Η συμφωνία που υλοποιεί η κυβέρνηση είναι αναμφίβολα δύσκολη και στηρίζεται στην ίδια λαθεμένη συνταγή που διέπει όλα τα Μνημόνια. Ταυτόχρονα, είναι ορθή η κριτική προς την κυβέρνηση ότι ακόμη δεν έχει καταφέρει να προωθήσει το «παράλληλο πρόγραμμα» που υποσχέθηκε στις εκλογές, αλλά ούτε να βρει χρήματα από εκεί που πραγματικά υπάρχουν. Ακόμη εκκρεμεί η πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής μέσω off shore και τριγωνικών συναλλαγών, η αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου καυσίμων και καπνού ή η εισροή σημαντικών εσόδων στο δημόσιο ταμείο από την λίστα Λαγκάρντ και άλλες λίστες μεγαλοκαταθετών, μεγαλοφοροφυγάδων, «σκαφάτων», ιδιοκτητών ακινήτων στο Λονδίνο κτλ.

Μ’ άλλα λόγια, με βάση την ως τώρα πορεία της κυβέρνησης, όποιος της ασκεί κριτική έχει χίλια δίκια. Ωστόσο, το θέμα πολλές φορές δεν είναι μόνο ποια κριτική ασκείται, αλλά και ποιος την ασκεί.

Έχει ενδιαφέρον να βλέπει κανείς, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που ως κυβερνήσεις άνοιξαν δεκάδες «παράθυρα» στο Ασφαλιστικό και οδήγησαν χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους στην πρόωρη συνταξιοδότηση, να προειδοποιούν τώρα πως έρχεται «Αρμαγεδδών».

Έχει επίσης ενδιαφέρον εκείνοι που εμπνεύστηκαν το χαράτσι και τον ΕΝΦΙΑ να ασκούν κριτική για την «υπερφορολόγηση» των ακινήτων.

Ή να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την επιβάρυνση τριάντα λεπτών ανά φιάλη στο κρασί εκείνοι οι οποίοι εφάρμοζαν «βροχή» φόρων με παραδειγματική εφευρετικότητα.

Έχει επίσης ενδιαφέρον να βλέπει κανείς δύο κόμματα, τα χρέη των οποίων προς τις τράπεζες φτάνουν τα 250 εκατομμύρια ευρώ –δηλαδή περίπου όσα ισοδύναμα αναζητούνται για τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση- να υπερασπίζονται τα εισοδήματα από 35.000 ευρώ και άνω (δηλαδή όσους έχουν εισόδημα πάνω από 3.000 ευρώ τον μήνα) σε σχέση με την πρώτη κατοικία και τον εκπλειστηριασμό αυτής. Πολλώ δε μάλλον όταν «γαλάζια» στελέχη διερωτώντο στο παρελθόν αν «πρέπει να πάρουν επιτέλους κάποια στιγμή τα λεφτά τους οι τράπεζες», εισηγούμενα πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών.

Η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση είναι σωστή. Αυτή  η συνταγή δεν βγάζει πουθενά –και αυτό το ξέρουν και στο Μέγαρο Μαξίμου. Αν δεν σταθεροποιηθεί σύντομα η οικονομία και δεν υπάρχουν συνθήκες ομαλότητας που θα μας φέρουν πλησιέστερα στην «κανονικότητα», τότε το αδιέξοδο θα είναι μπροστά μας. Όμως, όσο κινδυνεύει η κυβέρνηση να χάσει τα κοινωνικά ερείσματά της αν δεν βγάλει τη χώρα στο ξέφωτο της ομαλότητας, άλλο τόσο κινδυνεύουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να γελοιοποιηθούν, αν συνεχίσουν, έχοντας υπερασπιστεί δύο Μνημόνια, αμέτρητα «μεσοπρόθεσμα» και επίσης αμέτρητους «εφαρμοστικούς νόμους», να σηκώνουν αντιμνημονιακή παντιέρα.

Αυτά τα κόμματα που το περασμένο καλοκαίρι καλούσαν τον πρωθυπουργό «να φέρει μια συμφωνία ό,τι να ‘ναι, αρκεί να ‘ναι συμφωνία». Αυτά τα κόμματα που γνωρίζουν πολύ  καλά την επιχερηματολογία της αναγκαιότητας των μέτρων, με το γνωστό «ή τα μέτρα ή το χάος».

Από αυτά τα κόμματα, λοιπόν, και από αυτή την κριτική, δεν κινδυνεύει η κυβέρνηση. Το πόσο, όμως, θα αντέξει η κοινωνία, αυτό είναι άλλη, μεγάλη συζήτηση…