Τέσσερα χρόνια ζούμε στον αστερισμό της Οικονομικής Κρίσης.  Βιώνουμε ο καθένας αλλά και όλοι μαζί μία σκληρή πραγματικότητα, με μία πρωτοφανή υποβάθμιση της  ζωής μας.

Στην πολιτική ατζέντα, κυριαρχούν από τα σενάρια της συνωμοσίας, μέχρι και η αυθαίρετη διάκριση σε μνημονιακούς -αντιμνημονιακούς, η οποία είναι φιλοδοξία των εμπνευστών της, να υποκαταστήσει τις βασικές διαχωριστικές γραμμές, μεταξύ ιδεολογιών και παρατάξεων.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός, ότι το πολιτικό σύστημα, αντιμετωπίζει την κρίση στα φαινόμενα. Προβάλλει την πειθαρχία ή την αντίσταση( αλήθεια πώς;) στις αγορές, χωρίς να προβάλλει τίποτα καινούριο. Παρακολουθούμε ένα δημόσιο διάλογο, ο οποίος θυμίζει τους στοίχους του παλιού τραγουδιού « πάμε σαν άλλοτε» ενώ όλα έχουν γύρω μας αλλάξει και τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο.

Στην πραγματικότητα η κρίση την οποία βιώνουμε, είναι απότοκος μίας πνευματικής πτώχειας, η οποία προήλθε από τις ανεπάρκειες του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό δομήθηκε στην μεταπολίτευση.

Οι πατέρες της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και ο Ανδρέας Παπανδρέου, θεμελίωσαν μία μακρά περίοδο ευημερίας μέσω μίας αλληλοσυμπληρούμενης πολιτικής. Έκαναν τη βασική επιλογή να δομήσουν το πολίτευμά μας στη βάση μίας υπερχείλους εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό σημάδεψε και το πολιτικό σύστημα.

Είναι η ρίζα, των αρχηγοκεντρικών κομμάτων, τα οποία υπάρχουν στο όνομα του αρχηγού, ή του κομματικού ιερατείου, με σκοπό να διαχειριστούν μία πανίσχυρη εκτελεστική εξουσία όταν αυτή καταληφθεί με τη λαϊκή ψήφο. Αυτό σταδιακά δημιούργησε συνθήκες αποπολιτικοποίησης των ίδιων των πολιτικών κομμάτων. Η ιδεολογία μετατράπηκε  σε μήνυμα.  Οι πολιτικές θέσεις υποβιβάστηκαν σε ατάκα. Ο πολιτικός αγώνας έγινε μιντιακός. Τα πολιτικά στελέχη απλά ευνοούμενοι της εκάστοτε εξουσίας. Μίας εξουσίας που για να συντηρηθεί και να αυτοσυντηρηθεί έχασε τη δύναμη της κεντρικής επιρροής των εξελίξεων. Υποτάχθηκε σε συντεχνίες, στη διαπλοκή ( κυρίως σε αυτή), δόμησε ένα σπάταλο κράτος στην υπηρεσία μίας ολιγαρχίας.

Εντυπωσιάζει μάλιστα το γεγονός ότι και κόμματα που θέλουν να λένε ότι πρεσβεύουν το νέο, επιδιώκουν την ανοχή και την υποστήριξη τμημάτων αυτής της ολιγαρχίας για να ανελιχθούν στην εξουσία( η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά δυστυχώς ως φάρσα).

Δομικό στοιχειό της κρίσης είναι η λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Αυτή πρέπει να αλλάξει, για να μπορέσουμε να δομήσουμε μία διαφορετικής ποιότητας δημοκρατίας. Πρέπει να υπερβούμε την πανίσχυρη εκτελεστική εξουσία και να οδηγηθούμε σε  μία δημοκρατικά και με διαφάνεια Πολιτεία. Μία Πολιτεία στην οποία οι εξουσίες να πηγάζουν από το Λαό, να ασκούνται με το Λαό, προς όφελος του Λαού και του Έθνους.

Δομικό στοιχείο της Αλλαγής του πολιτικού συστήματος πρέπει να είναι μία καταλυτική Συνταγματική Αναθεώρηση, που να διορθώσει στρεβλώσεις, και να εγκαινιάσει τη Νέα Ελληνική Δημοκρατία.

