διόρθωσης  των πολιτικών  του Μνημονίου ή  ολοκληρωτικά  αποδεσμευμένη από τις υποχρεώσεις αλλά και τα δικαιώματά της που προκύπτουν από τη συμμετοχή της στη ευρωζώνη;

Αν το πρώτο σημαίνει συνέχιση της αυστηρής λιτότητας με νέους ακρωτηριασμούς μισθών και επερχόμενες φοροεπιδρομές, το δεύτερο οδηγηθεί μαθηματικά στην αποξένωση, την πλήρη ανισορροπία και την όξυνση των ασυμμετριών. Κοινώς ευρώ ή δραχμή; Είναι πλέον θέμα ευθύνης, φερεγγυότητας, προσανατολισμού και κυρίως διανοητικής ευστάθειας. Διότι «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.