ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η Άνοιξη πιο νωρίς

Την είδα. 7:38 ακριβώς, διέσχισε κάθετα την πλατεία.

Ούτε ψηλή, ούτε ξανθιά, η Μαρία, σαν όλες τις Μαρίες.
Μάλλον κοντή, με ακατάστατα μαλλιά και με μια αύρα δυναμισμού και ειλικρίνειας. Απρόσεκτη στα χαμόγελα και γενναιόδωρη στα συναισθήματα.

Κέρβερος φύλακας της αλλοτινής «αίγλης» του δρόμου, ο Θανάσης με τα κουλούρια του, κατάφερε να σταθεί μέσα στην κρίση.

«Θα αλλάξουν όλα» μονολογεί και ρίχνει μια αβέβαιη ματιά στο νεαρό με τα σκέιτμπορντ .

Απέναντι, στο δρόμο που άλλοτε στέγαζε τις οικογενειακές βιοτεχνίες ενδύματος, έχει βρει στέγη μεγάλο φροντιστήριο. Το γωνιακό ημιυπόγειο, έγινε εδώ και λίγες βδομάδες, μαγαζί με βινύλια και μεταχειρισμένα ρούχα.

Η κρίση άλλαξε την εικόνα της πόλης. Εκεί που κλείσανε κάποια μαγαζιά, ανοίγουν άλλα.

«Επιδιορθώσεις-μεταποιήσεις ενδυμάτων» . Ένας από τους πιο αγαπημένους «μεταποιητές» είναι ο Σάκης. Το κατακίτρινο ψαλίδι της βιτρίνας φαίνεται από μακριά. Ευτυχώς, η ζωή βρίσκει τρόπους.

Έβγαλε τραπεζάκια και καρέκλες έξω, πάνω στο φαρδύ πεζοδρόμιο, σπάζοντας το ρυθμό της τρεχάλας. Έρχεται ο ένας για να πιει καφέ και ο άλλος να δοκιμάσει τη σπανακόπιτα , να αράξει στον ήλιο , να ξεφορτώσει τα περιττά βάρη και όσα φρενάρουν την ψυχή του.

«Ανοίγω πολύ συχνά ένα βιβλίο με ποιήματα. Σολωμός, Σεφέρης, Ελύτης……Το ανοίγω σε κάποια τυχαία σελίδα. Δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ».

Η Μαρία θυμάται την ημέρα που πήρε την απόφαση να γυρίσει. Παράτησε μεταπτυχιακά και προοπτικές στην Αγγλία. Ήταν ένα γκρίζο πρωινό με το βλέμμα στις ειδήσεις. «Όχι, δεν είμαστε τεμπέληδες. Ούτε πρόκειται να βουλιάξουν τις ψυχές μας»

Σιχτίρισε τα γκρίζα κοστούμια τους , το μουλιασμένο ουρανό και τον περίσσιο εγωισμό τους. Πιο γκρίζα, δε γίνεται.

Γύρισε στην παλιά της γειτονιά. Την συνοικία δεν την διάλεξε. Εκεί, γεννήθηκε και όσες φορές έφυγε, άλλες τόσες ξαναγύρισε. Τα πεζοδρόμια που πριν δέκα χρόνια γέμιζαν από τις κρεμάστρες και τα φρεσκοραμμένα μακό, τις πωλήτριες που έτρεχαν να προλάβουν, τώρα είναι γεμάτα εφηβικά πρόσωπα, χαμένα σε συναρτήσεις και αρχαία κείμενα.

Ένα αδέσποτο σκυλί, ράτσας, σουλάτσαρε στον πεζόδρομο με τις νεραντζιές. Ένα νεράντζι έσκασε με θόρυβο. Η ζωή έσπασε την οθόνη της τηλεόρασης και τις φωνές της Κασσάνδρας. Όχι δεν είμαστε τεμπέληδες, ούτε ριάλιτι φτηνής τηλεόρασης.
Ανακαλύπτουμε συνέχεια πως οι άνθρωποι τρομάζουν από τον ίδιο τους τον φόβο.

Η Μαρία ανηφόρισε στο πεζόδρομο και μπήκε στο σχολείο. Ήταν 7:48 . Στην αγκαλιά έσφιγγε τα βιβλία που δε χωράγανε στην τσάντα της. Κουβαλούσε και τα cd με τα τραγούδια για την αποκριάτικη γιορτή.
«Όλα έγιναν σε μια στιγμή». Η απόφαση να παρατήσει το μεταπτυχιακό και να γυρίσει να διδάξει στο σχολείο της γειτονιάς της, της βγήκε μάλλον σαν αντίδραση.
«Το να ονειρεύεσαι ένα δικαιότερο κόσμο, σε εποχές που μοιάζουν ουτοπικές , είναι δικαίωμα και υποχρέωση». Το είπε και το έκανε.
«Πρέπει όχι μόνο να φανταστούμε τον καλύτερο κόσμο αλλά να τον επιδιώξουμε. Δεν μπορείς να απαιτείς χωρίς να δίνεις».

Η Μαρία , αγαπάει τη ζωή, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια, το μέτρο, τον άνθρωπο που θα σταθεί στο διπλανό του, τους μαθητές της που την περιμένουν κάθε πρωί.

Γιατί ξαναγύρισε στην Ελλάδα; Ίσως, γιατί της αρέσει να καταπιάνεται με το άγνωστο, να του αφαιρεί το βάρος και να προχωράει με τον τρόπο της. Και από ότι φαίνεται τα καταφέρνει μια χαρά.

Δεν συνδέονται οι επιλογές της με την λογική, με την επιθυμία για επιτυχία αλλά με μια εσωτερική ανάγκη.

Κάθε πρωί, προτού μπει στην τάξη του σχολείου που έχει χτυπηθεί αλύπητα από την κρίση, η Μαρία δίνει την ίδια υπόσχεση.

Να μη φοβηθεί από τις δυσκολίες, τις μειώσεις του μισθού, την έλλειψη προσωπικού, την ανυπαρξία υποδομών , την παθητικότητα των γκρίζων τοίχων.

Αγνόησε τις προειδοποιήσεις , τον φόβο, την αδράνεια των ανθρώπων , την άτακτη χρεοκοπία των συναισθημάτων. Κι ας μάλωσε χίλιες φορές με την μάνα της που χαράμισε το διδακτορικό στην Αγγλία .

Όμως, η Μαρία, και οι χιλιάδες Μαρίες, ποτέ δεν ταύτισε την ευτυχία με την επιτυχία. Ήθελε να βρει διέξοδο, νέο δρόμο, νέες αξίες , νέα αξιοπρέπεια. Ήθελε να πάρει την μοίρα στα χέρια της από το να περιμένει. Να ζήσει πιο ταπεινή αλλά καθόλου ταπεινωμένη.

Συσπειρωμένοι γύρω από αυτόν τον πυρήνα υπάρχουν κάμποσοι άνθρωποι που δουλεύουν με το ίδιο σκεπτικό.

Υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα, αυτή η ενέργεια γύρω μας. Δεν είναι μόνο αυτά που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Είναι κάτι που κανένας κοινωνιολόγος, καμία επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει.

Είναι αυτή η ανάγκη των ανθρώπων να διώξουν τα γκρι κοστούμια και όλες τις αποχρώσεις του γκρι.

Υπάρχει αυτή η ελπίδα που την επιδιώξαμε, υπάρχει η επιμονή απλών ανθρώπων που θέλουν την Άνοιξη πιο νωρίς.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.