Θα ήθελα στο πλαίσιο αυτό να διατυπώσω κάποιες προτάσεις. Οι προτάσεις αυτές δεν αποτελούν πανάκεια. Αποτελεί πίστη μου, ότι πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος για αυτά τα θέματα. Ένας διάλογος που αφορά το μέλλον. Να επιχειρήσουμε οι Έλληνες να οραματιστούμε και να ζωγραφίσουμε την Ελλάδα του Αύριο. Ελπίζω με τις μικρές μου δυνάμεις να συμβάλλω στο να ανοίξει αυτός ο διάλογος. Ένας διάλογος απαραίτητος αν θέλουμε να έχουμε στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον.

Συγκεκριμένα:

-          Τα πολιτικά κόμματα, αποτελούν βασικούς πυλώνες του Πολιτικού Συστήματος. Η λειτουργία τους αφορά τον πολίτη. Για αυτό το λόγο, οφείλει να ρυθμίζεται από τον Εκλογικό Νόμο, με κατοχύρωση της εσωκομματικής Δημοκρατίας. Με διευκρίνιση του όρου « μέλος », των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων.

-          Σταθερό εκλογικό σύστημα, με νόμο που θα έχει αυξημένη τυπική ισχύ. Το εκλογικό σύστημα πρέπει να συνδυάζει την ισότητα των συνδυασμών που λαμβάνουν μέρος στις εκλογές, και να συμβάλλει τόσο στον πλουραλισμό των δυνάμεων στη Βουλή όσο και στη δυνατότητα σε κόμματα ή συνασπισμούς που λαμβάνουν μεγάλο ποσοστό να έχουν αυτοδυναμία.

-          Σε ένα τοπίο θεσμικών πολιτικών κομμάτων, μπορούμε να δούμε και την κατάργηση του σταυρού προτίμησης, αφού τα μέλη των κομμάτων θα  μπορούν να καταρτίζουν τις εκλογικές τους λίστες, με προκριματικές εκλογές. Και βεβαίως τα μέλη δεν θα είναι μέλη μίας χρήσης.

-          Σταθερή θητεία του Κοινοβουλίου. Για αυτό το λόγο η Βουλή πρέπει να εκλέγει Πρωθυπουργό αλλά και Υπουργούς. Μάλιστα να είναι ανακλητοί και ο Πρωθυπουργός αλλά και οι Υπουργοί, με πρόκληση νέας εκλογής εντός της Βουλής. Είναι αυτονόητο, ότι ο Πρωθυπουργός μπορεί να έχει και τη σχετική πλειοψηφία της Βουλής. Θεωρώ sine qua non, την απόκτηση κουλτούρας συνεργασιών, αλλά και συλλογικότητας. Και την ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων να εξασφαλίζεται ένας ομαλός τετραετής κύκλος διακυβέρνησης.

-          Απόφαση του Κοινοβουλίου, με πλειοψηφία και μάλιστα αυξημένη για τα όρια στα οποία μπορεί να κινείται η δημοσιονομική πολιτική της χώρας. Δεν μπορεί  να επιτραπεί το φαινόμενο  μία κυβερνητική πλειοψηφία να υπερδανείζεται ανεξέλεγκτα και να παράγει ελείμματα.

-          Σύσταση συμβουλίου εξωτερικής Πολιτικής. Τούτο πρέπει να λειτουργεί υπό την εποπτεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, να χαράσσει τη στρατηγική της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, με τη συμμετοχή όλων των επικεφαλής των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας, αλλά και επιφανών προσωπικοτήτων που θα επιλέγει το Κοινοβούλιο.

-          Κωδικοποίηση της Νομοθεσίας και κατάργηση της δυνατότητας τροπολογιών σε μη σχετικά νομοθετήματα. Η Βουλή πρέπει να ψηφίζει ολοκληρωμένους Νόμους με αρχή Μέση και τέλος. Χωρίς νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, και περιοριστικά ορισμένες.

-          Υποχρεωτική Διεξαγωγή Δημοψηφισμάτων για κάθε απόφαση ή κύρωση συνθήκης ή ανάληψη δέσμευσης που συνιστά εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας

*Ο Παντελής Καμάς είναι δικηγόρος και μέλος της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ

• Ετικέτες: 
• Ανδρέας Παπανδρέου
• Κωνσταντίνος Καραμανλής
• μεταπολίτευση
• μνημονιακοί
• οικονομική κρίση
• συνταγματική αναθεώρηση