ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Γιατί ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πει τώρα «όχι» στην τρόικα

Δέκα ημέρες ήταν αρκετές προκειμένου το πολιτικό κλίμα να αλλάξει άρδην. Από εκεί που η κυβέρνηση κινείτο σε ρυθμούς «success story» και η «χρυσαυγιάδα» είχε επισκιάσει τα της οικονομίας, αίφνης στον ορίζοντα εμφανίζονται σενάρια ρήξης της κυβέρνησης με την τρόικα.

Από το Μαξίμου διακινούνται ενδεχόμενα και θεωρίες που κινούνται από τον «έντιμο συμβιβασμό» (δηλαδή μία σημαντική υποχώρηση της τρόικας από όσα ζητεί τώρα) ως την οριστική «ρήξη», αν οι εκπρόσωποι των πιστωτών εμμείνουν στις απαιτήσεις τους.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς ο «καλός μαθητής» που θα τηρούσε «κατά κεραίαν την υπογραφή του» ετοιμάζεται να σηκώσει πάλι αντιμνημονιακή παντιέρα;

Δεν κατάλαβε ξαφνικά ο πρωθυπουργός πως αυτή η πολιτική καταστρέφει την κοινωνία και υπονομεύει κάθε προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας. Ούτε αποφάσισε να συνομιλήσει ξανά, έπειτα από 2 χρόνια, με την αντιμνημονιακή συνείδησή του –τότε που δήλωνε ότι «δεν μπορεί να συναινέσει στο λάθος».

Απλώς, έπαιξε και έχασε. Ή τουλάχιστον, έπαιξε και φαίνεται πως τώρα κινδυνεύει να χάσει. Η λογική της κυβερνητικής στρατηγικής ήταν απλή: «τηρούμε τις δεσμεύσεις, κάνουμε ό,τι μας λένε και όταν φτάσουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα, απολαμβάνουμε τη στήριξή τους και περιμένουμε να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα».

Ο πρωθυπουργός πίστευε πολύ σ’ αυτή τη στρατηγική, γι’ αυτό και είχε «στήσει» όλη την αφήγηση της κυβέρνησης πάνω σ’ αυτό το σενάριο. Έτσι όπως τα υπολόγιζαν στο Μέγαρο Μαξίμου, θα περνούσαμε κάπως δύσκολα ως το Δεκέμβριο και τότε, που θα διαπιστωνόταν πως όντως ο προϋπολογισμός κλείνει πλεονασματικός, θα περιμέναμε να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας. Ο Αντώνης Σαμαράς θα έχτιζε ένα διαρκές, εξάμηνο success story ως προεδρεύων της Ε.Ε., εκεί γύρω στον Απρίλιο θα ερχόταν και μία γενναία ρύθμιση του ελληνικού χρέους και θα μπορούσε να πάει στις Ευρωεκλογές βέβαιος πως, αν δεν είναι πρώτο κόμμα, τουλάχιστον οι απώλειες εκ της πολιτικής φθοράς δε θα ήταν τέτοιες ώστε να ετίθετο θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης. Αν, μάλιστα, έστηνε και τριπλές κάλπες προβάλλοντας ως διπλό «επίτευγμα» την «απαλλαγή από τα Μνημόνια» και την ρύθμιση του χρέους, θα μπορούσε βασίμως να ελπίζει ότι οι πολίτες θα είχαν δύο κάλπες για να εκτονωθούν (την ευρωκάλπη και την κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών) και άλλη μία, την «εθνική», για να ψηφίσουν… «υπεύθυνα».

Ολική ανατροπή

Όμως, τώρα οι δανειστές αρνούνται να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Μετά την έκθεση-σοκ του ΔΝΤ, ήταν η σειρά της Κομισιόν και του Eurogroup να δείξουν στην κυβέρνηση το σκληρό πρόσωπό τους. Ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα, Ματίας Μορς έχει αναλάβει –όπως, τουλάχιστον, λένε όσοι υπουργοί  μίλησαν μαζί του- τον ρόλο του «κακού» και οι ομόλογοι του Γιάννη Στουρνάρα στο Eurogroup ουδόλως συγκινήθηκαν με το πλεόνασμα και τις εκκλήσεις του «να μη βλέπουμε τα θέματα μόνο τεχνοκρατικά, αλλά και κοινωνικά». Τον παρέπεμψαν στην τρόικα για λεπτομέρειες και του συνέστησαν επιτακτικά να τα βρει με τους τεχνοκράτες.

Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει στην παρούσα συγκυρία τον κίνδυνο να αναγκαστεί να πάρει μέτρα ύψους 2 δισ. για το δημοσιονομικό κενό του 2014, βλέπει τη δόση ύψους 1 δισ. του περασμένου Σεπτεμβρίου να καθυστερεί δραματικά και την επόμενη, ύψους 4 δισ. του Δεκεμβρίου, να μην έρχεται ποτέ. Επίσης, οι εταίροι δεν βιάζονται να λύσουν το θέμα του δημόσιου χρέους και παραπέμπουν τις μεγάλες αποφάσεις για μετά τις Ευρωεκλογές. Μ’ άλλα λόγια, ο Αντώνης Σαμαράς κινδυνεύει να οδεύσει στις διπλές εκλογές του Μαΐου χωρίς να έχει κάτι –οτιδήποτε- χειροπιαστό να παρουσιάσει ως «επιτυχία» στο εκλογικό σώμα. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα εκλογικά αποτελέσματα.

 

Πολύ λίγο, πολύ αργά

Επειδή, λοιπόν, ο πρωθυπουργός έρχεται τώρα αντιμέτωπος με εξελίξεις που μπορεί σε μερικούς μήνες να ρίξουν αυλαία στην κυβερνητική του θητεία, ανεσύρθησαν σαν ζόμπι τα σενάρια «ρήξης» με την τρόικα. Μόνο που τώρα είναι πολύ αργά. Και όλα τα στοιχεία της πολιτικής λογικής οδηγούν στην πρόβλεψη ότι στο τέλος, αν δεν καταγραφεί κάποια εντυπωσιακή υποχώρηση των δανειστών όταν το  Βερολίνο αποκτήσει «φωνή», ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να κάνει πίσω. Και να πιει στο ακέραιο το πικρό ποτήρι του πολιτικού κόστους για την επιλογή μιας αδιέξοδης πολιτικής.

Πώς να πει «όχι» ένας πρωθυπουργός που εξελέγη μιλώντας για «επαναδιαπραγμάτευση» και μετά δήλωνε «ουδείς αναμάρτητος» για το «αντιμνημονιακό» του παρελθόν;

Πώς να σηκώσει ανάστημα μία κυβέρνηση που ικέτευε επί 5 μήνες τους «τροϊκανούς» για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, με αποτέλεσμα να ισχύσει αυτή στο… τέλος της τουριστικής περιόδου;

Πώς να πείσει ότι θα κάνει δυναμική διαπραγμάτευση ένας υπουργός που έχει δηλώσει επισήμως ότι «λύγισε μόνο μία φορά, όταν τον μάλωσε ο Σόιμπλε»;

Στο Μαξίμου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ονειρεύονται πως αν ο Αντώνης Σαμαράς αποφασίσει να ρίξει μία ριψοκίνδυνη ζαριά και να οδηγήσει τα πράγματα σε ρήξη, μπορεί να οδηγηθεί «τροπαιοφόρος» στις εκλογές, προβάλλοντας εαυτόν ως «τον πολιτικό που είπε όχι στην τρόικα». Ναι, αλλά πόσα «ναι» έχουν ήδη προηγηθεί; Πολλά «ναι». «Ναι», τα οποία έχουν επηρεάσει δραματικά τις ζωές πολλών ανθρώπων. Και συν τοις άλλοις, ένα ενδεχόμενο «όχι» του πρωθυπουργού δε σηματοδοτεί ηρωισμό. Σηματοδοτεί, αντιθέτως, την χρεοκοπία του δικού του πολιτικού σχεδίου: εκείνος ήταν που είχε (;) διαβεβαιώσεις πως «αν η Ελλάδα κάνει τα μαθήματά της», θα απολάμβανε την στήριξη των εταίρων. Εκείνος ήταν που είχε πειστεί πως το χρηματοδοτικό κενό θα καλυπτόταν με «δάνειο-γέφυρα», χωρίς Μνημόνιο και τώρα βλέπει το Μνημόνιο 3 στον ορίζοντα. Εκείνος ήταν που προέβαλλε την πολιτική αυτή (η οποία τώρα τινάζεται στον αέρα) ως τη «μόνη λύση». Αν είναι, λοιπόν, να σηκώσει ξαφνικά αντιμνημονιακή παντιέρα και να στριμωχτεί στο «αντιμνημονιακό» μπλοκ, εκεί υπάρχουν αυθεντικοί αντιμνημονιακοί, που δεν έχουν να απολογηθούν για κανένα μέτρο λιτότητας.

