ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Οι βλαπτικές συνέπειες της πολιτικής «ενδογαμίας»

Η αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος - στη μακρά μεταπολιτευτική περίοδο- έχει πιστοποιηθεί πλήρως και πολλαπλώς και έχει λάβει εμφανείς και ακραίες μορφές στη "μνημονιακή" περίοδο.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι επιπτώσεις στη κοινωνική ζωή και την οικονομία υπήρξαν εξόχως δραματικές και κινητοποίησαν δευτερογενώς μια σειρά "τεκτονικών" πολιτικών αλλαγών.

Η τρέχουσα πολιτική ρητορική "μυθολογία" ενοχοποιεί αυτή την (ιστορικά αρνητική) εξέλιξη στους κομματικούς φορείς εξουσίας και στον "πελατειακό" χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος. Ενίοτε η "κριτική" επεκτείνεται στην εμπλοκή του "ξένου παράγοντα", αλλά και σε πρόσθετες ενδεχομένως πραγματικής ή "συνομωσιολογικής" φύσης αιτιολογίες.

Στο έδαφος αυτής της επιχειρηματολογίας επί της οποίας "κατασκευάζονται" συχνάκις δημοφιλείς θεωρίες της κρίσης (αλλά και της κρίσης των πολιτικών θεσμών), οι οποίες ενισχύονται από συμπεριφορές πολιτικού πατερναλισμού και συμπεριφορές εκτροπής από τη συνήθη πολιτική τάξη.

Συχνά δι' αυτών, παραβιώνει ο ενδημικός λαϊκισμός και κυοφορείται ένα πλέγμα συμπτωμάτων πολιτικής "παθολογίας" τα οποία ενοχοποιούνται (μερικώς) για τη δεινή κατάσταση της χώρας.

Υπό το πρίσμα αυτό, η αναζήτηση της αιτιολογίας και η κριτική προσέγγιση στο ζήτημα αυτό οδηγεί σε διάφορες ερμηνείες αλλά δεν αποτρέπει την αναπαραγωγή των στρεβλώσεων στο πολιτικό βίο και την επίταση των προβλημάτων νομιμοποίησης στο πολιτικό σύστημα τα οποία επιδεινώνονται στη παρούσα συγκυρία.

Ούτως, οι πολιτικοί φορείς εμφανίζονται με μεγάλης έκτασης ελλείψεις προσαρμογής και παραμένουν "κλειστά" συστήματα τα οποία αναπαράγονται δια της "ταυτολογίας", πράγμα το οποίο περιστέλλει τις διαδικασίες εξέλιξής τους.

Κατά συνέπεια, η κατάσταση αυτή εμποδίζει τη λειτουργία του πολιτικού παιγνίου "λόγου και αντιλόγου" μεταξύ των φορέων πολιτικής εξουσίας, το οποίο -όπως είναι γνωστό- συγκροτεί τη πεμπτουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής διαδικασίας.

Δεδομένου ότι αυτή η διαδικασία καθίσταται αδύνατη μεταξύ "κλειστών" κομματικών συστημάτων "αποκλείεται" η ενσωμάτωση νέων ιδεών, μεθόδων, τεχνικών και τεκμηρίων τα οποία μεταβάλλουν τις "διαστάσεις" του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού βίου στο κόσμο.

Στη πραγματικότητα, η πλήρης απουσία πραγματικών και δημιουργικών πολιτικών "ανταλλαγών", είτε μεταξύ των κομμάτων, είτε αυτών σε σχέση με τον μεταβαλλόμενο σε διεθνή κλίμακα υπαρκτό κόσμο, καταδεικνύει μια κατάσταση πολιτικής ακαμψίας και καθήλωσης στην οποία ευρίσκεται η πολιτική ζωή στη χώρα για μακρό διάστημα.

Η παρατηρούμενη κινητικότητα, διαμέσου ευκαιριακών ή "γραφικών" μεταγραφών, δυσερμήνευτων διασπάσεων και συγκολλήσεων καθώς ακόμη και η μάταιη αναζήτηση (χωρίς κοινωνική βάση) "καινοφανών" σχημάτων, δεν αναιρεί την προηγούμενη διατύπωση.

Υπό την έννοια αυτή, η ασκούμενη κριτική στο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα καθίσταται άγονη και ενδεχομένως επιβλαβής δεδομένου ότι περιορίζεται στην απαίτηση επίδειξης πλεονασματικού "βολονταρισμού" (συνήθως "τυφλού" και άνευ λόγου) και στην υπομανιακή "δίκη προθέσεων" για τις ακολουθούμενες πολιτικές πρακτικές.

Όμως, η έπη της ουσίας η διαχρονική εμμονή σε παραχαραγμένες ιδεολογικές εκδοχές με τη μορφή απλουστευτικών ιδεοσχημάτων και η επί "ιστορικών" δεδομένων αναπαραγωγή του "οργανωτικού" προσωπικού του κομματικού συστήματος συνιστούν ένα ιδιότυπο εκφυλιστικό φαινόμενο πολιτικής "ενδογαμίας".

Εν άλλοις, αυτή είναι η βάση αναποτελεσματικότητας και επιπροσθέτως έλλειψης επαρκούς νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος η οποία δεν δύναται πλέον να επικαλυφθεί δια των τεχνικών της καθολικής ψηφοφορίας της οποίας η ισχύς νομιμοποίησης είναι μερική (είτε λόγω της μεγάλης αποχής είτε εξαιτίας της χειραγώγησης της κοινής γνώμης).

Συμπερασματικά, είναι πρόδηλο ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης προαπαιτεί ένα "σύστημα-εργαλείο" διαχείρισης των πολιτικών και κοινωνικών υποθέσεων με υψηλές επιδόσεις και δημιουργική αποτελεσματικότητα.

Είναι προφανές, ότι αυτή μπορεί να επιτευχθεί με δομικές αλλαγές στη κοινωνία, την οικονομία και το καταστατικό χάρτη της χώρας, θέμα το οποίο συνιστά πλέον υψηλή προτεραιότητα ομού μετά των μέτρων ανάταξης της οικονομίας και την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής.

Η χώρα έχει ανάγκη από μια ζωογονητική έγερση της οποίας κρίσιμο σημείο είναι η αναίρεση και η υπέρβαση των ορίων του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, πράγμα το οποίο ταυτίζεται με την "ανοικτότητα" (στο κόσμο των ιδεών και τη κοινωνία των πολιτών) και τη δυνατότητα αυτορρύθμισης των κομμάτων και κατ' επέκταση του πολιτικού συστήματος.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.