ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Κόστα, κόστα και με τον Κώστα

Από ακτή σε ακτή προχωράμε στο Παγκόσμιο κύπελλο. Από την Αφρικάνικη του Ελεφαντοστού στην Πλούσια  της Κεντρική Αμερικής. «Πλούσια Ακτή»  στα ελληνικά η Κόστα Ρίκα, άγνωστη κατά τα άλλα στους Έλληνες αν δεν ήταν πατρίδα του Τζόελ  Κάμπελ  που έπαιξε  δανεικός στο Θρύλο-ή Γαύρο για τους αντιπάλους.

Όπως και να ‘χει, πάντως, η τελευταία  φορά  που μνημονεύθηκε εγχωρίως  το όνομα αυτής της τροπικής χώρας  ήταν στα τέλη Ιανουαρίου του 2012, όταν την επισκέφθηκε ο Γιώργος  Παπανδρέου προκειμένου να προεδρεύσει στις εργασίες του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αν θυμάμαι καλά τον είχαν συκοφαντήσει τότε, ορισμένα μίντια,  για υπέρογκα έξοδα  μετάβασης και διαμονής εκεί.

Τα αναληθή και δυσφημιστικά  αυτά δημοσιεύματα μαζεύτηκαν με συγγνώμες κατόπιν, διασύροντας μερίδα δημοσιογράφων των οποίων η άγνοια κατέληγε στην ακροβατική συλλογιστική ότι: «αφού τη λένε Πλούσια Ακτή δεν μπορεί  παρά να περνά πλουσιοπάροχα κανείς εκεί».

Έκτοτε, βέβαια δεν ξανακούσαμε κάτι γι΄αυτήν  την εξωτική  χώρα με τα 6 ενεργά και 61 ανενεργά ηφαίστεια, αποδεικνύοντας τον επαρχιωτισμό των ντόπιων ΜΜΕ σύμφωνα με τον οποίο οι μικρές  άλλες χώρες του πλανήτη υπάρχουν  στο παγκόσμιο χάρτη μόνο όταν τις επισκέπτεται κάνας  σπουδαίος Έλληνας.

Είτε το γνωρίζετε είτε όχι, τελικά  η Κόστα Ρίκα είναι  μάλλον η ευημερούσα εξαίρεση στους,  κατά Κλοντ Λεβί-Στρος, «θλιβερούς τροπικούς». Πρόκειται  για μια «Ελβετία» της Λατινικής Αμερικής  με ακτές και στους δυο μεγάλους ωκεανούς τον Ατλαντικό και  τον Ειρηνικό. Με  οικονομική ανάπτυξη 2,6%  ετησίως,  ενώ το  κατά κεφαλή εισόδημα  αγγίζει τα 12 χιλιάδες δολάρια είναι μια σταθερή και ειρηνική δημοκρατία  με  κεντρο-αριστερό πρόεδρο ο οποίος διαθέχθηκε φέτος στο πόστο την προοδευτική σοσιαλίστρια Αλαόρα Τσιντσιγιά  Μιράντες.

Όταν με συνταγματική απόφαση ο στρατός της καταργήθηκε το 1949, οι μεραρχίες αντικαταστάθηκαν με στρατιές  εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα σήμερα το ποσοστό αναλφαβητισμού στην χώρα να  είναι μόνο 5%- από τα χαμηλότερα στον κόσμο. Με  υψηλής  ποιότητας κοινωνική πρόνοια και  εξαιρετικές ιατρικές  υπηρεσίες , το προσδόκιμο ζωής των Κοσταρικανών είναι  τα 79,3 χρόνια, ένα από τα υψηλότερα στη Λατινική Αμερική.