Όμως, η αλλαγή τακτικής της κυβέρνησης «μπάζει» ακόμη και από «μνημονιακής» πλευράς. Πώς θα πει «όχι» μία κυβέρνηση που δεν έχει ολοκληρώσει τα προαπαιτούμενα, τα οποία δεσμεύθηκε ότι θα είναι έτοιμα στο τέλος Σεπτεμβρίου; Ο υπουργός Παιδείας ακόμη ψάχνει τους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης το δεύτερο κύμα «κινητικότητας», το Μαξίμου τον «επενδυτή» για τη ΛΑΡΚΟ, η κυβέρνηση την «λύση» για την ΕΛΒΟ και τα ΕΑΣ.

Το πιθανότερο σενάριο, λοιπόν, είναι να αναγκαστεί ο πρωθυπουργός , έστω έπειτα από «παζάρια» και συνεννοήσεις, να συμβιβαστεί και πάλι με τους δανειστές. Βεβαίως, τότε η ώρα της αλήθειας θα έχει έρθει και θα έχει μετατρέψει τον ίδιο και την κυβέρνησή του σε μία ακόμη «αναλώσιμη» κυβέρνηση που θα «καταπιεί» το Μνημόνιο. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα δικό του και της ΝΔ.

3 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Uncle.K 5:11 23/10/2013

    «οί δανειστές αρνούνται να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους». Διαβάζω συνέχεια στα ελληνικά
    ΜΜΕ καί στήν λοιπή Ευπώπη «οί ελληνες δέν τηρούν τίς δεσμεύσεις τους». Φαυλος κύκλος καί διχασμός πολύ κυνίνο έπεσε καί δέν ξέρω άν θά τό αντέξει ή Ευρώπη. Σόνι και καλά νά κολλήσουμε τά ντουβάρια, ξύλα καί σίδερα, γιά χατήρι τού Κεφαλαίου. Ελα όμως πού δέν γίνεται.

    Πάντως λογική ή ανάλυση.

  2. papasmiris 10:29 22/10/2013

    Τεράστιε Μελιγκώνη,ξέχασες να μας πείς για τις χαρές τον ενθουσιασμό του υπερήφανου Αντιμνημονιακού μπλοκ τις πρώτες μέρες του ΟΧΙ των Κυπρίων.Ευτυχώς γι αυτούς,δεν είχαν συριζαίους και ψεκασμένους και πάνε μια χαρά.

    • Uncle.K 4:30 23/10/2013

      τό Μπράβο ειναι γιά τό «ευτυχώς γιά τούς Κυπρίους» απομονομένο. Στά υπόλοιπα θά διαφοροποιηθώ επειδή καί στόν Συριζα ύπάρχουν αξιόλογες προσωπικότητες ίσως παραπάνω από ότι είναι αγαπητό στήν Ν.Δ….. Ασε πού τό ζιζάκ καί ό τρόπος πού κόβει τόν αέρα ό κοσ Προθυπουργός δέν μού αρέσει καθόλου. Μέ εναν Αβραμόπουλο στήν Αρχηγία τού κόμματος θά τάχατε καλύτερα. Αυτό νά μείνει μεταξύ μας όμως, γιατί μπορεί νά παρερμηνευτούμεν.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.