ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Χρήσιμοι ηλίθιοι και ανώφελες πονηρίες

Τον αποδίδουν στο Λένιν, αλλά δεν έχει βρεθεί ούτε μια αναφορά του στο έργο του Ρώσου επαναστάτη. Ο λόγος για τον όρο “χρήσιμοι ηλίθιοι”, ο οποίος δεν απαντάται ούτε σε κανένα σοβιετικό πολιτικό κείμενο. Πιθανότατα είναι προπαγανδιστικό κατασκεύασμα των σοβιετολόγων της ψυχροπολεμικής εποχής με το οποίο περιέγραφαν περιφρονητικά τους συμπαθούντες τον κομμουνισμό στις χώρες της Δύσης.

Με τα χρόνια ο «χρήσιμος ηλίθιος» κατέληξε να σημαίνει στη πολιτική αργκό εκείνον που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, νομίζοντας ότι υπηρετεί έναν σκοπό που είναι ήδη καπελωμένος από άλλους. Οι τελευταίοι απλά τον ανέχονται για όσο χρόνο τους προσφέρει πρόθυμα και αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του, ενώ μόλις πάψουν να τον χρειάζονται τον ξαποστέλνουν.
Τραβηγμένος έως δυσφημιστικός, ενδεχομένως, χαρακτηρισμός για σύσσωμους τους ηγέτες της αντιπολίτευσης που συμμετείχαν στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για το προσφυγικό υπό το Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η λιγότερη υβριστική, αλλά πιο συναφής, ετικέτα που θα μπορούσε να τους αποδοθεί είναι «αφελείς συνεπίκουροι»- αν το «συνοδοιπόροι» τους μοιάζει ενοχλητικό .

Πώς αλλιώς θα μπορούσε, άραγε, να ερμηνευθεί η συμπεριφορά τους όταν με τη παρουσία τους επικύρωσαν μια σύσκεψη –φάρσα με διάρκεια πάνω από οκτώ ώρες; Πόσο μάλλον όταν , παρά τις διαφοροποιήσεις Κουτσούμπα και Λεβέντη, έγιναν κομπάρσοι σε μια παρωδία συναίνεσης; Τι άλλο σημαίνει ότι ξεκαθάρισαν πως άσκησαν κριτική στην κυβέρνηση για τα έως τώρα πεπραγμένα της; Απλώς, ότι παρέκαμψαν τη δημόσια αντιπαράθεση για να της τα «ψάλλουν» πίσω από τέσσερις τοίχους. Παραγνωρίζοντας, ακόμη , ότι η εκτελεστική εξουσία ανήκει στην κυβέρνηση. Και αυτή κρίνεται, συνήθως. στη Βουλή.

Κακά τα ψέματα. Όλα όσα διημείφθησαν και ακόμη χειρότερα όσα διέρρευσαν από τη «κορυφαία» πολιτική συνάντηση, επιβεβαίωσαν ότι αποτέλεσαν τσάμπα κόπο για μια εξ αρχής χαμένη κουβέντα στο Προεδρικό Μέγαρο. Εκεί όπου εξαντλήθηκε η υψηλή τέχνη της κοινοτοπίας και ασκήθηκε περίτεχνα η μαστοριά του Προκόπη Παυλόπουλου στους ανούσιους συμβιβασμούς. Πέραν αυτού ουδέν. Μιά και στη πραγματικότητα η κυβέρνηση δεν ψάχνει συναίνεση, αλλά συνενόχους στη πολιτική μυωπία και τη διαχειριστική της ανεπάρκεια .

Πράγμα που τα κόμματα της αντιπολίτευσης της, για τη φιγουρατζίδικη λεζάντα περί διαλλακτικότητας εκάστου, πρόσφεραν στο πιάτο με το κοινό ανακοινωθέν. Το οποίο δεν διαφέρει και πολύ από το προηγούμενο που εξεδόθη μετά την προηγούμενη σύσκεψη με το ίδιο θέμα στις 28 Νοεμβρίου. Αν εξαιρέσει, βέβαια, κανείς ότι στο τωρινό δεν υπάρχει καν μνεία για την ανάγκη να ανοίξουν τα σύνορα στην Ειδομένη – παράλειψη που ερμηνεύεται ως αποδοχή του τετελεσμένου του κλεισίματος τους.

Επί της ουσίας , όμως, όσοι το υπέγραψαν συνέδραμαν τις γραμμές που έχει χαράξει η κυβέρνηση. Χαρίζοντας με αυτό τον τρόπο στο Τσίπρα την επιζητούμενη μίνιμουμ πανοπλία εθνικής συναίνεσης η οποία του επιτρέπει να επιμένει στη, διανθισμένη με ανθρωπιστικές κορώνες, δημαγωγία και τις παρακινδυνευμένες αποκοτιές του. Με πιθανότητα έσχατης απερισκεψίας να ριψοκινδυνεύσει την άσκηση ενός, επιζήμιου για τη χώρα, βέτο στην αυριανή σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.
Μόνο και μόνο, με αυτή την ανωφελή πονηρία να «πουλήσει» περηφάνια και αγωνιστικότητα στο «πόπολο». Ας ελπίσουμε ότι θα το αποφύγει. Ειδάλλως, μαζί του θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που προσυπέγραψαν την πολιτική του.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.