Ακόμα η  χώρα βρίσκεται στην πρώτη θέση του δείκτη παγκόσμιας ευτυχίας ενώ είναι η μοναδική στο πλανήτη  που πληροί και τα πέντε κριτήρια της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας . Έχει χαρακτηρισθεί, και  είναι, η πιο «πράσινη» χώρα στον κόσμο με  υψηλή βιοποικιλότητα από σπάνια φυτά παράξενα ζώα, πολύχρωμα πουλιά. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί γυρίστηκαν  όλες οι ταινίες του Τζουράσικ Παρκ.

Με δυο λόγια πρόκειται για ένα επίγειο παράδεισο  με άφθονα εθνικά πάρκα, αχανή τροπικά δάση , εξωτικές παραλίες με απέραντες αμμουδιές. Αυτή είναι λίγο πολύ η χώρα  του ανάλαφρου καφέ και της ορχιδέας στην οποία  η  πιο αναγνωρίσιμη φράση που συνδέεται μαζί της και αντανακλά αυθεντικά τον τρόπο ζωής εκεί  είναι η  «Pura Vida» που σημαίνει καθαρή, γνήσια και καλή ζωή.

Μου είναι τόσο συμπαθής αυτή χώρα των «Τίκος», προσωνύμιο που προέρχεται από την τρυφερή υποκοριστική κατάληξη που κολλάνε οι κάτοικοι στις λέξεις και σημαίνει μικρός, ώστε θα δεχθώ  με βαριά, σχετικά,  καρδιά  τον αποψινό  αποκλεισμό της από τη συνέχεια του Μουντιάλ.  Την  εθνική  της ομάδα, την παρακολούθησα στους αγώνες   του ομίλου της στον οποίο τερμάτισε πανάξια πρώτη και αήττητη.

Οι «Τίκος» , όπως είναι και αυτής το παρατσούκλι, είναι ένα συμπαγές αμυντικογενές σύνολο με μεγάλη πειθαρχία και αδιάκοπη κίνηση. «Έσκασαν» στο τρεχαλητό τους Ουρουγουανούς, «έκοψαν», με την ασφυκτική τους πίεση ,  στη μέση τους  Ιταλούς,  και «χόρεψαν» με τις μπαλιές τους στη στην πλάτη της άμυνας τους Άγγλους.

Το ΄φερε όμως η τύχη να διασταυρωθεί απόψε η ομάδα  τους  σε νοκ αουτ ματς με τη δική μας Εθνική. Το ένα αουτσάιντερ απέναντι στο άλλο. Ωστόσο, δεν ξέρω  αν στις πλατείες, στο τοπικό Τύπο και στα ιντερνέτ καφέ   του Σαν Χοσέ, επικρατεί  παρόμοια με μας  η πανηγυριτζίδικη αισιοδοξία, η φανφαρόνικη προσέγγιση και η ρηχή περιφρόνηση του αντιπάλου.

Θέλω να πιστεύω , όμως, ότι οι Κοσταρικανοί θα έχουν την ελάχιστη αναγκαία σοφία να μη περιφέρουν την ανοησία του κάθε τυχάρπαστου σχολιαστή με θυμικό καφενείου, την οπαδική μυωπία της κάθε κερκίδας και  τους αφορισμούς του κάθε καραγκιόζη που δικάζει χαβαλέ  με ακροατήριο τα  σόσιαλ μήντια. Όπως ακριβώς γίνεται εδώ  με το γελοίο  ομαδικό bullying στο Κατσουράνη. Η Εθνική Ελλάδας απέχει  μόλις 90 ή το πολύ 120 λεπτά από μια  ιστορική πρόκριση  στους 8 του  Μουντιάλ.

Και ας μην ξεχνιόμαστε. Όλες τις μέχρι τώρα επιτυχίες της η Εθνική Ελλάδας τις διεκδίκησε παίζοντας ψυχωμένα και με καρδιά. Και αναπόσπαστο κομμάτι αυτής τη καρδιάς των προσπαθειών και των διακρίσεων, είναι πάνω από δέκα χρόνια ο Κώστα Κατσουράνης.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.