Εχθές βράδυ, στο δελτίο ειδήσεων, έβλεπα τον πατέρα ενός από τα νεκρά παιδιά στο Κονέκτικατ να λέει με λυγμούς, μεταξύ άλλων, πως θεωρεί ευλογημένο τον εαυτό του που υπήρξε πατέρας της εξάχρονης νομίζω Έβελυν. Σας ομολογώ ότι δάκρυσα και 'γω. Όπως πιστεύω και οι περισσότεροι. Όλοι, όσοι είμαστε γονείς, κατανοήσαμε τη συγκλονιστική αλήθεια των λέξεων. Και νοερά προσευχηθήκαμε να μη βρεθούμε ποτέ στη θέση του. Και όλα τα παιδιά θα συγκλονίστηκαν με το χαμό των μακρινών συμμαθητών τους. Και θα φοβήθηκαν. Και θα μάτωσε το μυαλό τους από τα "γιατί". Όλους μας φρίκαρε το αδιανόητο αυτό μακελειό.

Αναρωτιέμαι πόσο ηλίθιοι και πόσο εγκληματίες είναι οι Αμερικάνοι που δίνουν  τη δυνατότητα, σε όποιον θελήσει, να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Ναι, τα 20 παιδάκια και τους επτά ενήλικες τους σκότωσε ένας «ψυχάκιας», ο εικοσάχρονος Άνταμ. Αυτός που όμως τράβηξε τη σκανδάλη, ο Κάιν, είναι ο Ομπάμα, ως Πρόεδρος του συστήματος εξουσίας και του κράτους που διευθύνει. Αυτοί είναι οι πραγματικοί δολοφόνοι. Αυτοί αρνούνται να αλλάξουν τη νομοθεσία που επιτρέπει την οπλοκατοχή. Αυτοί επιμένουν να έχουν, από το 1791, στο Σύνταγμά τους την περίφημη 2η τροπολογία, που θεωρεί απαραβίαστο το δικαίωμα των ανθρώπων να κατέχουν και να φέρουν όπλα.

Αυτοί ανταλλάσσουν τις ζωές των ανθρώπων με την οικονομική και πολιτική υποστήριξη που τους παρέχουν οι οπλικές βιομηχανίες και τα χρηματοδοτούμενα, από αυτές, υποσυστήματά τους, όπως οι ενώσεις για την οπλοκατοχή. Αυτοί είναι οι δολοφόνοι 160.000 ανθρώπων τα τελευταία 12 χρόνια στις ΗΠΑ. Ναι, τόσοι σκοτώθηκαν -και άλλοι τόσοι ίσως και περισσότεροι τραυματίστηκαν- στις ΗΠΑ, από το 2000 και μέχρι σήμερα, από τη χρήση όπλων. Αυτοί πρέπει να κατηγορηθούν, που, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, σκοτώνονται περισσότεροι από ό,τι στο εξωτερικό, στους πολέμους που διεξάγουν ανά τον κόσμο. Αυτοί πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο για το μακελειό των νηπίων στο Κονέκτικατ.

Αυτοί είναι οι αμαρτωλοί. Αυτών η ψυχή τους είναι μαύρη. Αυτούς πρέπει να πνίξουν οι Ερινύες. Αυτοί πρέπει να καούν στην κόλαση. Αυτοί έδωσαν το όπλο στον Άνταμ, και πριν από αυτόν, το καλοκαίρι, στον «Τζόκερ», και πριν σε άλλους για να διαπράξουν τις αποτρόπαιες μαζικές δολοφονίες αθώων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι 11 από τις 20 μαζικές δολοφονίες παγκόσμια έγιναν στις ΗΠΑ και μάλιστα οι επτά τα τελευταία πέντε χρόνια. Έχει δίκαιο ο Μάικλ Μουρ όταν λέει ότι η Αμερική ξεκίνησε με μια γενοκτονία, των Ινδιάνων, οικοδομήθηκε στη δολοφονία των μαύρων, με το δουλεμπόριο, και συνεχίζει να δολοφονεί άλλους, αλλά και τα παιδιά της. Και θα συνεχίζει. Η σφαγή στο Κονέκτικατ θα επαναληφθεί. Ο πρόεδρος Ομπάμα ή όποιος άλλος είναι θα δακρύσει υποκριτικά, θα δηλώσει, υποκριτικά, ότι πρέπει να αναληφθεί «ουσιώδης δράση» για την οπλοκατοχή.

