ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Οι ακρότητες του «κεντρισμού»

Η πολιτική και θεσμική κρίση στη περίοδο των "μνημονίων" αναδεικνύει μια σειρά συμπτωμάτων πολιτικής παθολογίας. Μεταξύ αυτών, κυρίαρχη θέση κατέχουν οι εκδηλώσεις των άκρων του πολιτικού συστήματος, οι οποίες μετέρχονται πρακτικές βίαιου ακτιβισμού, bullying, συχνάκις ανοικτής βίας και ενίοτε αιματηρών επιθέσεων.

Στα φαινόμενα αυτά, πρωταγωνιστεί μια ποικιλία από "νεοολοκληρωτικά" σχήματα τα οποία υποδύονται δήθεν πολιτικούς ρόλους, ενώ στην πραγματικότητα συναποτελούν
σεκταριστικά μορφώματα με ευρείας έκτασης και μορφής έκνομες (μη πολιτικές) παρεμβάσεις, άκρως βλαπτικές για τη κοινωνική ειρήνη και τη δημοκρατική τάξη.

Οι παρεμβάσεις αυτές, άλλοτε άλλου χαρακτήρα, με βάση κάποιας μορφής βία "παραφράζουν" και "κακοποιούν" σχήματα ιδεολογικού χαρακτήρα με τη προσδοκία άντλησης οφέλους (ψευδο)πολιτικής και ενίοτε οικονομικής φύσης.
Η επίκληση της "πάλης των τάξεων" ή της "υπεράσπισης του έθνους" αποτελούν -εις μάτην- τα συνήθη εφευρήματα διασφάλισης, κάποιας μορφής, πολιτικής νομιμοποίησης για τη παραβατική δραστηριότητά τους.

Για την εξέλιξη αυτή ενοχοποιείται - σύμφωνα με διάφορες εκδοχές- η κατακρήμνιση της οικονομίας, η "πτωχοποίηση" και η "αποκοινωνικοποίηση" μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, οι οποίες ωθούν στη παραβατικότητα και συχνά-πυκνά σε εκτεταμένες εκδηλώσεις ανομίας.

Ταυτοχρόνως, η διάβρωση των θεσμών και η πλημμελής λειτουργία των δημοκρατικών κανόνων και διαδικασιών σε συνδυασμό με τις ατελέσφορες πρακτικές της διοίκησης υποδεικνύεται -κατά κάποια άλλη εκδοχή- ως αιτιολογία για την υπέρβαση των ορίων του πολιτικού παιγνίου.

Αυτά επισυμβαίνουν από διάφορες μειοψηφικές ομάδες, οι οποίες δι' ενός ασύντακτου και "άσκοπου" ακτιβισμού, συνήθως μετέρχονται δήθεν πολιτικές πρακτικές ή ακόμη υποδύονται τους ιδεολογικούς "illuminati", στο όνομα του έθνους ή/και της κοινωνίας.

Στην πραγματικότητα, συναμφότερες οι εκδοχές αυτές ισχύουν, δεδομένου οτι υπό τη πίεση των "συμπληγάδων" της κοινωνικής αποσυρναμολόγησης και της θεσμικής αποδιάρθρωσης, η κρατική υπόσταση βαθμιαίως και ταχέως μεταλάσσεται σε "σκιά του εαυτού της", πράγμα το οποίο επιτείνει και διευρύνει τη κοινωνική και πολιτική αποδόμηση.

Εν άλλοις λόγοις, πρόκειται για τυπική περίπτωση "φαύλου κύκλου", δεδομένης της ακαμψίας των κρατικών λειτουργιών και της σταδιακής μείωσης του "κεφαλαίου αξιοπιστίας και κύρους" της κεντρικής διοίκησης.
Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται από την ασφυγκτική και αδιέξοδη επιτήρηση του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου αλλά και την πληκτική και αντιπαραγωγική ταυτολογία της κυρίαρχης αφήγησης του πολιτικού συστήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, εμφανίζεται -τα τελευταία χρόνια - ως "αντίδραση", ένα κεντρομόλο ρεύμα σκέψης και πολιτικής πρακτικής με έμφαση στο "κέντρο", πολιτικό όρο (σχεδόν) σκόπιμης ασάφειας και υστερόβουλου ετεροκαθορισμού.

Στο "πεδίο" αυτό συγκλίνουν κυρίως νεοφιλελεύθεροι αλλά και μετριοπαθείς φιλελεύθεροι,σοσιαλδημοκράτες και ακόμη κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί φιλοευρωπαϊστές οι οποίοι προβάλλουν ως εναλλακτικό σχήμα το "κέντρο", στη γνωστή πολωτική (αριστερά -δεξιά) σκηνογραφία η οποία κυριαρχεί στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Η αναζήτηση της πολιτικής κυριαρχίας απο το "επιθετικό κέντρο" επιδιώκεται με τη προβολή του "πολιτικώς ορθού" και του "λογικώς αυτονόητου", δια των οποίων επιχειρείται η επιβολή ενός ακραίου πολιτικού "κεντρισμού".

