ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Διαλεκτική σύνθεση ή (ψευδο)πολιτική σύγκρουση;

Μια τρίτη συνεχής (και ενδεχομένως δυσχερέστερη) εκδοχή του εξαετούς πλέον προγράμματος διεθνούς επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας είναι προφανέστατα μια ανεπιθύμητη και λίαν δυσμενής εξέλιξη.

Προς τούτο, συνηγορούν τα σχετικά κοινωνικά και οικονομικά μεγέθη τα οποία διαμορφώνονται στη περίοδο αυτή και συνιστούν ιστορική (βεβαίως αρνητική) επίδοση.

Αναμφιβόλως, η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης στο ευρωπαϊκό πεδίο είχε δραματικά αποτελέσματα τα οποία -πλην της τραυματικής υποτίμησης στην οικονομία- αναπαράγουν επί τα χείρω τα αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα της λιτότητας και πάσχουν βαρέως ως προς την εφικτότητα, τη καταλληλότητα και τη κοινωνική αποδοτικότητα.

Προς τούτο, δεν είναι άνευ πραγματικής βάσης, η λανθάνουσα και κρυφία επεξεργασία (από παράγοντες της αλλοδαπής) ενός εφεδρικού επικουρικού προγράμματος "ελεγχόμενης πτώχευσης" και "αναγκαστικής εξόδου" από τη νομισματική (και όχι μόνον) ένωση.

Έμπροσθεν, του οδυνηρού οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος (αλλά και του αναπόφευκτου πολιτικού κόστους), οι πάσης φύσεως συνιστώσες του πολιτικού φάσματος, αντιτείνουν μια σειρά συμπληρωματικών ή παράλληλων σχεδίων (ασαφών επι του παρόντος) για τη μερική θεραπεία των πληγμάτων του "μνημονίου".

Τα σχέδια αυτά προφανώς αποσκοπούν σε μια απόπειρα "ερμηνευτικής" λείανσης των επώδυνων σημείων του "μνημονίου" και στην άτυπη παράταση μιας οιονεί διαπραγμάτευσης, η οποία μπορεί να θέσει φραγμούς στη προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών για τις οποίες απαιτείται ένα "περιέχον" πρόγραμμα.

Εν άλλοις, ένα μεγα-πρόγραμμα εθνικής έμπνευσης οφείλει να εμπεριέχει αφ' ενός το σύνολο των "μνημονιακών" υποχρεώσεων των οποίων η "τοξικότητα" μπορεί να αδρανοποιηθεί εν μέρει απο τις διαρθρωτικές (και συναινετικές) αλλαγές και αφ' ετέρου μεταρρυθμίσεις στο σύνολο της κοινωνίας, της οικονομίας και του κράτους, οι οποίες μπορεί να απελευθερώσουν εγκλωβισμένους πόρους και παγιδευμένες δημιουργικές δυνάμεις της εργασίας και της καινοτομίας.

Κατά συνέπεια, αν και ενα παράλληλο ή συμπληρωματικό πρόγραμμα έναντι του "μνημονίου", μπορεί να είναι ελκυστικό και δημοφιλές εν τούτοις δεν είναι παραγωγικό σε αντίστιξη με ενα "περιέχον" πρόγραμμα του οποίου, μόνο ενα απο τα πολλά περιεχόμενα μπορεί να είναι το "μνημόνιο".

Τούτων δοθέντων, το υφιστάμενο κοινωνικοπολιτικό υπόστρωμα διαχείρισης αυτού του θέματος δεν δύναται να οδηγήσει σε λυσιτελείς απαντήσεις μέσω των πολιτικών ψευδοσυγκρούσεων (συχνάκις σχηματικών), αλλά όπως έδειξε η πρόσφατη "παράδοξη" κοινοβουλευτική εμπειρία σε μια -εγελιανού τύπου- σύνθεση ανάμεσα στη "μνημονιακή" θέση και την "αντιμνημονιακή" αντίθεση, η οποία είναι σε θέση να απεμπλέξει τη χώρα από την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική παγίδευση.

Η παρούσα συγκυρία θέτει κρίσιμα πολιτικά διλήμματα επι της πολιτικής κατεύθυνσης (παράλληλο ή περιέχον πρόγραμμα) αλλά και της πολιτικής διαδικασίας (διαλεκτική σύνθεση ή ψευδοπολιτική σύγκρουση).

Η απάντηση σε αυτό το διπλό δίλημμα μπορεί να οδηγήσει σε επιδείνωση και τελμάτωση ή εναλλακτικά σε μια δημιουργική απεμπλοκή με την ευρύτερη αποδοχή ενός "περιέχοντος" προγράμματος υποστηριζόμενου απο τη διαλεκτική σύνθεση μεταξύ αντιτιθέμενων στάσεων και αυτή η εξέλιξη μπορεί με "μια σπίθα να ανάψει φωτιά σε όλο το κάμπο".

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Θ.Τ. 13:02 20/09/2015

    Μπορούμε να σταματήσουμε τις «μαγκιές» προς τα έξω και μάλιστα,
    βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τους υπαρκτότατους τοκογλύφους
    με αυτούς που θέλουν τα λεφτά τους πίσω,
    και να αρχίσουμε επιτέλους – μετά το 2009 – 2011,
    να βάζουμε χέρι στην γενικευμένη – μικρή/μεγάλη – λαμογιά,
    γιατί η λαμογιά είναι σπατάλη, εξάρτηση, αδικία .

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.