ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Φάλτσα, ντρίμπλες και κοντρόλ

Υπάρχουν δυο διαμετρικά αντίθετες εκδοχές για το ποδόσφαιρο που, υπό όρους, δεν αναιρεί η μία την άλλη. Η μία, η πιο απλή, θεωρεί με μπόλικη αθωότητα ότι είναι  ένα λιτό  άθλημα. Αρκεί μια αλάνα , μια μπάλα , 22 παίκτες και δυο κουβάδες για δοκάρια  γα να απολαύσει κανείς μια αναμέτρηση στην οποία ξεχωρίζει η ομορφιά της συλλογικής προσπάθειας. Υπάρχει, όμως, και η πιο σύνθετη, μάλλον ρεαλιστική άποψη. Αυτή που λέει ότι το ποδόσφαιρο είναι μια τεράστια σύγχρονη και κυνικά ανταγωνιστική  επιχείρηση. Με τζίρους δισεκατομμυρίων,  από κατασκευές  υποδομών, εισιτήρια, μεταγραφές,  τηλεοπτικές συμφωνίες και δικαιώματα, χορηγίες, διαφημίσεις, μπόνους συμμετοχής σε διεθνείς διοργανώσεις κτλ . Επί  πλέον απασχολούνται μέσα γύρω από αυτή τη μπίζνα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι,  μισθωτοί και φορολογούμενοι διαφόρων ειδικοτήτων, από γιατρούς έως κηπουρούς και από μηχανικούς έως αναλυτές τζογαδόρικων συστημάτων.

Το ερώτημα  που τίθεται είναι αν μπορεί να είναι εφικτή σήμερα σε ένα παγκοσμιοποιημένο τοπίο  μόνο η πρώτη εκδοχή;  Ή , καλύτερα , αν  μπορούν να εξατμισθούν   τα δυσθεώρητα μπάτζετ  της δεύτερης , αυστηρά επαγγελματικής, αντίληψης  χάριν  μιας ρομαντικής, ανθρώπινης  διάστασης του ποδοσφαίρου;  Προφανώς , αν ενστερνίζεται κανείς  την οπτική του Τσε Γκεβάρα που έλεγε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα ακόμη άθλημα, αλλά ένα όπλο της επανάστασης, τότε  όλα γίνονται . Ακόμα και να «ξυπνήσει» τον Μαρξ νυχτιάτικα να κάνει το διαιτητή στο ματς μεταξύ  των ομάδων λιμενεργάτες Καβάλας εναντίον γαλακτοπαραγωγών Ιωαννίνων για το κύπελλο αλληλεγγύης  στο δοκιμαζόμενο λαό του Ανατολικού Τιμόρ.   Δυστυχώς, όμως, κάθε συγκίνηση που εδράζεται σε μια  ουτοπία μοιάζει με μια άπιαστη γραμμή στο βάθος του ορίζοντα που μετατοπίζεται . ασαφώς όσο πιο πολύ τη πλησιάζεις.

Κάπου που εδώ ξεπροβάλει από το βάθος των σκιών το βρώμικο ελληνικό ποδόσφαιρο.  Το αναξιόπιστο, διεφθαρμένο,  διαπλεκόμενο, στημένο ελληνικό ποδόσφαιρο των ανοικτών δικαστικών υποθέσεων. Αυτό που η νέα κυβέρνηση θέλει να αποκαθάρει ,να εξυγιάνει και να απαλλάξει από εγκληματικές οργανώσεις και σκάνδαλα τύπου "κοριόπολις" και  "κασέτα gate".  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  η Πολιτεία οφείλει να εξετάζει κάθε διαμορφωμένη κατάσταση ανομίας όπου κι αν αυτή παρουσιάζεται.  Η ΕΠΟ , για παράδειγμα , της οποίας  η πλειονότητα των μελών της περασμένης  αλλά και της τρέχουσας  διοίκησης της παρελαύνει τις τελευταίες εβδομάδες στην Ευελπίδων, κατηγορούμενη από τον Εισαγγελέα για κακουργηματικές πράξεις σε υποθέσεις διαφθοράς του ποδοσφαίρου, πρέπει  να ελεγχθεί. Τόσο από την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική Βουλή, όσο  και από τις διεθνείς ομοσπονδίες οι οποίες την εποπτεύουν

