ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η «αριστερή μελαγχολία» δεν ταιριάζει σε προεκλογική περίοδο

Αν έχει μείνει κάτι από τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την προεκλογική περίοδο, είναι η περίφημη φράση περί «αριστερής μελαγχολίας».

Και πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ από τα μέσα Αυγούστου έχει κάθε λόγο να μελαγχολεί: η απελθούσα κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε σκληρά, αλλά δεν απέφυγε μία επώδυνη συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας χαράσσουν τώρα έναν δρόμο που απέχει από τις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ κατά τη διάρκεια της 7μηνης -σκληρής, είναι η αλήθεια- διαπραγμάτευσης, οι ζημιές στην οικονομία δεν είναι αμελητέες. Κάθε άλλο.

Ωστόσο, ό,τι έγινε, έγινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρόεδρός του μπορεί να είναι ήσυχοι με την συνείδησή τους πως πήγαν το πράγμα στα όριά του. Και, αν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι διότι δεν διαπραγματεύθηκε ή γιατί «υπέκυψε», αλλά διότι πέρασε τα όρια της διαπραγμάτευσης. Διαπραγματεύθηκε περισσότερο απ' όσο άντεχε η οικονομία -και οι τράπεζες. Λόγω, φυσικά, και των εκβιασμών των δανειστών, αλλά και των συνθηκών πιστωτικής ασφυξίας που οι ίδιοι οι δανειστές επέβαλαν.

Σε κάθε περίπτωση, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο ώριμος παρά ποτέ για τα «όρια» της χώρας, της οικονομίας, της διαπραγμάτευσης, αλλά και του ίδιου του λαού, διεκδικεί εκ νέου την ψήφο των πολιτών. Διεκδικεί εκ νέου την διακυβέρνηση της χώρας, για να αποδείξει ότι εκτός από το να διαπραγματεύεται, μπορεί να κυβερνήσει. Και το βασικό διακύβευμα που θέτει η Κουμουνδούρου πατά στην πραγματικότητα: το Μνημόνιο έχει πολλά ανοιχτά θέματα, που σηκώνουν διαπραγμάτευση και το θέμα είναι ποιος θα τα διαπραγματευθεί και ποιοι θα σηκώσουν το βάρος για τα μελλούμενα. Κάθε ισοδύναμο που προτείνεται περιέχει σαφή ιδεολογική κατεύθυνση: άλλο πράγμα είναι να προτείνεις ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ως ισοδύναμο και άλλο να προτείνεις την αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ τον χρόνο.

Τώρα, λοιπόν, έχουμε εκλογές. Και ο χρόνος τελειώνει, καθώς την επόμενη Κυριακή, η κάλπη θα ανοίξει. Και ως τώρα έχουμε ακούσει αγοραίους τσαμπουκάδες, έχουμε ακούσει για «νέα» και «παλιά», όμως δεν έχουμε ακούσει αξιόπιστα ισοδύναμα για την επόμενη μέρα.

Τώρα, λοιπόν, έχουμε εκλογές. Όσες «συγγνώμες» είπε ο Αλέξης Τσίπρας για το τρίτο Μνημόνιο, τις είπε.

Τώρα, πρέπει να αποδείξει γιατί έχει νόημα να διεκπεραιώσει αυτό το Μνημόνιο η Αριστερά και όχι η Δεξιά.

Τώρα, πρέπει να αποδείξει γιατί το τρίτο Μνημόνιο απέχει πόρρω από τα δύο προηγούμενα, και στον πυρήνα και στην φιλοσοφία, αλλά και στα περιεχόμενα μέτρα.

Τώρα, πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, πείθοντας τους πολίτες γιατί η υπογραφή αυτής της συμφωνίας ήταν μονόδρομος.

Τώρα, είναι η ώρα να ακουστούν οι προτεινόμενες από το κάθε κόμμα μεταρρυθμίσεις, αλλά και πώς φαντάζεται το κάθε κόμμα -και δη η Αριστερά- την Ελλάδα του 2020, του 2025 και του 2030. Χωρίς ταμπού, αλλά και με προγραμματικό λόγο που θα στοιχίζεται με τις προκλήσεις της εποχής: διότι, προφανώς, αν μιλάμε για την Ελλάδα του 2030, ένα κόμμα δεν μπορεί να αγνοεί τις έννοιες της ανταγωνιστικότητας, των αποκρατικοποιήσεων, των συμπράξεων Δημόσιου-ιδιωτικού τομέα κτλ.

Μ' άλλα λόγια, τώρα δεν είναι ώρα για «αριστερή μελαγχολία». Ειδάλλως, υπάρχει η σοβαρή περίπτωση αυτή η μελαγχολία να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά μετά την 20η Σεπτεμβρίου.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.