ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η «ΘΥΣΙΑ» ΤΟΥ ΑΔΩΝΙΔΟΣ ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Λογικά, από χθες τουλάχιστον, η ειδησεογραφία θα έπρεπε να είναι επικεντρωμένη στην ανάληψη, από τη χώρα μας, της Προεδρίας της Ε.Ε. για το τρέχον εξάμηνο. Λογικά. Σε κάποια ευρωπαϊκή, σοβαρή και ευρύθμως λειτουργούσα χώρα και όχι στο απίθανο μόρφωμα που ονομάζεται ελληνικό κράτος. Τι κυριαρχεί από χθες στην ειδησεογραφία; Η εξαφάνιση του φυλακισμένου, για τρομοκρατική δράση, Χριστόδουλου Ξηρού και η απόσυρση του μέτρου των 25 ευρώ για εισαγωγή στο νοσοκομείο.

Και για μεν το πρώτο μπορούν να ειπωθούν διάφορα για το ποιος ή τι φταίει, αν δηλαδή ευθύνεται η δικαιοσύνη, η κυβέρνηση ή η νομοθεσία, για το δεύτερο όμως είναι η κυβέρνηση αποκλειστικά που χρεώνεται το φιάσκο. Φιάσκο μάλιστα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από τον πανεύκολο τρόπο με τον οποίον τελικά επιλύθηκε.

Αν ήταν τόσο εύκολη η λύση του γιατί έπρεπε να γίνει άνω κάτω η κοινωνία; Αν χρειάστηκε να ασχοληθούν για να το λύσουν ο πρωθυπουργός με τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως, τι χρειάζεται ο υπουργός υγείας; Αν Σαμαράς και Βενιζέλος χρειάστηκαν δύο μόλις λεπτά για να αποσύρουν το μέτρο και να βρουν το ισοδύναμό του, γιατί έπρεπε για σχεδόν δέκα ημέρες οι πολίτες να βρίζουν την κυβέρνηση; Αν θα πρέπει ακόμα και γι' αυτά τα απλά θέματα να γίνεται, κατόπιν επικοινωνιακού θορύβου, συνάντηση των δύο αρχηγών για να βρεθεί λύση, ε, τότε δεν υπάρχει κυβέρνηση.

Πλανώνται δε όσοι πιστεύουν ότι με τη λύση που δόθηκε ενισχύθηκε το κοινωνικό προφίλ της κυβέρνησης. Αυτό που έμεινε, ως πικρή γεύση στους πολίτες, είναι ότι η λύση που δόθηκε, όπως δόθηκε, μπορούσε να δοθεί εξαρχής. Και ενώ μπορούσε, η κυβέρνηση επιχείρησε να χαρατσώσει τους πολίτες-ασθενείς. Και υποχώρησε μόνον όταν είδε το κύμα των αντιδράσεων που υπήρξε από τους πολίτες και την αντιπολίτευση. Αντίδραση που υποχρέωσε και το ΠΑΣΟΚ να αναδιπλωθεί, παρότι, το καλοκαίρι, είχε ψηφίσει το μέτρο. Η αντίδραση αποδίδει είναι το μήνυμα και όχι η κοινωνική ευαισθησία της κυβέρνησης.

Η δεύτερη παρενέργεια για την κυβέρνηση είναι ότι τινάχτηκε στον αέρα όλη η επιχειρηματολογία που ανέπτυσσε, από πρωίας μέχρι νυχτός σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, ο υπουργός Υγείας° ό,τι δηλαδή το μέτρο είναι σωστό, δίκαιο και εξυγιαντικό για το χώρο της δημόσιας Υγείας. Κουραφέξαλα, απεδείχθη ότι βάζοντας πέντε σεντς φόρο στα τσιγάρα και τον καπνό γλιτώνει ο κάθε ασθενής 25 ευρώ και όλα όσα έλεγε ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν σαθρά επιχειρήματα και προφάσεις εν αμαρτίαις. Σε δύο λεπτά, Σαμαράς και Βενιζέλος διέγραψαν τις δεκάδες ώρες τηλεοπτικών εμφανίσεων και επιχειρημάτων του Αδώνιδος Γεωργιάδη.