Δι' αυτού αναζητειται η αποκατάσταση της "κανονικότητας" στη πολιτική και η προαγωγή της επιθυμητής και αναγκαίας κοινωνικής "συμμόρφωσης", ώστε να επιτευχθεί η ευκταία διατήρηση της υφιστάμενης πολιτικής ισορροπίας.

Προφανώς, όπισθεν αυτών των πολιτικών "μεταφορών" και των κοινωνικών "νεολογισμών" -περί "κέντρου"- ευρίσκεται η εμμονική προσήλωση στο υφιστάμενο (και ατελέσφορο) πολιτικό και κοινωνικό status quo και στην εξαρτησιακή σχέση από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, το οποίο αδυνατεί να παρέμβει και να αποκαταστήσει την επιθυμητή και αναγκαία ισορροπία στην ευρωπαϊκή ένωση, σε ενα κόσμο και μια περίοδο η οποία χαρακτηρίζεται απο μείζονες αβεβαιότητες.

Οι διατυπώσεις αυτές, αναδεικνύουν, επι της ουσίας, μια άλλου μέτρου πολιτική παθολογία -αυτή του "εξτρεμιστικού κέντρου"- η οποία προβάλλεται ως "αντίλογος" στη γνωστή βιαιότητα και τον ανορθολογισμό των άκρων και επίσης στη "μπρεζνιεφική" ακινησία του "ancien régime".

Υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης και της σχεδόν αλυσιτελούς απάντησης σε αυτήν, οι δυνάμεις του "κέντρου" επιχειρούν με την ευκαιρία των "τεκτονικών" μετακινήσεων στη πολιτική "γεωγραφία", τη κατάληψη κρίσιμων θέσεων.

Αυτή είναι μια εκδοχή η οποία φιλοδοξεί, δια της ρητορικής των "μεταρρυθμίσεων", να αναδειχθεί σε δεσπόζουσα θέση στο ιδεολογικό (και κατά συνέπεια πολιτικό) πεδίο. Τα κύρια "εργαλεία" του εγχειρήματος αυτού συνίστανται κυρίως στην εκφορά μιας (νέο)εκσυγχρονιστικής και (φιλο)ευρωπαϊκής ρητορικής. Η οποία χαρακτηρίζεται απο τη μονοδιάστατη σκέψη, το μονοδιάστατο λόγο και τη μονοδιάστατη πράξη της επιβολής του "μονόδρομου του μνημονίου" στο διηνεκές.

Επί της ουσίας, δι' αυτών εμποδίζεται η προώθηση αλλαγών διαρθρωτικού χαρακτήρα και η "απεξάρτηση" της χώρας από το άγος της "μνημονιακής" οικονομικής (και κυρίως της πολιτικής) χειραγώγησης. Έχει πλέον βεβαιωθεί πανταχόθεν οτι η κατάσταση αυτή εμποδίζει τη προαγωγή, αφ' ενός των πολιτικών οικονομικής ανάπτυξης και αφ' ετέρου των μέτρων ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και αποτροπής της εκτεταμένης φτώχειας.
Όμως η χώρα έχει ανάγκη απο εναν εθνικό ριζοσπαστισμό ο οποίος αποβλέπει στην ανάκτηση του κεφαλαίου αξιοπιστίας και κύρους του έθνους, ο οποίος στη συνέχεια μπορεί να επισύρει τον αναγκαίο σεβασμό στη διεθνή κοινότητα.
Η χώρα έχει προσθέτως ανάγκη από ένα κοινωνικό και οικονομικό ριζοσπαστισμό, δια του οποίου μπορεί να ανακτήσει την αναπτυξιακή πορεία και τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας. Σε διαφορετική περίπτωση, η κοινωνική και οικονομική παλινδρόμηση πρόκειται να μετατραπεί σε θεσμική έκπτωση, η οποία συνιστά προοίμιο εθνικής παρακμής.

Το "ακραίο κέντρο" συγκροτεί την απόπειρα διάσωσης της πολιτικής έκφρασης αστισμού στη "μνημονιακή" εκδοχή του και εκφράζεται με την αναγκαιότητα και την επιβολή της συμμόρφωσης και της πειθαρχίας στα πλαίσια του (σε κρίση "παραδείγματος") ευρωπαϊκού εκσυχρονισμού.

Οι ακρότητες του "κεντρισμού έγκεινται στην αναγκαστική προσφυγή στον πολιτικό και ιδεολογικό αυταρχισμό εξ αιτίας της μη κατανόησης του καταρρέοντος "κόσμου" του και ως εκ τούτου της αστοχίας του προτεινόμενου εγχειρήματός του.
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό ριζοσπαστισμό ως όρο ανάταξής της.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.