ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η εξομολόγηση ενός εφοπλιστή

Η πραγματικότητα επιτάσσει ότι θα χρειαστεί όλοι να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες και θα χρειαστεί να προσαρμόσουμε τις ανάγκες αλλά και τις απαιτήσεις μας, γιατί αν δεν προσαρμοστούμε δεν θα επιβιώσουμε”.

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Παναγιώτη Τσάκο, ο οποίος με μια αυτοκριτική διάθεση επισημαίνει ότι “αν δεν διατηρήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας ως ναυτιλιακός κλάδος και ως εταιρεία, αυτά τα οποία θα μπορούσαμε να προνοήσουμε και να πράξουμε συντονισμένα και ήπια θα συμβούν άτακτα και βίαια”. Τους προβληματισμούς του, ο καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, θέλει να τους μοιραστεί με τους άλλους εφοπλιστές, με τους ναυτικούς, με τους απλούς ανθρώπους. Η εκτίμηση του είναι ότι “η οικονομική κρίση δεν είναι περαστική”, αλλά έχει βαθύτερα αίτια και εξηγεί: “Η χρονιά που πέρασε ήταν μία δύσκολη χρονιά για όλον τον κόσμο, για την πατρίδα μας δε, ιδιαίτερα δυσκολότερη. Για την ναυτιλία επίσης. Η κρίση που έπληξε την χώρα μας και μας απασχολεί τόσο καιρό τώρα, δεν είναι μία συνηθισμένη, περαστική κρίση. Ούτε η κρίση που περνάει η δουλειά μας είναι μία από τις συνηθισμένες κρίσεις που σύντομα θα περάσουν”. Στη συνέχεια, ομολογεί ότι “φοβάται, για τις εξελίξεις και τις συνέπειες, γιατί η κρίση τούτη είναι κάτι το πρωτόγνωρο”. Μάλιστα, επισημαίνει με νόημα ότι η “η οικονομική κρίση που περνάει ο κόσμος και η πατρίδα μας δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κρίση αξιών, είναι κρίση θεσμών, είναι κρίση αρχών, είναι μια κρίση πολύ σοβαρότερη από κάθε προηγούμενη και διόλου συνηθισμένη”. Αλλά, στο ερώτημα ποιος ή ποιοί φταίνε για την σημερινή οικονομική κρίση, έχει μια διαφορετική άποψη, αφού τονίζει: “Για την κρίση που περνάει η πατρίδα μας μπορούμε -και είναι εύκολο- να κακίζουμε και να κατηγορούμε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας”. Στην εκ βαθέων εξομολόγηση και με υψηλό αίσθημα αυτοκριτικής, ο καπετάν Παναγιώτης Τσάκος λέει: “Εγώ θα πρέπει να σας πω ότι είμαι από εκείνους που δεν συμφωνώ σ’ αυτήν την εύκολη απάντηση, γιατί θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια πόσο βασανισμένη, πόσο τυραννισμένη  πόσο πολύ πιεσμένη ήταν η ζωή μας και πόσο γεμάτη από δυσκολίες και ανέχειες. Από αυτού του σημείου λοιπόν να ζούμε σήμερα ή τουλάχιστον πριν από μερικά χρόνια, επί δεκαετίες σαν να ήμαστε ο πλουσιότερος λαός της Ευρώπης - για να μην πω του κόσμου - και να έχουμε τις πιο ακριβές τιμές με την πιο μικρή παραγωγή, με τις πιο πολλές αργίες, με τις πιο λίγες ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Δεν ξέρω πως νομίζαμε ότι δικαιούμαστε, να πιστεύουμε ότι θα αυτό θα συνέχιζε επί μακρόν. Αυτά πληρώνουμε τώρα”. Βέβαια, ο καπετάν Παναγιώτης, δεν αφήνει έξω από την κριτική του τα θέματα της παιδείας. “Δεν θέλω να αναφερθώ εις τα θέματα της παιδείας, τις δυσκολίες που δημιουργούνε εκεί οι διάφορες παρατάξεις, για να μην αναφερθώ στα θέματα των συντεχνιών και των λοιπών κλειστών και μη κλειστών επαγγελμάτων, πράγματα για τα οποία βέβαια με την βοήθεια του θεού και την σωφροσύνη των ανθρώπων της θάλασσας, εν πολλοίς εμείς τα έχουμε αποφύγει. Γι’ αυτό εμεί, η μερίδα της Ελληνικής κοινωνίας που υπηρετεί την ναυτιλία τόσο στα πλοία όσο και στα γραφεία ελάχιστα έχει επηρεαστεί από την τόσο εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που περνάει ο υπόλοιπος κόσμος”.

