Υπάρχουν πρωινά που σε στέλνουν στην κόλαση. Ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρό σου.. Βρέχει. Κάνεις το μοιραίο λάθος και γυρίζεις το βλέμμα στην τηλεόραση. Οι παρουσιαστές φαίνονται βαθιά απορροφημένοι στην κουβέντα τους που διακόπτεται πότε πότε από χαζοχαρούμενα γέλια. Η ώρα κυλά βασανιστικά, ώσπου στο στούντιο μπαίνει το ημίγυμνο κορίτσι για το γυναικείο θέμα της εκπομπής. Ξαφνικά, οι άρρενες παρουσιαστές πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, όπως όταν σκύβεις για κάνεις πλάκα στον καθηγητή, πίσω από την πλάτη του συμμαθητή σου. Ποδοσφαιρικά συνθήματα ανακατεμένα με σεξουαλικά υπονοούμενα, δευτεροκλασάτος χαβαλές που βγάζει την παρουσιάστρια από τα «ρούχα» της, αχαλίνωτος ναρκισσισμός και ανάγκη για βαθιά επιβεβαίωση, το κλείσιμο του ματιού στους απέναντι… άντε να τσιμπήσουμε και κανένα νουμεράκι… τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα. Πριν αδειάσει το φλιτζάνι του καφέ μου, γύρισα να βρω διέξοδο σωτηρίας.

Παράξενο συναίσθημα η επιβεβαίωση. Πώς τώρα όλοι μαζί, παρέα, έχασαν και τ’αβγά και τα καλάθια; Το έπαθλο είναι η επικράτηση στo ομιχλώδες στερέωμα της εγχώριας τηλεόρασης. Όμως, ακόμη και η μυστηριώδης συνωμοσία της τύχης που κινεί τα νήματα μπορεί να σε εγκαταλείψει. Να σε αφήσει να αυτό-εξευτελιστείς, αφού δεν μπορείς να αυτό-μαστιγωθείς γιατί είσαι στην πρωινή ζώνη.

Το κορίτσι είναι ξαπλωμένο μπρούμυτα πάνω στο κρεβάτι. Κούκλα εμπνευσμένη από το «Παιχνίδι των Λυγμών» . Πιέζετε το κεφάλι και … σας περιμένει μια έκπληξη πιο χαμηλά. Φοράει ένα τόσο δα μαγιό. Η κάμερα ανεβαίνει αργά στις γάμπες, συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό την άνοδο για να εστιάσει στο εσωτερικό των μηρών. Ζουμ. Στο στήθος, στα πόδια, στο κορδελάκι που συγκρατεί το μπικίνι. Ζουμ Άουτ. Η εξέδρα μπαίνει στο πλάνο. Απαιτήσεις και τσαλίμια. Χοντροκομμένα αστεία μιας προκατασκευασμένης συνταγής που θέλει να πουλήσει. Ως αυτόκλητοι ``σκηνοθέτες`` , δίνουν οδηγίες, μαρκάρουν λεπτομέρειες. Το κορίτσι ταπεινωμένο. Το πρόσωπο της γίνεται στιγμιαία σκυθρωπό . Ο τρόμος ερεθίζει την αρένα. Η κάμερα ζουμάρει. Δαμάζει αρρωστημένους εγωισμούς, ξεγυμνώνει το μάταιο αγώνα του εφήμερου στο κέντρο της σκηνής. Τι ζητούν βάρβαροι; Πώς μπήκαν απρόσκλητοι στη ζωή μας;

Το έργο τελείωσε, η αυλαία τελείωσε αλλά «αυτό δεν είναι και το τέλος», θα ανακοινώσει ο παρουσιαστής. Θύτες και θύματα στο ίδιο πλάνο. Και εμείς στο ίδιο έργο θεατές.

Βρέχει. Δεν λέει να κοπάσει η κακοκαιρία στο νησί. Η βουβή θλίψη για το θάνατο τεσσάρων ατόμων αποκαθηλώνουν τα κούφια λόγια και τις φρούδες υποσχέσεις. Δρόμοι και σπίτια βούλιαξαν, γέφυρες έπεσαν, μαγαζιά και ξενοδοχεία κατέρρευσαν …η παραλία εξαφανίστηκε. Ζωές χάθηκαν . Οι εικόνες της αποκάλυψης έκαναν το γύρο του κόσμου. Οι ζημιές ανυπολόγιστες στο νησί. Η οργή ακόμη, μεγαλύτερη για τα έργα υποδομής που δεν έγιναν, τις πρόχειρες κατασκευές , τα χτισμένα ποτάμια, την διαφθορά σε όλο της το μεγαλείο. Τα ρέματα μπαζώθηκαν , κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια, εξυπηρετώντας κομματικά συμφέροντα. Το έργο της αναβάθμισης της γέφυρας Κρεμαστής που είχε χτιστεί τη δεκαετία '40  έχει καθυστερήσει περισσότερο από μια δεκαετία . «Δυστυχώς δεν προλάβαμε», θα πει ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου. Σκληρή και πικρή η αλήθεια για την καταστροφή στη Ρόδο. Στο ρεύμα της βροχής χάθηκε η αξιοπιστία του κράτους… κι εμείς βουλιάξαμε στο Παιχνίδι των λυγμών . Χρόνια ατέλειωτα ζούσαμε στον αφρό των ημερών. Καθένας για λογαριασμό του.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο σκορπιός ζητά από τον βάτραχο να τον μεταφέρει πάνω στην πλάτη του ως την απέναντι όχθη του ποταμού επειδή δεν μπορεί να κολυμπήσει. Στις παρατηρήσεις του βατράχου ότι θα τον σκοτώσει, ο σκορπιός απαντά πως, αν το κάνει, τότε θα πεθάνουν μαζί. Ο βάτραχος τελικά πείθεται, τον κουβαλάει στην πλάτη του και ξαφνικά, κάπου στη μέση της διαδρομής, νιώθει το θανατερό τσίμπημα από το κεντρί του σκορπιού. Καθώς βουλιάζουν και οι δυο στο θάνατο, ο βάτραχος ρωτάει τον σκορπιό, «γιατί». «Συγγνώμη» απαντά εκείνος «αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, είναι στη φύση μου». Αυτή την ιστορία ακούνε οι ήρωες του Νιλ Τζόρνταν στο «Παιχνίδι των Λυγμών».

--

• Ετικέτες: 
• καιρικά φαινόμενα
• οργή
• Ρόδος