Με τι μούτρα θα ξαναεμφανιστεί ο δύσμοιρος υπουργός Υγείας να υπερασπιστεί άλλες επιλογές είτε του χώρου που προΐσταται είτε ευρύτερα της κυβερνητικής πολιτικής; Και καλά να ακυρωθεί και να στραπατσαριστεί ένας υπουργός δεν τρέχει τίποτε, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος. Αναλώσιμος είναι, μπορεί στον πρώτο ανασχηματισμό να αντικατασταθεί. Έλα όμως, που ο Α. Γεωργιάδης, ασχέτως της απόψεως που έχει ο καθένας γι' αυτόν, είχε εξελιχθεί, με το συγκρουσιακό φρόνημα και την ευφράδεια που διαθέτει, σε αξιόμαχη κυβερνητική εμπροσθοφυλακή.

Αν η ανυποληψία του Γεωργιάδη είναι το ένα πρόβλημα, το δεύτερο πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι εφεξής, για κάθε δύσκολο μέτρο που θα χρειαστεί να πάρει, θα υπάρχει, και λογικό είναι, καχυποψία. Όλοι θα τα αμφισβητούν, θα αντιδρούν και θα ψάχνουν τα ισοδύναμα. Και πρώτοι απ' όλους οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Από μια άποψη αυτό φαντάζει σωστό, αφού με αυτό τον τρόπο βρίσκονται οι βέλτιστες λύσεις. Όμως το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να αναπτυχθεί ένα ιδιόμορφο «Κίνημα ισοδυνάμων» που μάλλον θα παρεμποδίζει το κυβερνητικό έργο.

Και τούτο επειδή η κυβέρνηση είναι δικομματική και ενόψει εκλογών το κάθε κόμμα θα θέλει να εμφανίζεται περισσότερον φιλολαϊκό του άλλου. Αν η συζήτηση δεν γίνονταν δημόσια, αλλά εντός των κυβερνητικών οργάνων θα βοηθούσε την κυβερνητική συνοχή. Τώρα οι βουλευτές τόσον της Ν.Δ. όσον και του ΠΑΣΟΚ -ιδίως αυτοί, αφού αυτοί είναι που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πολιτικό και εκλογικό πρόβλημα- θα λαμβάνουν θέσεις που θα τονίζουν, δημόσια, τις διαφορές και δεν θα αναζητούν, χωρίς τυμπανοκρουσίες, τους κοινούς τόπους.

Φυσικά, δεν θα πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός ότι το ισοδύναμο των 25 ευρώ για τα νοσοκομεία εξευρέθη με την επιβολή ενός ακόμη φόρου. Και είναι τουλάχιστον ανόητο και φτηνός δικολαβισμός να επιχειρείται να βαφτιστεί φόρος «υπέρ της υγείας των πολιτών από τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος». Αν ενδιαφέρονται για την αποτοξίνωση των πολιτών από τη νικοτίνη, ας πάνε την τιμή του πακέτου των τσιγάρων στα 5 και στα 7 ευρώ. Δεν το κάνουν γιατί ξέρουν ότι έτσι θα χάσει έσοδα το κράτος, θα αυξηθεί η παράνομη διακίνηση των προϊόντων καπνού, ενώ υπάρχει και το ισχυρό λόμπι της καπνοβιομηχανίας. Βέβαια, κόβοντας το τσιγάρο μπορεί να χάνει έσοδα το κράτος, όμως τα κερδίζει από τα νοσήλια που πληρώνονται για τις ασθένειες που αυτό προκαλεί. Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση.

Η τελευταία παρατήρηση που θέλω να κάνω είναι για την πολιτικο-δημοσιογραφική εκτίμηση που διακινείται ότι η απόσυρση του μέτρου ήταν ένα «δώρο» του Σαμαρά στον Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ. Επειδή, λένε, το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται δημοσκοπικά, ο Σαμαράς θέλησε να το βοηθήσει. Βλακείες. Κανένα δώρο. Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ανατρέψει την απόφαση. Και πρέπει να του πιστωθεί. Όμως δεν είναι μια απόφαση που θα το βγάλει από την πολιτική και δημοσκοπική περιδίνηση που βρίσκεται. Τα αίτια της συρρίκνωσής του δεν είναι τα 25 ευρώ στα νοσοκομεία. Αν στη Χαριλάου Τρικούπη πανηγυρίζουν και νομίζουν ότι θα σταματήσουν τον δημοσκοπικό κατήφορο με τέτοιες νίκες, είναι καλύτερα να κλείσουν από τώρα το «μαγαζί» και να μην περιμένουν την 25η Μαΐου για να δουν αν η απήχησή τους είναι πάνω ή κάτω από το όριο εκλογής ευρωβουλευτή...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.