Μία ανάγνωση του αποτελέσματος των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ότι η Ελλάδα πλέον είναι χωρισμένη στα δύο. Από τη μια οι δυνάμεις με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και από την άλλη οι υπόλοιπες τρεις: ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή. Αφήνω απέξω το ΚΚΕ καθώς επέλεξε να χαράξει εξ αρχής δρόμο μοναχικό και αντιδημοφιλή όπως διεφάνη. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ ότι κομματικοί σχηματισμοί ιδεολογικά τόσο ετερόκλητοι δύνανται να συναντηθούν στην ίδια πορεία μόνο και μόνο λόγω μνημονίου, ενώ τους χωρίζει χάος απροσμέτρητο στην αλφαβήτα της πολιτικής.

Η ανάγνωση αυτή, την οποία διάβασα κάπου χθες, συμπεραίνει με άλλα λόγια ότι το αποτέλεσμα των εκλογών οδηγεί μαθηματικά προς το μόνιμο πρόβλημα  που διέπει το κράτος αυτό από γεννήσεώς του: τον διχασμό. Τον διχασμό, που ελλοχεύει ως κίνδυνος σοβαρότερος ακόμη και του πλέον τερατώδους μνημονίου.

Αυτό είναι το πρώτιστο πρόβλημα που θα πρέπει να επιλύσει η υπό τον Αντώνη Σαμαρά κυβέρνηση. Θα πρέπει να βρει στρατηγικές μεθόδους ώστε να συγκεράσει δύο κόσμους διαφορετικούς. Έναν που πιστεύει ότι ελπίδα είναι η διατήρηση της νοοτροπίας της ρηχότητας περασμένων δεκαετιών κι έναν που περπατάει ήδη έναν δρόμο δύσκολο και ανηφορικό, αλλά ομαδικό, ευρωπαϊκό και με μέλλον.

Το δεύτερο μέλημα της κυβέρνησης που θα σχηματισθεί είναι να διατηρήσει πάση θυσία την κοινωνική συνοχή, ώστε να μην οδηγηθούμε σε απρόβλεπτες και βίαιες καταστάσεις. Η κοινωνία θα πρέπει να αντιληφθεί ρεαλιστικά ποιές είναι οι προοπτικές που έχει και κάτω από ποιές προϋποθέσεις θα τις πετύχει. Πρέπει να πεισθεί ότι η παραμονή στον πυρήνα της Ευρώπης είναι το συμφέρον της και ο δρόμος προς την πρόοδο.

Και για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει η κυβέρνηση να αναδιαρθρώσει ανάμεσα στα άλλα και την επικοινωνιακή της στρατηγική. Στρατηγική που όσον αφορά στη Νέα Δημοκρατία είναι χρόνια τώρα είναι θεμελιωμένη σε σαθρό οικοδόμημα. Κι αυτό διεφάνη τόσο από τον τρόπο που διαχειρίσθηκαν τις εκλογές καιρό τώρα δημοσκοπικές εταιρείες (γράψαμε τις προάλλες ότι θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι με τα ποσοστά που έδινε η Public Issue) αλλά και επικοινωνιολόγοι- δημοσιογράφοι που απεδείχθη ότι μόνον ευκαιριακά και συμφεροντολογικά βρίσκονται ιδεολογικά κοντά στην κεντροδεξιά φιλελεύθερη παράταξη.