ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Παίζοντας με το τηλεκοντρόλ έτυχε να πέσω σε εκπομπή του Travel Channel αφιερωμένη στο Λονδίνο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώνει σε λίγες ημέρες και ήταν λογικό να γίνουν συνειρμοί με στιγμές δόξης ανάμεικτες με εικόνες ρεαλιστικής παραφροσύνης. Ως κάτοικος νοτίων προαστείων είμαι καθημερινός ακούσιος μάρτυρας της δραματικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει τα ολυμπιακά έργα που τόσο θαυμάσθηκαν το 2004.

Η μόδα του ποδηλάτου οδηγεί κυρίως τα Σαββατοκύριακα εκατοντάδες νέους και άλλους τόσους που νοιώθουν νέοι, στη διαδρομή από τον προβλήτα στο Τροκαντερό όπου έχει ελλιμενισθεί το θωρηκτό Αβέρωφ ως το κάποτε πανέμορφο γήπεδο του μπητς βόλλευ το οποίο σήμερα ερειπωμένο, ρημάζει. Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο για να θυμίζει τις μουσικές στιγμές τα αυγουστιάτικα απογεύματα δίπλα στη θάλασσα, τα χαμόγελα και τις ζητωκραυγές μετά σπό κάθε κερδισμένο πόντο τις δέκα εκείνες μέρες του 2004.

Η σημερινή ερήμωση κι εγκατάλειψη δείχνει την πορεία προς την άβυσσο που έπαιρνε το κράτος τα οκτώ προηγούμενα χρόνια, χωρίς κανείς να μπορεί να την αναστρέψει ή τουλάχιστον να τη διακόψει. Ούτως ειπείν, η πλήρης διάλυση. Ό, τι κρατικό ενδεχομένως λειτουργεί, οφείλεται μόνον στον αυτόματο πιλότο. Αν χαλάσει κι αυτός ο θεός να βάλλει το χέρι του. Τι περιμένουμε όμως για να αλλάξει το ριζικό της περιοχής; Μα την ιδιωτική πρωτοβουλία, εν προκειμένω το Ίδρυμα Νιάρχου ώστε να κατασκευασθεί η νέα Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη, να αναμορφωθεί και αναπλασθεί ο χώρος για να δοθεί και πάλι πνοή στην Εσπλανάδα, την καρδιά των Ολυμπιακών της Αθήνας, μακριά από το Ολυμπιακό Κέντρο στο Μαρούσι.

Αν το κράτος πράγματι μπορεί όπως κάποιοι θέλουν να επιμένουν τότε θα έπρεπε όλα αυτά να λειτουργούν. Θα έπρεπε να εφευρεθούν οι τρόποι ώστε να μην έχει μεταβληθεί ο χώρος σε τσαντήρι...Αν το κράτος είχε τη δυνατότητα τότε θα έπρεπε οι φόροι μας να έπιαναν τόπο. Η παιδεία και η υγεία να είχαν πράγματι το δημόσιο χαρακτήρα που όλοι θα θέλαμε. Όταν όμως καθημερινά και για χρόνια διαπιστώνεται η ανικανότητα, η αδιαφορία και ο κρατικός ωχαδελφισμός, τότε απλά όσοι νοσταλγοί θα πρέπει να αποδεχθούν ότι το ελληνικό μοναδικό μοντέλο όπως αυτό στήθηκε τη μεταπολίτευση - ελεύθερη αγορά με ίσες δόσεις σοβιετικού αριστερισμού - γνώρισε οικτρή αποτυχία.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.