ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

«Θεωρίες συνωμοσίας» ενός …«κρατικοδίαιτου» 

Η «θεωρία συνωμοσίας» που έχει πολύ «φορεθεί», ήθελε τις προηγούμενες Κυβερνήσεις και τους «κακούς» Ευρωπαίους μέσω της εφαρμογής του Μνημονίου να καταστρέφουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις διευρύνοντας την «ψαλίδα» μεταξύ «πλουσίων» και «φτωχών» και να υφαρπάζουν τις περιουσίες των Ελλήνων: Κάτι πάντως που από την στιγμή που το Δημόσιο υπερεκτέθηκε σε δανεισμό ήταν βέβαιο πως θα συμβεί, δεδομένης της δομής της ελληνικής οικονομίας που με μια «κουβέντα» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «Κρατικοδίαιτη».

Οι περισσότερες από τις επιχειρήσεις που είχαν «γιγαντωθεί» τα προηγούμενα χρόνια το είχαν καταφέρει κυρίως επειδή είχαν τον τρόπο να βάζουν «χέρι» στα κρατικά κονδύλια, είτε με απευθείας συναλλαγές με το δημόσιο αναλαμβάνοντας έργα τα οποία τα υπερτιμολογούσαν, είτε με επιδοτήσεις που ως επί το πλείστον τις έριχναν στον «κουβά» ή στις «λαϊκές πίστες» αν προτιμάτε.

Με αυτές τις εταιρείες «γίγαντες» συναλλάσσονταν χιλιάδες ακόμη ως προμηθευτές ή ως «υποστηρικτικές» των εργασιών τους αποσπώντας και αυτές με την σειρά τους -έστω και δια της πλαγίας- κρατικό χρήμα.

Από την άλλη οι τράπεζες που δάνειζαν το ελληνικό Κράτος -μέσω των ομολόγων- εισπράττοντας και αρκετά καλές αποδόσεις, ενίσχυαν με αυτόν τον τρόπο την «μπάνκα» τους και είχαν ευχέρεια να δίνουν μπόλικο χρήμα ακόμη και σε …περαστικούς για να αγοράσουν (με δανεικά) και αυτοί με την σειρά τους οτιδήποτε κινείτο ή ήταν ακίνητο. Αντίστοιχα και με ανάλογες επενδυτικές επιλογές –ομόλογα, μετοχές- και τα ασφαλιστικά Ταμεία απολάμβαναν  την «ευρωστία» τους μοιράζοντας παχυλές συντάξεις

Όλο αυτό το συστηματάκι όπως είχε δομηθεί απασχολούσε εκατομμύρια εργαζόμενους με ικανοποιητικούς μισθούς… και πάει λέγοντας, αλλά υπήρχε ένα τεράστιο «κενό»: Ουδείς είχε φανταστεί τι θα συνέβαινε εάν το Κράτος διέκοπτε βίαια την ροή αυτού του υπέρογκου δανεισμού…

Και έτσι έγινε: Το Κράτος δεν μπορούσε να δανειστεί για να μοιράσει χρήμα, τα ομόλογά του αποδείχτηκαν «αέρας» και αυτό γιατί; Επειδή αυτά τα «ομόλογα» δεν είχαν πίσω τους μια οικονομία που να μπορεί να τα «υποστηρίξει» παράγοντας πλούτο μακριά από τις κρατικές «ενέσεις» χρηματοδότησης.

Και ξαφνικά τα πάντα κατέρρευσαν: Πολλές εταιρείες που ουσιαστικά «επιδοτούνταν» από το Κράτος μέσω απευθείας αναθέσεων ή φωτογραφικών διαγωνισμών έβαλαν «λουκέτο», γιατί πολύ απλά δεν είχαν φροντίσει να στηθούν με τέτοιο τρόπο που θα τους επέτρεπε να λειτουργήσουν ανεξάρτητα, χωρίς κρατική χρηματοδότηση.

Η περιουσία του Δημοσίου έγινε «καπνός» επειδή το Κράτος δεν είχε φροντίσει πέρα από τα «χαρτιά» (ομόλογα, μετοχές, κ.ο.κ) να επενδύσει και σε κάτι πιο στέρεο, στα αμέτρητα ακίνητά του  που θα μπορούσε να τα εκχωρήσει προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες αντίς ενός σοβαρού ενοικίου.

Και φυσικά στις στρατιές των ανέργων από των ιδιωτικό τομέα, προστέθηκαν και συμβασιούχοι του Δημοσίου, καθώς το Κράτος δεν είχε την δυνατότητα να «θρέψει» βασιζόμενο μόνον στους φόρους … τόσα «στόματα».

Αν το ψάξουμε λίγο παραπάνω λοιπόν ίσως κατανοήσουμε ότι η φτωχοποίηση της χώρας δεν οφείλεται μόνον στο ότι …ίσως συνωμότησε το διεθνές κεφάλαιο για να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, να υφαρπάξει περιουσίες και να έχει του χεριού του την Ελλάδα…

Αλλά και στο  ότι οι Έλληνες πολιτικοί με τις πρακτικές τους και την εμμονή σε μια απολύτως εξαρτώμενη από το Κράτος οικονομία … αλλά και κοινωνία, επέτρεψαν να φτάσουμε στο σήμερα.

Το ερώτημα είναι: Θα επιμείνουμε σε κρατικοδίαιτα «μοντέλα» και ενίσχυση του δημοσίου με δικά μας παιδιά, πρακτικές ανάλογες με εκείνες που άνοιξαν την πόρτα στους δανειστές; Ή θα φροντίσουμε να βρούμε τα όρια, μέχρι τα οποία μπορεί να φτάσει το Κράτος  και αντίστοιχα η ιδιωτική πρωτοβουλία «χτίζοντας» μια οικονομία ικανή να σταθεί –όσο το δυνατόν- στα πόδια της;

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.