ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

65 ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ / Το Μεγάλο Ροζ

Αν υπήρχαν δημοσκοπήσεις για τους θεούς, ποιος να κέρδιζε άραγε, ο Αλλάχ, ο Βούδας, ο Χριστός, ο Ήλιος, κάποιος άλλος; Μα τον Δία, ορκίζονται οι οπαδοί του δωδεκάθεου, ο Έρωτας θα ήταν νικητής.

Υπό τον φόβο των τζιχαντιστών και του πολέμου των πολιτισμών, πάντως, παρόμοια δημοσκόπηση δεν διεξάγεται. Ακόμα, γιατί στο Διαδίκτυο, τα πάντα παραμονεύουν. Ελλείψει, λοιπόν, καταλληλότερου θεού, άνθρωποι και κοινωνίες αρκούνται στους αντιπροσώπους, όπως συμβαίνει και στον κοινοβουλευτισμό.

Τέτοιοι είναι οι άγιοι, ταπεινοί και διάσημοι, άλλοι για τη θάλασσα κι άλλοι για τη στεριά, φτωχούληδες σαν τον Φραγκίσκο, προστάτιδες σαν την Βαρβάρα. Κάθε χωριό και άγιος, κάθε κόχη και εικόνισμα. Κι αν με τα χρόνια αναπτύσσονται σχέσεις πελατειακές, ο Άγιος Βαλεντίνος έχει καταφέρει, χρόνια τώρα, να θεωρείται ο γνήσιος επί γης αντιπρόσωπος του Έρωτα.

Ειδικά, εδώ στο Βερολίνο, η ακτινοβολία του εντυπωσιάζει τον ανυποψίαστο επισκέπτη, ώσπου να διαπιστώσει πως ο άγιος, η Μπερλινάλε και η Άρκτος συγκροτούν την Αγία Τριάδα της γερμανικής Πρωτεύουσας, όπως οι Βέντερς, Φασμπίντερ και Χέρτσογκ την αντίστοιχη τριάδα του άλλοτε ακμάζοντος γερμανικού σινεμά.

Το φεστιβάλ φροντίζει να ενσωματώνει στην διάρκειά του την εορτή των ερωτευμένων, κάθε χρόνο. Φέτος, συμπίπτει ο εορτασμός με την λήξη και την σαββατιάτικη απονομή της Χρυσής Άρκτου και των υπόλοιπων διακρίσεων. Καμία κρίση στην ευρωζώνη και στην Ουκρανία, επομένως, καμία έκρηξη σε βαγόνι στον υπόγειο, καμία απειλή από φανατικούς ισλαμιστές ή ξενόφοβους διαδηλωτές, καμία σκιά στο μέλλον.

Μόνον ένα απέραντο σαββατοκύριακο, γεμάτο τουρίστες και ξεναγήσεις, αστέρες του θεάματος κι απελεύθερους του καθημερινού προγράμματος, γεμάτο ευχές και δώρα, σιρόπι και χρυσόσκονη, αναπαράσταση ζωής και απομίμηση ρομαντισμού, σε σχήμα ροζ καρδιάς.

Το Μεγάλο Ροζ. Με τόση σφοδρότητα εξάπλωσης, ώστε να μην κατακλύζει απλώς τα καφέ, τα καταστήματα, τα καμπαρέ, τις μπυραρίες ή τους δρόμους και τα μεταφορικά μέσα αλλά να διεισδύει και στις σκοτεινές αίθουσες. Εκεί, μ’ άλλα λόγια, όπου οι «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», μεταφορά του πασίγνωστου μπεστ-σέλερ από την Σαμ Τέιλορ, προσχωρούν στην ιδέα της ανάμιξης με το ροζ. Εννοείται, με το αζημίωτο. Αλήθεια, τι θέση έχει στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ μια ταινία που κάνει, μάλιστα, πρεμιέρα στα σινεμά του Βερολίνου ακριβώς ένα 24ωρο μετά;

Σκανδαλώδης διαφήμιση, σχολιάζουν οι κακεντρεχείς. Δεν είχε συμβεί πέρυσι το ίδιο με το «Nymphomaniac»; Η φετινή σύμπτωση αγγίζει τον απόλυτο βαθμό συνεκμετάλλευσης του θορύβου, των εντυπώσεων και του κέρδους. Για την ακρίβεια, ο Βαλεντίνος είναι συνώνυμο μιας επιχείρησης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ημερομηνία, χρώματα κι επιδιώξεις.

Ο οίκος της τέχνης, οίκος εμπορίου; Ψυχραιμία. Καλή η κρίση, καλή κι η πτώση του πετρελαίου, μα η κυρίαρχη απόχρωση κάθε πολέμου, κάθε πορνογραφίας, κάθε πολιτικής ή θεάματος, ήταν και παραμένει η αρχαιότερη, αυτή του χρυσού.

Με λίγη τόλμη και φαντασία, ο Ντάρεν Αρονόφσκι και τα μέλη της κριτικής επιτροπής θ’ απένειμαν ένα ειδικό βραβείο στον Άγιο των απανταχού ερωτευμένων και των συναφών επαγγελμάτων. Σ’ ένα πρωτοσέλιδο με φαντασία, ο Πούτιν και η Μέρκελ σμίγουν τρυφερά, κρατώντας μ’ αφορμή το Μινσκ το σύνθημα του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο. Στοπ στον πόλεμο. Ο πόλεμος τελείωσε, αν το θελήσετε.

Δώστε μιαν ευκαιρία στην Ειρήνη αλά 2015. Ποροσένκο, Μέρκελ, Ολάντ και Πούτιν, κουαρτέτο για την πτώση του πυρός. Δεν περισσεύει τόση φαντασία. Όπως δεν προγραμματίζεται η ερωτική διάθεση για μιαν μέρα του Φεβρουαρίου, έτσι δεν αρκούν τα μαστίγια, οι μάσκες, τα δερμάτινα εσώρουχα και τα εξωτικά αξεσουάρ.

Οι «Αποχρώσεις του γκρι» βοηθούν στην εκτόξευση των πωλήσεων, η αγορά του σεξ υπερθερμαίνεται. Οι αληθινοί αντίζηλοι του Βαλεντίνου δεν είναι ο θάνατος, η αδιαφορία, ο πόλεμος, η κατάθλιψη και η μισαλλοδοξία. Μόνον η οικονομική κρίση. Κι ίσως, στο κυνήγι του κέρδους, ο παλιός ήρωας κι αντίπαλος του 007, ο «Χρυσοδάκτυλος». Το κλασικό του Τζέιμς Μποντ κυκλοφορεί σ’ επανέκδοση, δίπλα σε θρυλικούς τίτλους γυρισμένους σε τεχνικολόρ, απ’ το «Γυμνό βέλος» και τον «Νιαγάρα» μέχρι την «Βασίλισσα της Αφρικής».

Ναι, οι επιτροπές δεν κάνουν υπερβάσεις. Δεν θ’ αγνοήσουν την Λατινική Αμερική («IXCANUL», «EL CLUB») και την Ευρώπη («45 YEARS», «VERGINE GIURATA»), αντίθετα με τις ΗΠΑ, την Γερμανία και την Ασία. Παρενέργειες του έρωτα δίχως σύνορα.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.