ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Κάτι παραπάνω από μία φανέλα;

Βαθυκόκκινο, σχεδόν κεραμιδί και μπλε ανοιχτό, πριν γίνει γαλανό. Ασυνήθιστος συνδυασμός, πανίσχυρος συμβολισμός. Στις ριγέ φανέλες των Κουμπάλα, Σουάρες, Κούμαν, Ριβάλντο, Στόιτσκοφ, Ενρίκε και Φίγκο, δεν υπήρχε θέση για κανένα χορηγό. Εμπράκτως, η Μπαρτσελόνα ανήκε στο λαό της, στους οπαδούς-μέλη και στην καταλανική εθνική συνείδηση. Την ακτινοβολία της, πάντως, τη βλέπει να εκτοξεύεται στον ανώτερο δυνατό βαθμό μόλις εμφανίζεται στο στήθος των παικτών η Unicef, πριν τέσσερα χρόνια και, πλέον, το Qatar Foundation. Ποιος μπορούσε να υποπτευθεί πως σφυρίγματα κι αποδοκιμασίες θα συνόδευαν την επιβλητική της παρουσία απέναντι, μάλιστα, σε νεόπλουτους συλλόγους (Παρί Σεν Ζερμέν) όπου αγωνίζονται ο σεσημασμένος μισθοφόρος Ιμπραϊμοβιτς κι ο εξέχων εσωρούχων Ντέιβιντ Μπέκαμ;

Η αιφνίδια μεταστροφή δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Σ’ ένα δεκαήμερο, οι προχθεσινοί της οπαδοί υποστηρίζουν διαδοχικά τη Μίλαν και τη Ρεάλ.

Μέσα σε δέκα μόλις χρόνια, από την πλευρά της, η ομάδα του Μέσι, του Ινιέστα, του Πουγιόλ και του Τσάβι, όχι μόνον αναστήθηκε αλλ’ αποτελεί το ποδοσφαιρικό φαινόμενο του 21ου αιώνα. Οι δύο τελευταίοι είναι οι μόνοι που συνεχίζουν από τις αρχές του 2000, όταν το σύμβολο της Βαρκελώνης γνώριζε την παρακμή και τον ένα διασυρμό μετά τον άλλον, πριν ξεφορτωθεί τη συμμορία των Ολλανδών (Κλάιφερτ, Όφερμαρς, Ντε Μπουρ), τους υπερεκτιμημένους Αργεντίνους (Σαβιόλα, Ρικέλμε) και τη βλαβερή επίδραση του Κρόιφ. Γύρω από τους Ροναλντίνιο, Ετό, Μάρκες και Ντέκο δημιουργήθηκε το νέο σχήμα, στηριγμένο στα φυτώρια του συλλόγου, στη σταθερή φιλοσοφία παιχνιδιού και στην ολόπλευρη συμπαράσταση του μεγάλου λιμανιού. Με ποδόσφαιρο-μπιλιάρδο, με τον Γκουαρδιόλα στον πάγκο και τρία πρωταθλήματα Ευρώπης, οι μπλαουγκράνα κυριαρχούν. Τόσο, ώστε μ’ αρκετούς δικούς τους στη σύνθεσή της, ακόμα κι η γνωστή ηττοπαθής Εθνική Ισπανίας να κατακτά το Μουντιάλ.