Ωστόσο οι τελευταίες, η UEFA και η FIFA  δηλαδή, δέχονται  ως συνομιλητές με ισχύ  να αποφασίζουν για τα του  ελληνικού  ποδοσφαίρου τους κατηγορούμενους για σύσταση ή συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Και ακόμα χειρότερα  εξ αιτίας  της υποτιθέμενης παραβίασης του περιβόητου αυτοδιοίκητου της ομοσπονδίας  από το διαμορφούμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης απειλούν με τελεσίγραφα  για την  αποβολή   του ελληνικού ποδοσφαίρου, συμπεριλαμβανομένης της Εθνικής,  από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις . Με  δυο λόγια, κυρώσεις απομόνωσης και αποκλεισμού   με ολέθριες επιπτώσεις και  τεράστιες οικονομικές συνέπειες για όλο το τοπίο του εγχώριου ποδοσφαίρου το οποίο κινδυνεύει να γυρίσει στη λίθινη εποχή.

Ακριβώς εδώ μπαίνει στη σκηνή ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής, ο οποίος με ένα ρητορικό μείγμα αληθοφάνειας και λυρισμού πυροδοτεί  με ευκολία συγχύσεις που ούτε τα οξφορδιανά Αγγλικά του Γιάνη Βαρουφάκη  θα μπορούσαν να διευκρινίσουν  στην Ευρωπαϊκή και  Παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία.  Σαφώς και οι προθέσεις του κρίνονται  ως θετικές αναφορικά με το ότι χαλάει την  πιάτσα των επιτήδειων και των βολεμένων στην ανομία. Σαφέστερα είναι η διοίκηση της ΕΠΟ αυτή που φέρει το κύριο μέρος της ευθύνης για το σημερινό χάλι  του ελληνικού ποδοσφαίρου αφού δεν δείχνει καμία διάθεση αυτοκάθαρσης. Ωστόσο και ο ίδιος,  φαλτσάρει προτάσσοντας από τη μια  τα ανυποχώρητα ιδανικά του και τις  ρωμαλέες πεποιθήσεις της φιλοσοφίας  του αθλητικού του νομοσχεδίου , ενώ από την άλλη προβαίνει σε φραστικές υπαναχωρήσεις και αναδιπλώσεις. Αποτέλεσμα να  θολώνει ένα το τοπίο  που σταδιακά θα γίνεται κατάμαυρο από το πυκνό καπνό  της καύσης, αδιακρίτως,  χλωρών και ξερών

Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι η ανύψωση του φλάμπουρου της ρήξης για να επικυρωθεί   η ρήση  του μαρξιστή προπονητή, της πρώτης μεταπολεμικής Εθνικής Ουγγαρίας,  Γκούσταβ Σέμπες, ότι   η πάλη μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού λαμβάνει χώρα στο ποδόσφαιρο  όπως συμβαίνει και οπουδήποτε αλλού. Το αναγκαίο είναι η συνύπαρξη με το αυτονόητο. Και αυτό ορίζεται με την υιοθέτηση των αποδεκτών διεθνώς  ορίων της κρατικής παρέμβασης στο ποδόσφαιρο , διπλωματική  διαπραγμάτευση αλλά και ειλικρινή συνεργασία με τους εκπροσώπους των Πλατινί και Μπλάτερ.  Όχι μόνο για να ντριμπλαριστεί ο κίνδυνος του αποκλεισμού αλλά , κυρίως, για να κοντρολαριστεί  η επάνοδος σε αναζωογονητική  τροχιά ενός προϊόντος που το σάπισε  η εκτεταμένη διαφθορά.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.