Θέλεις να φυσήξεις δυνατά και να διώξεις το σύννεφο που έχει κάτσει πάνω από την πόλη. Θυμάσαι το γαλάζιο της θάλασσας και μελαγχολείς γιατί σου ‘ρχεται στο μυαλό η Χρυσή Αυγή. Σκληρός ο Χειμώνας του 2012. Στο τέλος του οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι. Μια ολόκληρη πόλη, οι άνεργοι.  Ο φόβος.  Η περιθωριοποίηση. Όλο και περισσότεροι. Η κρίση άγγιξε τα παιδιά.  Πώς να κλείσεις τα μάτια σου στη φτώχεια; Σε πυροβολεί όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου. Κάποτε τα παιδιά ζητούσαν από τον Αι-Βασίλη να φέρει την ειρήνη στη γη. Τώρα τα παιδιά βρίσκονται στο κέντρο ενός άλλου πολέμου. Είναι οι πρωταγωνιστές. Πώς θα συνεχίσουν τη ζωή τους το αγόρι  που και οι δυο γονείς του είναι άνεργοι ή  το κορίτσι που περιμένει το επίδομα πρόνοιας για να ζήσει; Μέσα σε μια αναμονή διαρκείας τα Χριστούγεννα φαίνονται μακρινά. Οι Δήμαρχοι πρέπει να ετοιμάσουν τις δικές τους λίστες ανεργίας. Πού καιρός και όρεξη για στολίδια. Η ζωή κλειδώνεται σε ένα πιάτο φαγητό. Κατά τα λοιπά οι ουρές σχηματίζουν ζικ-ζακ στα συσσίτια.  Μέσα στη σκοτεινιά της οικονομικής κρίσης τα δίχτυα αλληλεγγύης στις γειτονιές  μας γυρίζουν σε μια άλλη εποχή: Αλληλεγγύη στην Κατοχική Αθήνα

Η επισιτιστική κρίση στην αρχή της Κατοχής κατέληξε στον λιμό τον χειμώνα του 1941-1942. Η Αθήνα θα ζήσει το μαύρο  Δεκέμβρη του '41.Οι ασπρόμαυρες εικόνες με τα αποστεωμένα σώματα των κατοίκων της πρωτεύουσας μαρτυρούν την  αναλγησία των κατοχικών δυνάμεων και της δωσίλογης κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την πείνα. Η επιβίωση είναι σχεδόν αδύνατη. Κάποιοι αντιδρούν στενά ατομικά για να επιβιώσουν. Η μαύρη αγορά δίνει και παίρνει. Η κλοπή από τα αυτοκίνητα και τις αποθήκες των κατακτητών αποκτά συμβολικό χαρακτήρα. Την Άνοιξη του 1942 οργανώνονται τα πρώτα συσσίτια και οι προμηθευτικοί συνεταιρισμοί στην  Αθήνας. Θα πρωταγωνιστήσει η Αριστερά, ταυτόχρονα με την παρουσία του ΕΑΜ στις γειτονιές της πρωτεύουσας.  Η ενδιαφέρουσα μελέτη του Μενέλαου Χαραλαμπίδη, «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα» περιγράφει σχεδόν κινηματογραφικά την ετοιμότητα της αριστεράς να συναντηθεί με την κοινωνία. Πώς τα κατάφερε;  Η βία που άσκησε η Αριστερά εναντίον των κατακτητών και των συνεργατών τους συνάντησε την αποδοχή του κόσμου: Η «συνάντηση» της  συλλογικής αυτενέργειας με την ετοιμότητα της Αριστεράς να οργανώσει ένα μαζικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Ο ιστορικός  στέκεται ιδιαίτερα στην ανάπτυξη του ΕΑΜ στις Ανατολικές συνοικίες της Αθήνας. Στον Βύρωνα και στην Καισαριανή πάνω από το 20% σχεδόν του πληθυσμού  ήταν ενταγμένο στις εαμικές  οργανώσεις την περίοδο της Κατοχής. Λόγω της προσφυγικής καταγωγής υπήρχε μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων αυτών των περιοχών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Καισαριανής , όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, όπου οι κάτοικοι αντιλαμβάνονται την αντιστασιακή  δράση ως συνέχεια μιας «παράδοσης απείθειας» που την κουβαλάνε από την Μικρά Ασία. Ο αγώνας για την επιβίωση οδηγεί τους εξαθλιωμένους κατοίκους της  Καισαριανής, του  Βύρωνα, του Περιστερίου, της Κοκκινιάς και των άλλων λαϊκών συνοικιών σε συλλογικές μορφές αντίδρασης. Καφενεία και ταβέρνες μετατρέπονται σε εστίες αντιστασιακής δράσης. Τα  συνθήματα στους τοίχους, οι παράνομες προκηρύξεις στις γειτονιές τα βράδια, απεικονίζουν μια  κοινωνία που κάτω από τον φόβο της πείνας και της ανασφάλειας φαίνεται να αλλάζει. Ονειρεύονται την απελευθέρωση. Και μια δίκαιη κοινωνία.

Όσο και να θέλεις να διώξεις την ομίχλη από την ψυχή σου, αυτή θα βρει μια τόση δα  χαραμάδα  να τρυπώσει. Ο ήλιος είναι παράδοξα μελαγχολικός  φέτος το Χειμώνα. Τίποτα δε μας πείθει ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Ότι οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο. Ο κόσμος θα συνεχίσει να ματώνει. Όσο για το σύγχρονο μαυραγοριτισμό έχει βρει μοντέρνους τρόπους να πλασάρεται, να  καμουφλάρεται.   Κάποιοι συμπολίτες μας θα στηθούν και σήμερα σιωπηλά στις ουρές για το καθημερινό πιάτο. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια. Το τέλος της αβεβαιότητας αργεί. Τα Χριστούγεννα θα αργήσουν φέτος.