Κι όμως, ενώ πανηγυρίζουν για τον θρίαμβο, οι παίκτες της Μπαρτσελόνα δεν τραγουδούν τον ισπανικό εθνικό ύμνο. Είναι Καταλανοί κι η ομάδα τους εκπέμπει το γνωστό, παλιό σύνθημα. Τι σημαίνει, αλήθεια, το μήνυμα «κάτι παραπάνω από μία ομάδα» (Mes que un club) που όλο και σφοδρότερα διαλαλεί ο σύλλογος που εδώ και μία δεκαετία κυριαρχεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο; Μόνον μία ομάδα-εθνικό σύμβολο, ένα ορισμένο αξεσουάρ του διεθνούς life-style, σε συνδυασμό με το εμπόριο του μύθου και το τουριστικό θαύμα της περιοχής; Αν η Γαλλία κάποτε ήταν, για εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηπείρου, μία ιδανική και δεύτερη πατρίδα, η Μπάρτσα φιλοδοξεί συστηματικά να γίνει η δεύτερη προτίμηση κάθε οπαδού όλων των υπόλοιπων ομάδων, πλην της Ρεάλ εννοείται. Δηλαδή, από ομάδα-λάβαρο των αυτονομιστών και των εθνικιστών, μία ομάδα-μοντέλο ποδοσφαίρου, μία ομάδα-επιχείρηση ή, μήπως, εργαλείο στην υπηρεσία της πολιτικής ορθότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του πνεύματος Νέας Εποχής;

Ναι, δεν πρόκειται γι’ αποκλειστικά ποδοσφαιρικό φαινόμενο, μα για κάτι πολυσύνθετο, σε διαρκή εξέλιξη. Αν ο μοντερνισμός του Αντόνι Γκαουντί, του αρχιτέκτονα που μεταμόρφωσε κυριολεκτικά την αρχαία αποικία των Καρχηδονίων με την Σαγράδα Φαμίλια, την Κάζα Μιλά, την ανάμειξη γοτθικού ρυθμού και Art Nouveau ή το περίφημο πάρκο Γκουέλ, αμφισβήτησε τα δεδομένα και τις αντιλήψεις του προηγούμενου αιώνα, τι ακριβώς επιχειρεί ο όμιλος συμφερόντων που αυτοαποκαλείται Κάτι Παραπάνω Από Μία Ομάδα; Να διευρύνει το μερίδιό του στην κατανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων και ισπανικής επιρροής, να εκδικηθεί αναδρομικά για τον κατατρεγμό επί Φράνκο, ν’ αποτελέσει φωτεινό παράδειγμα με το αζημίωτο, επικεφαλής πρωτοβουλιών μ’ αντικείμενο την απαγόρευση των ταυρομαχιών, ίσως τον γάμο ομοφύλων αύριο ή, για παράδειγμα, τη μάχη εναντίον του καπνίσματος; Σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η εκστρατεία με τίτλο «Κόψτε το κάπνισμα με την Μπάρτσα» απλώνεται σ’ ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο, ως διαδραστική διαδικτυακή πλατφόρμα.

Συστάσεις, συμβουλές, υποστήριξη καθημερινή, δωρεάν παροχή κινήτρων, ιατρικού προσωπικού και ηλεκτρονικής τεχνολογίας, με σκοπό την καταπολέμηση της ανθυγιεινής, όσον και ντεμοντέ συνήθειας. Η προτροπή, σαφέστατη. Αν σταματήσετε το κάπνισμα, θα γίνετε Ασταμάτητοι. Κάτι σαν τους παίκτες της Μπαρτσελόνα, μ’ άλλα λόγια; Πώς τρέχουν, άραγε, δίχως κανένα πρόβλημα, οι ίδιοι επί χρόνια, εξήντα κι εβδομήντα παιχνίδια κάθε αγωνιστική περίοδο; Η υγεία του Αμπιντάλ αναζωπυρώνει τις φήμες για χρήση αναβολικών τελευταίου τύπου. Τα φυτώρια μυρίζουν παιδομάζωμα, η προβλέψιμη πλέον ανάπτυξη του παιχνιδιού αρχίζει να κουράζει. Όλοι όσοι δυσανασχετούν με την Μπαρτσελόνα δεν είναι φανατικοί καπνιστές ή οπαδοί των ταυρομαχιών. Επιθυμούν, απλώς, την επιστροφή στην ουσία του βασιλιά των σπορ. Στο απρόβλεπτο, δηλαδή, στην εναλλαγή, στην ήττα του καλύτερου, στον αυτοσχεδιασμό και στην μέτρια σκληρότητα.

Δεν είναι συμπτωματική η σταδιακή αποκαθήλωση του φαινομένου.

 

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.