ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Μονομαχία στο Ελ Ταχρίρ

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, όμως τράπεζα δεν είναι. Κι επειδή, ως φαίνεται, δεν διαθέτει νομισματοκοπείο, ούτε της Αιγύπτου το χρέος μπορεί να καλύψει ούτε και των άλλων μουσουλμανικών χωρών. Όπου φτώχεια, γκρίνια και ΔΝΤ. Την ώρα που ο Κιμούλης παριστάνει την Μήδεια στην Επίδαυρο, η Αραβική Άνοιξη σκοτώνει τα παιδιά της αρχίζοντας από το Κάιρο. Θα προλάβει ο εμφύλιος το ΔΝΤ; Πάντως, μόλις το έδιωξαν από την Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησε το οικονομικό θαύμα των γειτόνων μας.

Δηλαδή, ο Ερντογάν είναι ο Μόρσι της Τουρκίας; Ο δικαστής Μανσούρ, πάντως, έγινε προχθές ο Κόλλιας της Αιγύπτου. Γύψινος σαν τον εκλεκτό της δικής μας χούντας μόνιμος και προσωρινός. Εδώ, ο κίνδυνος ονομαζόταν κομμουνιστικός. Τώρα, πρόκειται για την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Συγκρούσεις, νεκροί, αναταραχή, ο Στρατός ως σανίδα σωτηρίας. Παντού και πάντοτε, ίδιος ο από μηχανής θεός. Προκήρυξη εκλογών, μ’ ανοιχτή ημερομηνία, σαν εισιτήριο επιστροφής από εξορία, χειρουργείο, ερωτική παραζάλη ή πόλεμο μέχρις εσχάτων.

Τόσα τηλεοπτικά συνεργεία, τόσοι αναλυτές, τόση παγκοσμιοποίηση κι ούτε ένας στην Αρχελάου, δίπλα στο Άλσος Παγκρατίου; Το Κάιρο στα πόδια μου. Μικρογραφία της διάσημης πλατείας, το στενόμακρο ΕL TAHRIR, το περίφημο EL NILE επί Μουμπάρακ. Τηλεόραση τοίχου, γλώσσα αραβική, ένταση και συνωστισμός. Χαρτιά και τάβλι, ναργιλέδες και φυστίκια, βυσσινάδα δροσερή, καρβουνάκι αρωματικό. Μέρες τώρα, την διχασμένη κοινωνία την εκπροσωπούν ο Μοχάμεντ και ο Ιμπραήμ. Ο πρώτος, οπαδός του πολιτικού Ισλάμ και της δημοκρατίας, αντίθετος στους στρατηγούς, εχθρός της διαφθοράς, των εμίρηδων, του Ισραήλ, των πυροτεχνημάτων, των λέιζερ, τουίτερ κι άλλων εργαλείων του κακού ή των απίστων. Εργάζεται ως ψήστης στη διπλανή σουβλακερί, μέχρι τα μεσάνυχτα, πριν μεταμφιεστεί σε σχολιαστή και πελάτη του αιγυπτιακού καφέ, όπου τον σερβίρει ο δεύτερος. Μικροεπαγγελματίας, μελαψός, κατάλευκο χαμόγελο και μαλλί, παρ’ ολίγον Ομάρ Σαρίφ, των απολαύσεων κι όχι των προσευχών.

Διαπληκτίζονται χαλαρά, ανησυχούν, τηλεφωνούν σε συγγενείς ή φίλους, στην Αλεξάνδρεια. Το κρίσιμο απόγευμα, οι επιφυλακτικοί θαμώνες γέρνουν προς το μέρος του Ιμπραήμ της παρέμβασης και των τεθωρακισμένων. Σφυρίγματα, ενθουσιασμός χειροκρότημα που το διαδέχεται νέο κύμα ανησυχίας κι απογοήτευσης. Πιάνω κουβέντα, μήπως καταλάβω κάτι παραπάνω.

Κοιτάσματα, Σαουδάραβες κι Εβραίοι, συνωμοσίες, φτώχεια και προδοσία, κανένας ικανός μετά από τον Νάσερ; Σκέφτομαι, άθελά μου, τον Χυτήρη (που τον ψήφισαν για του προέδρου το χατίρι), γνωστότερο σε κύκλους ποιητικούς ως «Αιγύπτιο». Οι μετανάστες συμπατριώτες του τον αγνοούν, όπως και την λειτουργία πράσινων και γαλάζιων καφενείων, ώσπου να τα σαρώσουν τα μνημόνια, μια τρικομματική που έμεινε λειψή, η φιλοτιμία δίχως αυτοδυναμία κι οι υπόλοιπες μαζί τα φάγαμε δυνάμεις. Όμως, ν’ αγνοούν και τ’ αυτονόητα, δεν το χωράει ο νους μου.
Λοιπόν, Επανάσταση ή Πραξικόπημα; Της Δύσης τα καμώματα τα βλέπει η Ιστορία και (χαμο)γελά. Τα πολιτικά ήθη δεν είναι εμφυτεύματα. Όσο κι αν αλλάζουν η τεχνολογία, τα νομίσματα, οι συμμαχίες κι οι διεθνείς ισορροπίες, στο βάθος τους οι κοινωνίες κι οι πολιτισμοί διατηρούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, σε πείσμα των εκάστοτε εντολών. Κατ’ οίκον περιορισμός του Μόρσι, ζήτω η 21η Απριλίου, λάθος, ζήτω η Αίγυπτος της 4ης Ιουλίου, ημέρας της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Αν ο Μόρσι συμπλήρωσε ως πρόεδρος μόνον 12 μήνες, μένει ως ετήσιος αρχηγός, όχι ως ετήσιος οδηγός. Αν στη σύγκρουση Στρατού – Ισλάμ κερδίζει ο Ερντογάν, έχουν θυσιαστεί πριν απ’ αυτόν και γι’ αυτόν, οι Μεντερές, Ντεμιρέλ, Οζάλ κι Ερμπακάν.

Σε 10-15 χρόνια θα φανεί αν ο Μόρσι υπήρξε ένας Μεντερές της Αιγύπτου, ανοίγοντας τον δρόμο. Ως τότε, τα σύγχρονα πραξικοπήματα θ’ αποκαλούνται «εξεγέρσεις» με τις ευλογίες του CNN, των δικαστών και του Λευκού Οίκου. Όσο για την Αραβική Άνοιξη, εκπέμπει κιόλας σήματα… Μόρσι.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.