Και επιτέλους άρχισε να «βρέχει»… φοροελαφρύνσεις και «διευκολύνσεις»: Και να όλες οι υποσχέσεις μαζεμένες. Μετά την μείωση του Ειδικού Φόρου στα καύσιμα, να και η μείωση στην έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, δώστου και η «φόρμουλα» για τα δάνεια του ΟΕΚ, ορίστε και η παράταση στον μειωμένο ΦΠΑ 13% της εστίασης, πάρε και την εξόφληση σε έως 100 δόσεις των χρεών σε Εφορίες και Ασφαλιστικά Ταμεία. Και έρχονται και οι ρυθμίσεις για τα «κόκκινα δάνεια».

Φυσικά και πρόκειται για εξελίξεις που σηματοδοτούν αν μην τι άλλο, αλλαγή πορείας μετά τα 4 χρόνια επιβολής βαρύτατων φόρων και ύφεσης.. Και φυσικά εκείνους που εξυπηρετεί δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει εάν έρχεται προεκλογικά ή όχι, καθώς σε κάθε περίπτωση η Αθήνα δείχνει να παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και να ρυθμίζει πλέον τα του Οίκου της δίνοντας και κάτι σε εκείνους που τόσα χρόνια έσυραν το «κάρο».

Από την άλλη όμως, αν και μιλάμε για «βαθιές» ανάσες, μπορεί εύκολα να ξεχαστεί ότι τα τελευταία χρόνια οι μισθοί «κουρεύτηκαν» κατά σχεδόν 40%, ότι οι νέοι στην αγορά εργασίας από «γενιά των 700 ευρώ», έφτασαν να είναι η «γενιά των 400»; Ότι την ίδια περίοδο η επιβάρυνση σε φόρους σχεδόν εξαπλασιάστηκε; Ότι η αξία των ακινήτων που υποθηκεύτηκαν έναντι δανείων τις καλές εποχές, έπεσαν στα «τάρταρα», αλλά οι ιδιοκτήτες τους συνεχίζουν να εξοφλούν δάνεια που αποτιμώνται στις παλιές καλές αξίες; Ότι πέρα από την δόση τους στην Τράπεζα είναι αναγκασμένοι να καταβάλλουν πλέον και «ενοίκιο» στο Κράτος υπό την μορφή ΕΝΦΙΑ; Ότι οι τιμές των αγαθών στην αγορά δεν αποκλιμακώθηκαν με τον ίδιο τρόπο που «κατέρρευσαν» οι αποδοχές των εργαζομένων; Και το «καλάθι της νοικοκυράς» εξακολουθεί να γεμίζει δύσκολα;

Ο Χότζας –λέει- στην Αλβανία στρίμωχνε σε ένα δωμάτιο 2Χ2, μία οικογένεια ανθρώπων, πέντε κότες, τρία γουρουνάκια, ένα βόδι, το γαϊδούρι και ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.. Σε σημείο να μην μπορεί να ανασάνει κανείς μέσα στο δωμάτιο.. Και όταν άρχιζαν οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται ότι «δεν πάει άλλο», έκανε «έξωση» -για παράδειγμα- στο γαϊδούρι και τότε αναφωνούσε η …οικογένεια: «Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε.. Επιτέλους αναπνεύσαμε»… Σαν κάτι να θυμίζει αυτή η ιστορία…