ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ουκ έστιν ώδε αλλ’ ηγέρθη

«Άκου τα σήμαντρα, των εξοχικών εκκλησιών. Φτάνουν από πολύ μακριά, από πολύ βαθιά. Απ’ τα χείλη των παιδιών, απ’ την άγνοια των χελιδονιών, απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής, απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες, των ταπεινών σπιτιών. Άκου τα σήμαντρα των εαρινών εκκλησιών» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στην «Εαρινή Συμφωνία».

Άκου, λοιπόν, πως κάπου εδώ, σε αυτή τη σκηνή είμαστε όλοι μας. Μαζί. Σ΄αυτή την εορταστική, ψυχοθεραπευτική ρουτίνα. Με παρέες και οικογένειες. Με τις συνήθειες και τις ευαισθησίες μας. Με τις έγνοιες και τις πλάνες μας. Με τις μικρές προσμονές και τις μεγάλες προσδοκίες μας.

Όλοι μαζί, να καλοδεχόμαστε ένα αστείο, να συμμετέχουμε σε μια κουβέντα, να συντονιζόμαστε σε ένα τραγούδι. Να ρεμβάζουμε και να νοσταλγούμε εκτονωτικά στη σιγαλιά της κατανυκτικής Μεγαλοβδομαδιάτικης νύχτας. Να συμπλέουμε σε μια στιγμή φερμένη στα μέτρα μας. Εδώ. Σε Πάσχα ρωμέικο, λυτρωτικό.

Άκου, εδώ και τώρα να ψέλνουμε αντάμα ύμνους μελωδικούς και θρήνους εκκλησιαστικούς. Αγαλιασμένοι να σιμώνουμε τις λαμπάδες στο άγιο φως. Αγκαλιασμένοι να συνασπαζόμαστε το αναστάσιμο φιλί και συγκινημένοι να ανταλλάσουμε ευχές.

Χέρι με χέρι να τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά και να κάνουμε τράμπα αναμμένα βεγγαλικά. Αλληλέγγυα να μοιραζόμαστε στο γιορτινό τραπέζι λαμπροκουλούρες ζυμωτές και σουβλιστά αρνιά. Βήμα το βήμα να σέρνουμε κυκλικά χορό σε Πάσχα λεβέντικο, ελληνικό.

Κοίτα, όμως, πώς συμμεριζόμαστε την ιεροτελεστία της άνοιξης της νιότης, της αναγέννησης; Πώς μοιραζόμαστε την εμπειρία της κοινής κληρονομιάς, της παράδοσης και του πολιτισμού; Πώς από κοινού αναμένουμε την αναπτέρωση της ελπίδας και την υπέρβαση; Κοίτα τη συνοχή, τη συμφιλίωση και την ομοιογένεια του κοινωνικού σώματος με όρους Αναστάσιμους.

Και μάθε πια, πως αν το Πάσχα σηματοδοτεί ότι δεν άλλαξαν οι όροι συλλογικής συμβίωσης σε εορταστικό περιβάλλον, τότε το σοκ των μνημονίων άλλαξε οριστικά τις προϋποθέσεις επιβίωσης στη καθημερινότητα. Δες τις ανεπούλωτες πληγές και τις βαθιές ουλές που άφησαν πάνω σου λιτότητα και κρίση.

Άκου και το Σόιμπλε ή τη Μέρκελ, τον Τόμσεν ή τον Ρεν, τον Ντάισελμπλουμ ή τον Αλμούνια. Αφουγκράσου πίσω από τα καιροσκοπικά τους συγχαρητήρια την διαταγή «να συνεχισθούν οι προσπάθειες»- για νέες θυσίες στη βαριά τραυματισμένη κοινωνία και οικονομία. Άκου, ακόμα, να ψελλίζουν κουτοπόνηρα τα ντόπια κυβερνητικά χείλη περί «σταδιακής επανόδου στη κανονικότητα». Για φαντάσου!

Προφανώς και δεν μιλούν για μια κανονική δημοκρατία με κανονικούς μισθούς, κανονικές δουλειές και συντάξεις, κανονικά νοσοκομεία και σχολεία. Δεν συντονίζονται με τις επιθυμίες και τις ανάγκες σου. Υπόσχονται επιστροφή σε εκείνη τη κανονικότητα που μας έφερε ως εδώ.

Στο πνεύμα, όμως, της Λαμπρής το θέμα δεν είναι να γυρίσεις πίσω. Είναι να φτιάξεις μία νέα, αλλιώτικη, πιο ουσιαστική και πιο δίκαια, άρα καλύτερη, κανονικότητα. Για αυτό, άκου ξανά «από βαθιά, κι από μακριά, τα σήμαντρα των εκκλησιών» να διαλαλούνε: «Ουκ έστιν ώδε αλλ’ ηγέρθη».

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Μήτσο μου, βλέπω τα «σκίζεις και τα pop» – κατά την γνωστή ατάκα της Μπέλλου στον Σαββόπουλο, μετά την ηχογράφηση του «Ρεμπέτικου». Βαθύς, πεντακάθαρος λυρισμός, ποίηση ψυχής, σαν απόσταγμα…μπίρας!

    Χριστος Ανέστη, λεβέντη μας!

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.