Αλλά, ο προβληματισμός του καπετάν Παναγιώτη, προχωρά παραπέρα. Θέτει ερωτήματα, για τα οποία καλεί όλους τους ανθρώπους της ναυτιλίας να απαντήσουν σε αυτά. Τα ερωτήματα αυτά είναι τα εξής: «Θα μπορέσει η Ναυτιλία να συνεχίσει στο απυρόβλητο σαν όαση μέσα σε ένα περιβάλλον τόσο οδυνηρό, όταν όλοι οι άνθρωποι δίπλα μας υποφέρουν και στερούνται τα πάντα; Θα μπορέσουμε εμείς να συνεχίσουμε να διάγουμε αυτόν τον όμορφο και ανάλαφρον βίον, λες και εμάς το θέμα δεν μας αφορά; θα μπορέσει η κοινωνία αυτή καθ΄ αυτή να το δεχτεί αυτό και θα μπορέσουν οι άλλες ναυτιλίες του κόσμου να μας αφήσουν να διαδραματίζουμε τον πρωτεύοντα ρόλο που διαδραματίζουμε στα ναυταλιακά δρώμενα του κόσμου με τόσο μικρή ανταγωνιστικότητα;».

Δεν περιορίζεται στις διαπιστώσεις και στα ερωτήματα ο καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, αλλά προχωρεί και σε προτάσεις και εκκλήσεις. “Το μήνυμα που θέλω να σας αφήσω αυτήν την χρονιά περισσότερο και εντονότερα από κάθε άλλη, είναι να κάνω έκκληση, να σφίξουμε και εμείς τα λουριά, να στρέψουμε την προσοχή μας με περισσότερη ακόμη στοργή στους πλησίον μας που στερούνται σχεδόν τα πάντα, ενώ εμείς δεν έχουμε, μέχρι την ώρα τουλάχιστον, χρειαστεί να στερηθούμε το παραμικρό, να σκεφτούμε τις 100.000 ελληνόπουλα που πάνε στο σχολείο και δεν έχουν την δυνατότητα να σιτιστούν, να σας ζητήσω να σφίξουμε τα λουριά όσον αφορά την διαχείριση των συμφερόντων και των πλοίων που μας έχουν εμπιστευτεί. Και στο γραφείο και στο πλοίο”. Οι παραινέσεις του καπετάν Παναγιώτη, συνεχίζονται: “Nα είμαστε προσαρμοστικοί. Δεν αρκεί να παραμένουμε θεατές. Σήμερα ο κόσμος ανατρέπεται. Η κοινωνία, η οικονομία, οι επιστήμες, οι τέχνες, τα γράμματα, η εκπαίδευση, η εξειδίκευση, όλα αλλάζουν. Εμείς δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα και τα όπλα του 18-19ου αιώνα  για να δώσουμε τις μάχες 21ου αιώνα. Πρέπει να συνέλθουμε. Θέλει συνεχή επιμόρφωση και συνεχή εγρήγορση. Να είμαστε έτοιμοι για αλλαγές και όχι να λέμε όχι σ΄όλα, λες και η αλλαγή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Η αλλαγή είναι απαραίτητη. Η αλλαγή επιβάλλει να κάνουμε τόπο στα νιάτα - από τα οποία βέβαια απαιτούμε το δέοντα και οφειλόμενο σεβασμό εις την πείρα, την γνώση και την σοφία ημών των μεγαλυτέρων και παλαιοτέρων”.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.