ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΡΓΙΟΛΗ, ΤΟΥ ΜΠΑΡΟΥΦΟΤΟΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΥ...

Ο τίτλος δεν εννοεί: θάνατος στον καριόλη.

Στη λογική του καριόλη. Αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος για τον καριόλη.
Ήσυχα κοιμάται η πόλη
Κι όμως αλυχτά η λογική του καριόλη.
Μα για ποιόν καριόλη πρόκειται;
Τώρα οι υπεύθυνες κι ένοχες εξουσίες τον λένε άσωτο.
Ο άσωτος είχε έναν μη άσωτο πατέρα. Που όταν ξεασώτεψε κι επέστρεψε, ο πάτερ φιμίλιας έσφαξε τον ταύρο τον σιτευτό.
Τούτος ο άσωτος ο greek ποιόν έχει πατέρα για να τον συγχωρέσει;
Ο ίδιος ο πατέρας του ήτανε μπερμπάντης κι άχρηστος οπότε ο γκρίκ πήρε το στιλ του.
Παρ΄τον έναν, χτύπα τον άλλον.
Όμως ας μη τα μηδενίζουμε όλα.
Θα μπορούσαμε να πούμε συμβιβαστικά: συγχώρεσε τον, δεν ξέρει τι κάνει. Αγνοεί η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του. Κι όμως ο καριόλης είναι καριόλης.
Έκ γενετής; Μπορεί.
Πολλοί καριόληδες γεννούν την καριολαρία.
Η οποία κάνει μετάσταση παντού. Το ΄χα πεί: αυτή η λογική θα καταστρέψει τη χώρα. Την Ευρώπη. Τον πλανήτη.
Ήδη φαίνονται τ΄αποτελέσματα. Και τ΄αποτέλεσμα μετράει. Καταβρόχθισε το μέτρο.
Σαν όν δε μετράει. Κι έγινε μάζα. Κι έγινε μπάζα. Χειρότερα κι απο την Αϊτή. Πλάκωσε τους αθώους κάτω απ΄ τα ερείπια. Κατάστρεψε την προλεταριακή κουλτούρα, κατάστρεψε την αστική κουλτούρα. Έβγαλε εσαεί τους όρχεις του όξω προς κοινή θέα. Απο βαθειά εκδίκηση. Γιατί μικρός ήταν φτωχός.vΚαι τώρα βρέθηκε με καταθέσεις. Ο γαμάω.
Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν.
Και το΄χε πεί ο Τρότσκι: «το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην αρχική του συσσώρευση.
Σάμπως είχαμε κι αστούς;
Ούτε πλούσιους.
Πλουτοκράτες. Αρχιδομούνια.
Εδώ, ναι εδώ, η μητρόπολις των έτσι και στουπέτσι.
Σφάζονται στα γήπεδα. Ποιοί;
Οι εκτελεστές.
Οι ηθικοί αυτουργοί τα βράδια στα σκυλάδικα σου λένε: «πάρτα, αλλά θέλω το τάδε πιπίνι». «Μάλιστα αφεντικό» ακούγεται η υπόκλησις του γιουβέτσι.
Χορεύουν ημίγυμνα τα ρωσοδούλια, και οι όρχεις των έτσι νάααα.
Τώρα λέν δεν υπάρχει σάλιο.
Και τους σοδομούν χωρίς σάλιο.
Ποιοί; Οι γαμάω.
Βάσει τίνος;
Της λογικής του καριόλη.
Ο μέσος έλλην ανθρωπάκος άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί!
Εννοείται.
Όμως μας έχει μείνει ακόμα η γκρίκ σάλατ. Η μεγαλοφυής σύλληψη που κόβεις ντομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι κι άντε φέτα και τ’ανακατεύεις. Κανείς πρίν δεν το ΄χε σκεφτεί. Μόνο οι γκρικς.
Κι έτσι τέλειωσε ένα υπέροχο έπος: ο Ζόρμπα.
Ελύτης: βραβείο. Σεφέρης: βραβείο. Θοδωράκης: βραβείο. Χατζιδάκις: βραβείο.
Τώρα γιουροβίζο in greenglish.
Λέει δεν έχει λεφτά. Λέει δεν του δανείζει η παγκόσμια αγορά.
Με τόκους σε πριαπισμό. Κι όλα τα λεφτά του ΄80-΄90 που πήγαν; Πήγαν εκεί που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει.