Και το έγκλημα θα συνεχίζεται. Και δεν είναι μόνον οι οπλικές εταιρείες και το στρατιωτικο-βιομηχανικό κατεστημένο οι υπεύθυνοι για το κακό, είναι και ολόκληρη η κοινωνία του θεάματος που ετοιμάζουν «ψυχάκηδες», εγκληματίες και συμμορίες δολοφόνων. Δείτε τις ταινίες που παράγει το Χόλιγουντ, τα βιντεοπαιχνίδια που έχουν κατακλύσει την αγορά, το τηλεοπτικό προϊόν που μπαίνει κάθε μέρα στα σπίτια, σχεδόν όλα στηρίζονται στο έγκλημα. Και πάντως όπου υπάρχει όπλο, φόνος, μίσος, έχθρα, τερατόμορφη κατάσταση είναι τα πιο δημοφιλή. Αυτά εκθειάζονται, αυτά διαφημίζονται, αυτά προωθούνται.

Φροντίζουν να εθίσουν τους ανθρώπους από νωρίς, εξ απαλών ονύχων, στο έγκλημα. Κάνουν τα πάντα για να μαυρίσουν την ψυχή των παιδιών. Μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό σχολείο έχουν δει και ακούσει τα πάντα. Όσα προηγούμενες γενιές δεν τους έφτανε μια ζωή για να τα μάθουν, τώρα 12χρονα τα έχουν ως μνήμη και μπορούν να τα διηγούνται και ως εμπειρία. Πώς να μην αυξάνεται ο αριθμός αυτών που θέλουν να μιμηθούν τα «πρότυπά» τους; Πώς να μην πληθαίνουν οι Άνταμς; Πως να μην γίνονται κάθε μέρα φόνοι, μαζικές δολοφονίες, πόλεμοι; Αφού γι' αυτό τους προετοιμάζουν. Για στρατιώτες και «μαχητές». Αυτή είναι η προτεραιότητά τους. Και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό. Στον κόσμο της ανασφάλειας και των διαιρέσεων που χτίζουν είναι λογικό επόμενο η απάντηση να είναι η ισχύς των κανονιοφόρων, το αυτόματο όπλο και οτιδήποτε εξολοθρεύει τον εχθρό.

Και πολύ φοβάμαι ότι αυτός ο αμερικάνικος τρόπος ζωής δεν έχει απλώς μολύνει και άλλους. Έχει αρχίσει να μολύνει, με αφορμή και την παράνομη μετανάστευση, και τη δική μας κοινωνία. Και μην απορήσουμε αν κάποια στιγμή υπάρξει κάποιο Κονέκτικατ ή κάποιος Άνταμ ή «Τζόκερ» και σε μας. Γι' αυτό λοιπόν μη λένε κάποιοι, όπως οι φασίστες της Χρυσής Αυγής: και τι φταίει η οπλοκατοχή; Μην υποστηρίζουν ότι δεν σκοτώνει το όπλο, αλλά αυτός που τραβάει τη σκανδάλη. Και το όπλο, και αυτός που τραβάει τη σκανδάλη, και αυτός που το οπλίζει, με την κουλτούρα που παρέχεται, και αυτός που το παράγει, η εταιρεία, και το προμηθεύει φταίει. Όλοι φταίνε.

Αν ένας «ψυχάκιας» δεν μπορεί, όπως ένας Αμερικανός, να έχει με τόση ευκολία όπλο, άντε να τραβήξει ένα μαχαίρι. Με το μαχαίρι δε σκοτώνεις 20 παιδιά, σκοτώνεις ένα κι αυτό το σκέφτεσαι πριν το κάνεις. Αν ο καθένας έχει νομίμως κι από ένα όπλο, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για το τι θα συμβεί. Μην υποκύψουμε λοιπόν στον πειρασμό. Να κλείσουμε τ' αυτιά μας στις σειρήνες της οπλοκατοχής, που τελευταία αρχίζουν και άδουν οι «μπράβοι» του Μιχαλολιάκου και τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής εκμεταλλευόμενοι την αγανάκτηση και την ανασφάλεια των πολιτών από τα φαινόμενα της βίας και της παράνομης μετανάστευσης.