ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Όχι σεξ, μόνο τράνζιτ

Άθελά του, ένας Αμερικανός υπάλληλος μετατρέπεται σ’ αντιπροσωπευτικό ήρωα του κόσμου μας, μόνο και μόνο γιατί παγιδεύεται στο αεροδρόμιο της Μόσχας; Ας γυρίζουν σώοι οι Κινέζοι αστροναύτες, ας προτίθεται να κλείσει την τράπεζα του Βατικανού ο Πάπας, ας χάνουν οι πρωταθλητές την αξιοπρέπειά τους στο Γουίμπλεντον, ας μένει ο Σαμαράς απαρηγόρητος χωρίς τον Ρουπακιώτη. Ο Έντουαρντ Σνόουντεν, με τον όγκο πληροφοριών που έχει υποκλέψει και τις αποκαλύψεις του για τον Μεγάλο Αδελφό, παύει να είναι ο απλός αναλυτής ηλεκτρονικών συστημάτων παρακολούθησης που συγκλονίζει τη Δύση και προξενεί ταχυπαλμία στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και των υπολοίπων ισχυρών. Όταν πρόκειται για εμπορεύματα, τράνζιτο σημαίνει την μεταφορά τους μέσα από άλλες χώρες, μέχρι τον τελικό προορισμό. Τράνζιτ, όμως, σ’ όλους τους αερολιμένες, είναι η ενδιάμεση ζώνη, γι’ αυτούς που έχουν φτάσει απ’ οπουδήποτε ως την στιγμή της αναχώρησής τους γι’ αλλού. Χώρος αυστηρά ελεγχόμενος, χρόνος προσωρινός.

Μεταίχμιο, στην κυριολεξία. Η ζωή, ανάμεσα, μ’ άλλα λόγια. Αλλά’ αυτό δεν είναι το κυρίαρχο αίσθημα της εποχής, το εφήμερο κι ανολοκλήρωτο, το αβέβαιο και μεταβατικό; Ανάμεσα στην αγωνία και στη γαλήνη, ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, ανάμεσα στην απώλεια και στην προσδοκία, τον ένα κύκλο μετά τον άλλον, τη γεωγραφική, την ψυχολογική, την επαγγελματική, την υπαρξιακή μετακίνηση, συχνά χωρίς ανάσα και περίσκεψη.

Ναι, ο Σνόουντεν είναι ο ιδανικός πρωταγωνιστής της εποχής μας, όχι τόσο ανάμεσα στην έκδοση και στην ελευθερία, όσο ανάμεσα στον μέχρι πρότινος εαυτόν του και στο εφεξής είδωλό του. Αν ο Πίτερ Ο’ Τουλ γεννήθηκε θαρρείς για τον «Λόρενς της Αραβίας» κι ο Μπεν Κίνγκσλεϊ για τον «Γκάντι», ο Τομ Χανκς είναι ο γνωστός μας «Φόρεστ Γκαμπ» αλλ’ όχι ο Σνόουντεν. Σκοπίμως τα διεθνή δίκτυα συνδέουν τη Μόσχα με την ταινία «Terminal» του Στίβεν Σπίλμπεργκ και τον Τομ Χανκς να υποδύεται τον «Ναυαγό» εδάφους. Μάλλον για ν’ αποφύγουν την προφητική «Συνομιλία» (1974) του Φράνσις Κόπολα με τον Τζιν Χάκμαν ως άλλον Σνόουντεν, μοναχικό κι αποξενωμένο, ειδικευμένο στην παγίδευση ιδιωτικών συνομιλιών, ώσπου να νιώσει πως το αόρατο δίκτυο απειλεί τον ίδιον εξίσου. Αν το «Μωρό της Ρόζμαρι» εγκαινιάζει την επικράτηση του Κακού, η «Συνομιλία» προαναγγέλλει την καταστροφή της προσωπικής ζωής και την εξάπλωση της ηλεκτρονικής κυριαρχίας.
Θ’ αναζητήσουν, πλέον, ίχνη διαστροφής για να τον διασύρουν, οι χθεσινοί προϊστάμενοι. Να μπορούσαν να τον καταστήσουν απεχθή, ως ειδεχθή παιδεραστή, ως Τζούλιαν Άσανζ κάπως. Όπως, για παράδειγμα, κάνουν οι αντίπαλοι του Μπερλουσκόνι;

Απ’ την αρχαιότητα, το σεξ και η πολιτική διατηρούν δεσμό γεμάτον πάθος. Απλώς, λίγοι επαγγελματίες το ομολογούν. Τους υποκριτές πολλοί εμίσησαν, την υποκρισία; Εδώ πρόκειται σχεδόν για παιδεραστία. Σχεδόν, αφού η Ρούμπι, η Φραντσέσκα, η Σάντρα και τα υπόλοιπα κορίτσια, ανεξαρτήτως προελεύσεως, είχαν εισέλθει στην εφηβεία τουλάχιστον, στη διάρκεια των πρωθυπουργικών ολονυκτίων. Κλήσεις, ανακρίσεις, ψευδομαρτυρίες και κατηγορίες, συνευρέσεις κι υποσχέσεις. Επταετής φυλάκιση για τον πρόεδρο της Μίλαν και ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για τον αρχηγό της Κεντροδεξιάς κι εταίρο στην κυβέρνηση συνασπισμού. Έγκλημα και τιμωρία ή, μήπως, το πολιτικό σύστημα σε ομηρία, εξαιτίας της απόφασης των δικαστών;

Εύλογα υποθέτεις πως ο πρώτος διάσημος και αλληλέγγυος ονομάζεται Ρομάν Πολάνσκι. Το νομικό σύστημα που σήμερα επιτρέπει πανηγυρισμούς στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων, τον ανάγκασε πριν τρεις δεκαετίες να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ και την Αμερική, για τον «βιασμό» μιας 15χρονης. Όμως, σιωπά, όπως κι οι εκλεκτοί καλεσμένοι του βετεράνου πολιτικού. Ναι, έχουν κυλήσει πολύ νερό και τρεις αιώνες από τότε που το θεμιτό και το αθέμιτο στη σεξουαλικότητα το ρύθμιζαν αποκλειστικά οι γαμήλιες σχέσεις και, κατά συνέπεια, το συζυγικό καθήκον κι η ικανότητα εκπλήρωσής του, η συχνότητα κι οι τρόποι, οι απαγορεύσεις κι οι συστάσεις, πάντοτε μ’ ορίζοντα τη γονιμότητα.

Έκτοτε, το σεξ απέκτησε δικαίωμα στην αμαρτία και στην παρανομία, στη διαστροφή και στη μοιχεία, στην ακολασία και στην απιστία, στην ονείρωξη και στην ομοφυλοφιλία. Τι ειρωνεία, μια ορισμένη Αριστερά, μιαν ορισμένη Εποχή ταύτιζε τον γάμο με την εξουσία αλλ’ όχι και την κοινωνική απελευθέρωση με τις κάθε λογής παρεκτροπές. Σεμνότυφη διαρκώς, σε μια στιγμή που ένας ημιθανής θεσμός αποκτά νέους οπαδούς, καταδικάζει τον Μπερλουσκόνι ως βλάσφημο, με λάθος σκεπτικό. Ενώ, πρόκειται για τέρας του σύγχρονου θεάματος, για γνήσιο τέκνο των Β-οργίων ή των Λαμογίων, ήρωα της φανταχτερής, επιδεικτικής σεξουαλικότητας.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.