Τη δεκαετία που δεν μου πέταγαν ούτε ψίχουλα. Εμένα που ήξερα απο αγάπη.
Live.
Τώρα κρυμένοι στο ποτάμι ανασαίνουν με καλάμι.
Κι ακαρτερούν στις ρούγες πότε θα πέσουν τα κόνδιλα σαν το μάννα.
Κι όρχεις όξω. Πρός επίδειξη.
Τις μπέρδεψαν με τις ορχιδέες.
Εν κατακλείδι - αν και το θέμα (ανάθεμα) χρίζει διατριβών και κειμένων- αν θέλουμε να μιλήσουμε για ζωή, να αναστήσουμε τη ζωή ας φωνάξουμε με ψυχή (βαθιά και ρηχά) και φωνή: Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Θάνατος.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Μανώλη Ρασούλη.
Ένα δικό του κείμενο.
Στη μνήμη του.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που μας έφυγε, κι ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει, οι Έλληνες, πότε είμαστε Βούδας και πότε Κούδας, ποτέ Ιησούς και πότε Ιούδας.
Ίσως επειδή ούτε το ένα είμαστε ούτε το άλλο.
Απλώς καργιόληδες.
Σε μιά χώρα βαλκανιζατέρ.
Ένας "χαλασμένος" λαός που συνεχίζει να ζει επειδή δεν ξέρει πιά πως να πεθάνει.
Ένας λαός που επειδή η ιστορία του ειναι βάρος, και δεν αντέχει να την σηκώσει, τη γυροφέρνει στα διεθνή παζάρια εκλιπαρώντας για μεγαλύτερο τόκο.
Ένας λαός που για να δει το μέλλον του χρειάζεται να φορέσει τόσο χοντρούς φακούς μυωπίας με αποτέλεσμα να παραμορφώνεται η όψη του.
Μια όψη με ρυτίδες ιωνικού κίονα που με βιά μετρά τη γη.
Που όμως κι αυτή την άφησε χέρσα.
Ίσως επειδή ποτέ δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να ξεπεράσει των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.
Ή επειδή συνήθισε στ' ανατολίτικο ραχάτι και τις (δυτικές) κοινοτικές επιδοτήσεις.
Ένας λαός που, παρά τα όσα ηρωϊκά και πένθιμα μηρυκάζει, δεν προώρισται να ζήσει όσο αρνείται, πεισματικά, να φωνάξει "θάνατος στη λογική του καργιόλη".
Ένας λαός του οποίου ο άρρωστος ανασασμός, όπως έλεγε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, του εμόλεψε το αίμα κι η κακοήθεια που τρέχει μέσα και περίγυρά του, εφαρμακοπότισε το είδωλο έως το μεδούλι των κοκκάλων του και τώρα κείτεται χάμω σαράβαλο και ντροπιασμένο° άλλα είναι ή αληθινή ζωγραφιά του.
Ένας λαός σαλίγκαρος, ισκιοπολεμίτης, φαντασμένος και μπαρουφοτοκαπνισμένος...

4 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Sting 7:46 29/05/2017

    Το κείμενο δεν είναι του Φελνίκου αλλά του… Μανόλη Ρασούλη, ένα από τα τελευταία (Φεβρουάριος 2010) που ανάρτησε στο blog του ο αξέχαστος τραγουδοποιός και διανοητής πριν φύγει από τη ζωή. (http://rasoulis.blogspot.gr/2010/03/blog-post_05.html). Γιατί δεν αναφέρθηκε ο συντάκτης του αλλά το πιστώθηκε ο Φελνίκος;. Δεν είναι τίμια πράγματα αυτά..Ντροπή!

  2. ΕΞ.ΑΝΔ 17:26 06/03/2015

    ΜΠΡΑΒΟ ΒΡΕ ΦΕΛΝΙΚΟ. ΕΓΡΑΨΕΣ

  3. Maria 10:49 04/03/2015

    Τ ο θάνατος στην λογική του καριόλη τα λέει όλα!!!!!!!!

  4. !!!!!!!!!
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.