Ένα Ταξίδι μπορεί να αλλάξει πολλά ισχυρίζονται. Κι ένα Ταξίδι μου, λίαν προσφάτως, -εκεί, βαθιά μεσ’ την «αρχέτυπη Πίνδο» και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Ζαγορίου- στο Nομό Ιωαννίνων, εξελίχτηκε τόσο αναπάντεχα και αυθεντικά που, οιονεί, κλιμακώθηκε σ’ ένα μείζον γεγονός αναζωπύρωσης της μνήμης : ένα εξαιρετικής σημασίας «πισωγύρισμα» σε εστίες και αναφορές -αξιακές και ηθικοκοινωνικές-, που, προσωπικά, με διαμόρφωσαν και, εν πολλοίς, με «έφεραν» ως εδώ. Στο Κουκούλι Ζαγορίου, το χωριό γέννησης του δίκαιου και εργατικού πατέρα μου, ιδιαίτερα, κοντοστάθηκα και, μέσα στην «Καλονυχτιά»*, την καθαρότητα και τους ακέραιους ήχους του βουνού, πήρα βαθιές και πραγματικές ανάσες συναισθηματικής σιγουριάς : από ’δω είμαι, είπα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πλέον, γι’ αυτό.

Επισκέφθηκα την πανέμορφη -η δεύτερη πρόσθετη οικοδομή της έγινε περί το 1600!- Eκκλησιά μας, το «παλιό» και το πιο «νέο» Σχολειό του χωριού (καθώς τα γράμματα εκεί ανθούσαν πολύ πριν ο… Παλαιών Πατρών πει να σηκώσει το θρυλικό «λάβαρόν» του* ), το Πνευματικό Κέντρο - Μουσείο «Κώστας Λαζαρίδης», που ιδρύθηκε από την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και, ιχνηλατώντας τις διαδοχές των προσώπων και των πραγμάτων, διέκρινα ξανά το «απαράμιλλον» : όταν το θέλουν οι Άνθρωποι και το ’χουν βαθιά μέσα τους τότε μπορούν να χτίσουν την Ζωή τους όχι μόνο με σκληρή δουλειά, ευπρέπεια και καλαισθησία όπως της πρέπει, αλλά, και με αυθεντική υψηλοφροσύνη και παραδειγματισμό όπως της αξίζει. Όλα τα ζητούμενα σ’ αυτή – τούτη την άκρη της πατρίδας μας, υπήρξαν αείποτε, θαρρείς, συμπυκνωμένα αυτονόητα : ένας καθημερινός τρόπος ζωής που έδινε απαντήσεις από… «το Τότε» για… «το Μετά».

«Στις Βρύσες» με τις καμάρες, στα σοκάκια τα σμιλεμένα με την παλιά Ηπειρώτικη τέχνη, «στα Τσούλια» και στο Ποτάμι, - στο σημείο που κατέβαινε η Σαρακατσάνα γιαγιά μου με τα κορίτσια της για νερό ή και για καθαριότητα-, κάθισα και διάβασα «σελίδα – σελίδα» ξανά το παρελθόν : άκουσα Γνωστές και Άγνωστες φωνές : τους χαμένους διαλόγους ηρωικών και όμορφων Ανθρώπων που, όντως, ποτέ δεν φοβήθηκαν την ζωή, διότι, η ζωή τους ήταν ένας «διαρκής πόλεμος», αλλά, και ποτέ δεν έπαιξαν με την αξιοπρέπεια και την δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Για τούτο προόδευσαν όλοι τους μέχρι τα σήμερα και, όπου και αν βρίσκονται αυτή την ώρα, ό «γενέθλιος τόπος» είναι γι’ αυτούς και… «Ιερός Τόπος» που δεν του πρέπει καθόλου να αλλοιωθεί και να παρερμηνευθεί (από την σύγχυση των καιρών), μέσα στον χρόνο. Να μείνει μόνο τού πρέπει εκεί, ακέραιο σημείο αναφοράς όλων μας. Ανεξίτηλο σύμβολο, - (γιατί όχι;), όλων των Ελλήνων που θέλουν και μπορούν…

*Ομώνυμο τραγούδι (τσάμικο Ηπειρώτικο), της περιοχής του Ζαγορίου.
*Από το Κουκούλι Ζαγορίου ήταν ο αρχιγραμματέας - Πρωθυπουργός του Αλή Πασά, Μάνθος Οικονόμου (1754 – 1822), όπου κατά τα 1818 – 1819 ίδρυσε τη «Κεντρική Σχολή» και φιλοδοξούσε να το κάνει έδρα Πανεπιστημίου.