ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών και την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, περισσεύει η πολιτική αβρότητα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Όλοι εύχονται «καλή επιτυχία» στην εκάστοτε νέα κυβέρνηση, πολιτικοί φίλοι μα και αντίπαλοι, επικαλούμενοι το «καλό του τόπου».

Πάνω σ’ αυτή την πολιτική αβρότητα, στο προσωρινό moratorium μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά και στο γεγονός ότι ο λαός εκφράστηκε και η εντολή που έδωσε είναι ακόμη νωπή, συγκροτείται και η περίφημη «περίοδος ανοχής» ή χάριτος που έχει η εκάστοτε νέα κυβέρνηση.
Ωστόσο, αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα έχει εκ των πραγμάτων ανοχή από την τρόικα, τους δανειστές και τα εκκρεμή προβλήματα (η χώρα κρέμεται από μια κλωστή: ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια κ.α. βρίσκονται στο κόκκινο…) αλλά και διότι, ίσως για πρώτη φορά, στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου αναμετρήθηκαν δύο τόσο σαφώς διαφορετικές πολιτικές προτάσεις. Δύο αντίθετες πολιτικές στρατηγικές για το μέλλον της χώρας.

Τελικά, παρά τη δυναμική που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες δεν έκαναν ολοκληρωμένο το «μεγάλο βήμα». Η εκστρατεία του φόβου στην οποία επιδόθηκε ο αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός, πλέον, είχε ως αποτέλεσμα να περάσει η ΝΔ κατά 2,7 ποσοστιαίες μονάδες τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρει το περίφημο μπόνους των 50 εδρών του καλπονοθευτικού μας εκλογικού νόμου.

Έτσι, από σήμερα, μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θα αρχίσει να κυβερνά τη χώρα. Με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο: ο Αντώνης Σαμαράς θα μεταβεί μαζί με τους άλλους δύο αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνησή του στις Βρυξέλλες και θα επιχειρήσει να αναδιαπραγματευθεί πτυχές του Μνημονίου, με αιχμή την επιμήκυνση της περιόδου κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να επιτύχει τους δημοσιονομικούς της στόχους.
Ωστόσο, ο βασικός πυρήνας της οικονομικής στρατηγικής του Μνημονίου δεν μπορεί παρά να μείνει ο ίδιος: προς τούτο έχουν διαμηνύσει τις τελευταίες ημέρες η καγκελάριος Μέρκελ, ο Γερμανός «τσάρος» Σόιμπλε, ακόμη και ο παραδοσιακά «φιλέλληνας» πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Το Μνημόνιο δεν είναι μόνο η μετενέργεια, η επένδυση στο Ελληνικό, το «πείραγμα» στο Ασφαλιστικό ή το κλείσιμο του ΟΔΔΥ και του ΟΣΚ. Το Μνημόνιο είναι το βασικό εργαλείο για να δημιουργηθεί μια νέα Ελλάδα, μέσω της διαδικασίας της περίφημης εσωτερικής υποτίμησης:

  • Μια Ελλάδα που θα έχει κοινωνικές δαπάνες της τάξης του 34% του ΑΕΠ στον προϋπολογισμό της. Δηλαδή, θα δαπανά για συντάξεις, Υγεία, Παιδεία όσο δαπανά μια φτωχή χώρα της Λατινικής Αμερικής ή λίγο παραπάνω από μια αφρικανική χώρα.
  • Μία Ελλάδα στην οποία οι εργαζόμενοι θα έχουν λίγα –έως ανύπαρκτα- εργασιακά δικαιώματα, θα εργάζονται «ελαστικά», με μισθούς πείνας και με την απειλή της απόλυσης. Και, μάλιστα, χωρίς αποζημίωση.
  • Μία Ελλάδα που θα έχει πουλήσει όσο-όσο τα «φιλέτα» της, αλλά και τεράστιες κερδοφόρες επιχειρήσεις της, όπως ο ΟΠΑΠ. Ενδεχομένως, μάλιστα, να χάσει και βασικά δημόσια αγαθά, όπως το ρεύμα και το νερό, με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, αν δεν προβάλει ισχυρό βέτο η ΔΗΜΑΡ.
  • Μία Ελλάδα η οποία θα αποτελεί «παράδεισο» για ξένους επενδυτές, καθώς θα βρίσκουν φθηνή γη, φθηνά και «ελαστικά» χέρια και θα μπορούν να εκμεταλλεύονται την στρατηγική της θέση για κερδοφόρες επενδύσεις και για να αποθησαυρίζουν κεφάλαια που μετά θα επιστρέφουν στις χώρες τους.
  • Μία Ελλάδα στην οποία οι μισθωτοί έχουν αφορολόγητο όριο 5.000 ευρώ (δηλαδή πληρώνει φόρο όποιος έχει εισόδημα… μεγαλύτερο των 450 ευρώ το μήνα), την ώρα που αρκετές βίλες στην Εκάλη και πολλά κυκλοφορούντα Cayenne στους δρόμους παραμένουν αφορολόγητα, γιατί φαίνονται ως ιδιοκτησία off shore εταιρειών και όχι φυσικών προσώπων.
  • Μία Ελλάδα στην οποία πολλοί συνταξιούχοι δε θα μπορούν να κάνουν στο εγγόνι τους δώρο ούτε μια σοκολάτα, όταν οι εφοπλιστές θα απολαμβάνουν τις 58 σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές τους και ορισμένοι εξ αυτών θα συνεχίζουν τα «όργια» με το ναυτιλιακό πετρέλαιο που διακινούν λαθραία τα περίφημα «σλέπια» σε κρυφές αποθήκες καυσίμων.

Και δεν είναι μόνο η εσωτερική υποτίμηση. Αυτή τη στιγμή, στον Αντώνη Σαμαρά εύχονται φίλοι και αντίπαλοι «καλή επιτυχία», πάντα «για το καλό του τόπου». Στον Αντώνη Σαμαρά. Στον άνθρωπο που διεξήγαγε δύο προεκλογικές εκστρατείες εξαγγέλλοντας ότι θα στείλει στο πυρ το εξώτερον τους μετανάστες. Σε αυτόν που υποσχόταν ότι θα διώξει τα παιδιά των μεταναστών από τους παιδικούς σταθμούς. Στον πολιτικό που μιλά για ανακατάληψη των πόλεων και προαναγγέλλει ότι… θα χρησιμοποιεί βυτιοφόρα και πίδακες νερού στις διαδηλώσεις. Στον πολιτικό αρχηγό που, για ό,τι κάνει, επικαλείται «τη βοήθεια του Θεού» (εν έτει 2012 και στην Ελλάδα, όχι στο Ιράν…) και δεν μπήκε καν στον κόπο να αποδοκιμάσει τον υπόδικο υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ, Παναγιώτη Ψωμιάδη, που αποκάλεσε «αδελφική παράταξη» τη Χρυσή Αυγή των νεοναζί και του Κασιδιάρη.

Τι είναι, άραγε, η «πατρίδα»; Και ποιο είναι το «καλό του τόπου»; Η «πατρίδα» είναι οι άνθρωποι που μένουν σ’ αυτή, το «καλό του τόπου» είναι το καλό της κοινωνίας του. Υπ’ αυτή  την έννοια, αυτή η κυβέρνηση με τη συγκεκριμένη ατζέντα και αυτός ο πρωθυπουργός με τις απόψεις του ακραίου «Δικτύου 21» δεν πρέπει να πετύχουν. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά… «για το καλό του τόπου».

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.