ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Επίορκοι και Δονκιχώτες

«Ένα ατομικό αμάρτημα δεν είναι τόσο βλαβερό σ' αυτόν τον κόσμο, όσο μια δημόσια ασχήμια.» έγραφε πριν 400 χρόνια ο Ισπανός συγγραφέας Μιγκέλ Θερβάντες. Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό επειδή έτυχε να μπλεχτώ, για την αναζήτηση κάτι πιστοποιητικών, με τη δημόσια διοίκηση. Και να διαπιστώσω την οικτρή κατάσταση που βρίσκεται σήμερα με την ένδεια στελεχών, την σχετική αδιαφορία καθώς και την απουσία φρονήματος εξυπηρέτησης του πολίτη μεταξύ των εναπομεινάντων δημοσίων υπαλλήλων. Ανάμεσα στους τελευταίους και οι αποκαλούμενοι, δικαίως ή αδίκως, επίορκοι. Από αυτούς ξεκινάει μια ακόμη θλιβερή ιστορία, που κρέμεται σαν σκουριασμένο παράσημο στο στήθος ενός παράλυτου κράτους.

Ενδεχομένως όλοι αυτοί οι «πλαστογράφοι, λουφαδόροι κοπανατζήδες, πλιατσικολόγοι, κλπ» που επί δεκαετίες διατηρούνταν στις θέσεις τους γιατί τα απαράδεκτα πειθαρχικά συμβούλια τους έριχναν στα μαλακά, δεν θα απασχολούσαν κανένα αν η τρόικα δεν ασκούσε σήμερα πιέσεις για απολύσεις στο δημόσιο. Νάτοι λοιπόν τώρα όσοι διέπραξαν σοβαρά αδικήματα διαφθοράς και καταχράστηκαν τις θέσεις τους να συγκεντρώνουν τα βέλη της απαίτησης να οδηγηθούν άμεσα στη πυρά. Δηλαδή στην άμεση απόλυση.

Δεν είμαι από εκείνους που θα αρνούνταν μια τέτοια καταδίκη στο εξοργιστικό αυτό φαινόμενο που εκκολάφθηκε μέσα σε ένα στρεβλό και ασύδοτο κράτος που περιφρονεί τους κανόνες. Και, ειλικρινά, δεν θα δίσταζα να προσυπογράψω την αυτοδίκαιη παύση τους αναλογιζόμενος ότι ως έντιμος φορολογούμενος, ενός κράτους κατασπαραγμένου από το χρέος, δεν μπορώ να πληρώνω, πλέον , κακοήθεις και απατεώνες δημόσιους υπαλλήλους. Με προβάλει, άλλωστε, σαν πολίτη που κάνει αιματηρές θυσίες και ακόμα περισσότερο προσβάλει τους άνεργους και τους χαντακωμένους συνταξιούχους, να επιβραβεύονται πάσης φύσεως λαμόγια. Αλλά πριν επιστρατεύσω και εγώ τη ρομφαία της τιμωρίας , της κάθαρσης και της διαφάνειας- το ξανασκέφθηκα το θέμα.

Για στάσου, αναρωτήθηκα, ποιος είσαι εσύ που θα το παίξεις αμείλικτος δικαστής για τη δουλειά του άλλου. Μήπως παρασύρεσαι από εκείνους που πλασάρουν το κοινωνικό αυτοματισμό ως διέξοδο από το γενικότερο εφιάλτη που βιώνει η χώρα; Μήπως μασάς άκριτα ότι σου σερβίρουν υπερτονίζοντας την συνδικαλιστική ομερτά που καλύπτει τους δήθεν ενόχους; Στο κάτω κάτω πόσοι από αυτούς είναι αποδεδειγμένα ένοχοι ώστε να επισύρουν ποινή απόλυσης; Προφανώς, όχι όλοι μια και μεγάλη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων δέχονται εκ της θέσης τους σωρεία ανεύθυνων μηνύσεων για παραβιάσεις καθήκοντος και κατάχρηση εξουσίας εξαιτίας ιδιοτελών πολιτικών και προσωπικών κινήτρων.

Υπάλληλοι εφοριών, δημοτικοί και πολεοδομικοί υπάλληλοι καθώς και νοσηλευτικό προσωπικό και γιατροί καταγγέλλονται συχνά και αβάσιμα. Να τους στείλουμε, άραγε, όλους προκαταβολικά στο καιάδα πριν εξετασθεί αν οι κατηγορίες είναι βάσιμες, αν έχουν ελαφρυντικά, αν σχετίζονται με την υπηρεσία τους και, κυρίως, αν οι υποθέσεις έχουν τελεσιδικήσει; Στην περίπτωση που ο καθένας μας δεν λάμβανε υπόψη του το τεκμήριο αθωότητας τότε δεν θα μιλάγαμε για δικαιοσύνη αλλά για προγκρόμ. Λυπάμαι, αλλά αν είναι χάριν εντυπώσεων η αυθαίρετη δίωξη των επίορκων να γίνει άλλοθι μαζικών απολύσεων, τότε δεν υπονομεύεται μόνο η δικαιοσύνη και η δημοκρατία, χάνεται και η λογική.

Και χάνεται για ένα ακόμα λόγο. Εξαιτίας της κουτοπονηριάς της πολιτείας η οποία με νομοθετικό τέχνασμα επιχειρεί να θέσει σε αργία, και να λαμβάνει μόνο το 1/3 του μισθού του όποιος υπάλληλος παραπεμφθεί στο ακροατήριο ποινικού δικαστηρίου, κατηγορούμενος ακόμα και για πλημμέλημα. Μέχρι, βεβαίως, να υπάρξει απόφαση, Και αυτό γίνεται γιατί η πολιτεία με τρόπο τσιφούτικο γνωρίζει και εκμεταλλεύεται την αργοπορία στους ρυθμούς απονομής δικαιοσύνης, ιδίως της ποινικής. Αποτέλεσμα, είτε κάποιος καταδικασθεί και απολυθεί είτε όχι να τίθεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση ομηρίας μεταξύ οριστικής και προσωρινής παύσης.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό περί δικαίου αίσθημα, δεν συμβάλλουν στη λειτουργική αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα και δεν συντονίζονται με τις κυβερνητικές εξαγγελίες για ανασυγκρότηση του κράτους με αξιοκρατία και διαφάνεια. ¨Όλα εξυπηρετούν ταμειακούς λόγους τη στιγμή που οι υποθέσεις των επιόρκων οι οποίες είναι σε εκκρεμότητα λιμνάζουν εδώ και μήνες στα αρμόδια πειθαρχικά συμβούλια.

Δεδομένου μάλιστα ότι οι δανειστές απαιτούν την μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 μέχρι το 2015,σαν προϋπόθεση για να συνεχιστεί η χρηματοδοτική βοήθεια προς την Ελλάδα , το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αλλά και τα κόμματα της συγκυβέρνησης χρειάζεται να διαβάσουν τη ρήση που παρατίθεται στην αρχή. Γιατί η μανία να διορθώσει κανείς τα στραβά με φαντασιοπληξίες, θεατρινισμούς, και ψευτοεπιδείξεις ικανότητας ή αξίας παραπέμπει πολύ απλά σε αχαλίνωτο «Δονκιχωτισμό»

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.