ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Kερδίζουν οι «κότες» την Τσικνοπέμπτη;

Δεν είναι πλέον ο Βασίλης Σπανούλης εκτελεστής και εξολοθρευτής, δεν είναι βέλος και οδοστρωτήρας, βούβαλος φτερωτός ή αιλουροειδές με ρίγες ερυθρόλευκες; Όχι, τίποτε δεν άλλαξε, σπεύδουν ν’ απαντήσουν κατά σειράν, ο μάνατζερ του ακριβοπληρωμένου διεθνούς, οι φίλοι, οι αφοσιωμένοι οπαδοί και οι συμπαίκτες του. Απλώς, ήταν ζήτημα ημέρας.

Συμβαίνει σ’ όλους, ακόμα και στην περίπτωση αστέρων του ΝΒΑ ή κι άλλων αθλημάτων. Θυμάμαι την ταινία του Ντούσαν Μακαβέγεφ με τίτλο «Ο άνθρωπος δεν είναι πουλί». Αμέσως, για κάποιον περίεργο λόγο, ο τίτλος αυτού του κειμένου αποκτά μιαν διάσταση επικαιρική. Γιατί, μπορεί η μειωμένη απόδοση του γνωστού άσσου να ήταν πράγματι ζήτημα ημέρας, μόνον που επρόκειτο για Τσικνοπέμπτη. Ακόμα χειρότερα, το σύνθημα που δονούσε το γήπεδο των αιωνίων αντιπάλων παρότρυνε τον προπονητή του Ολυμπιακού να χρησιμοποιεί τον Σπανούλη ει δυνατόν χωρίς διακοπή, αφενός, αποδίδοντας στον τελευταίο τον χαρακτηρισμό της «κότας» αφετέρου.

Σ’ εποχές εκπληκτικής τεχνολογικής προόδου, όπως η δική μας, αναπόφευκτο είναι ν’ αντιμετωπίζονται οι κορυφαίοι, έστω, αθλητές ως μηχανές. Αλλ’ όπως ο άνθρωπος δεν είναι πουλί (ούτε κοτό-πουλο), έτσι κι ένας πρωταθλητής δεν είναι μηχανή, αφού εξακολουθεί να διαθέτει καρδιά και ψυχή. Διά της επαναλήψεως, ωστόσο, όσο κι αν στους υπόλοιπους αγώνες της ομάδας του δικαιώνει τον ρόλο του ηγέτη, άλλο τόσο δικαιώνει τον μειωτικό γι’ αυτόν χαρακτηρισμό μόλις βρεθεί στην έδρα του Παναθηναϊκού κι απέναντι, ειδικά, στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Όσα παρακολουθήσαμε προχθές έχουν συμβεί αρκετές φορές κι ως φαίνεται θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν.

Παρά τα χρονάκια του, ο αρχηγός των πρασίνων παραμένει ιδανικός διαχειριστής των κρίσιμων στιγμών κάθε παρόμοιου ντέρμπι, δεν «κρύβεται» στα τελευταία λεπτά, δεν χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του, εμπνέει σιγουριά κι αυτοπεποίθηση, ως γεννημένος νικητής – το αντίθετο ακριβώς από τον άνθρωπο που για λίγα χρόνια έπαιζε στη σκιά του, μην αντέχοντας να είναι δεύτερος ή αναπληρωματικός. Με δύο λόγια, καλή η αθλητική φιλολογία, καλύτερη ωστόσο η ψυχολογία. Είτε για άτομα πρόκειται, είτε για σύνολα, καμιά τεχνολογία και κανένα επίπεδο προετοιμασίας δεν δείχνουν ν’ αναπληρώνουν ικανοποιητικά το κενό της (καλής) ψυχολογίας και την (ισχυρή) προσωπικότητα.

Μερικά χιλιόμετρα βορειότερα, ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με μικρό σκορ (μόλις 0-1, στην Τούμπα) από την καλύτερη Μπενφίκα, μην πιστεύοντας πάντως στον εαυτό του. Φαινόμενο ελληνικό; Ένα 24ωρο νωρίτερα, η δημοφιλέστερη ομάδα του Λονδίνου υποδέχεται την Μπάγερν, πρωταθλήτρια Ευρώπης. Επιβάλλει τον ρυθμό της, κερδίζει πέναλτι νωρίς. Το χάνει, μαζί με τον «αέρα» του γηπεδούχου και τελικά, το παιχνίδι. Πώς μεταμορφώνονται από «Κανονιέρηδες» σε ομάδα – κότα; Αρκεί μια προσεκτική ματιά στον πάγκο και στον Αρσέν Βενγκέρ, ιδανικό υποψήφιο για τον ανδριάντα του Αιωνίου Ηττοπαθούς.

Τα γήπεδα μπορούν να είναι πίστες, πισίνες ή τραπέζια. Όταν, για παράδειγμα, ο Γκάρι Κασπάροφ «συμμάχησε» μ’ έναν υπολογιστή για ν’ αντιμετωπίσουν το αντίπαλο ζευγάρι σκακιστών – υπολογιστών, συμπέρανε ότι ο μηχανικός του συμπαίκτης διέθετε μεγαλύτερη τακτική ευφυΐα αλλά ο ίδιος υπερτερούσε στον τομέα του στρατηγικού σχεδιασμού. Διόλου περίεργο, καθώς οποιοσδήποτε υπολογιστής είναι σε θέση ν’ αποτιμήσει εκατομμύρια δυνατότητες, όμως ένας άνθρωπος μπορεί να συλλάβει και να διατυπώσει την συνολική αίσθηση κατεύθυνσης.

Επιστρέφοντας στην αντιζηλία ή στην συνεργασία μηχανών και αθλητών, η τεχνολογία ανταμείβει και τους σπρίντερ και τους μαραθωνοδρόμους. Η ποσότητα των πληροφοριών, στο συγγενές πεδίο της επικοινωνίας, είναι πρακτική άπειρη, όμως όσοι ανταμείβονται είναι κυρίως εκείνοι που διατηρούν την ακόρεστη επιθυμία ν’ ακολουθήσουν μέχρι τέλους την περιέργεια και το ένστικτό τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν το κρυμμένο νόημα στους απύθμενους ωκεανούς δεδομένων. Κατ’ αναλογία, ίσως, ο κόσμος του αθλητισμού και των γηπέδων, προβάλλει ως προσομοίωση της σχέσης συστημάτων και προσωπικοτήτων. Όταν γίνεται, λοιπόν, λόγος για υπέρτερη ψυχολογία, μάλλον περιγράφεται η μακρόχρονη υπακοή σ’ έναν σκοπό, η δίψα για την επίτευξή του, ο αμείωτος ενθουσιασμός κι η προσήλωση στο ουσιώδες. Κάτι γνωρίζει σχετικά κι ο Ζοσέ Μουρίνιο…

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.