ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Για όσα πραγματικά νοιαζόμαστε

Σοκ, φρίκη, πανικός, θυμός, πένθος. Ακριβώς με αυτή τη σειρά. Αμέσως μετά εκδηλώσεις αλληλεγγύης με αναρτήσεις σκίτσων του Τεντέν στις σελίδες κοινωνικής ενημέρωσης. Και λίγο αργότερα , ενώ οι σημαίες υποκλίνονται μεσίστιες θρηνώντας τα αδικοχαμένα θύματα μιας ακόμη θηριωδίας, ξεκινάει η άσκοπη φλυαρία στα ΜΜΕ. Από παλαιοσυντηρητικούς, νεοφιλελεύθερους και αριστεροευαισθητούληδες. Όλοι τους έχουν από ένα επιχείρημα. Ή ένα ευχολόγιο. Προχθές για το Παρίσι, χθες για τις Βρυξέλλες, αύριο ποιος ξέρει πού;

Λίγοι , δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστές ή απαισιόδοξοι – καμία επί της ουσίας διαφορά – που αντιλαμβάνονται ότι κάθε χθεσινή, τωρινή ή αυριανή φρικαλεότητα είναι απλά μια πτυχή της πολυεθνικής κοινωνίας μας, σε ένα πλανήτη παγκοσμιοποιημένο, ανοικτό και πεπερασμένο ταυτόχρονα. Ελάχιστοι, ακόμη, κατανοούν ότι ο κόσμος, όπως τον ξέραμε δεν υπάρχει πια. Καμία πλέον ισορροπία, καμία ασφάλεια, καμία βεβαιότητα. Κανείς δεν μπορεί πια να στηρίξει την σιγουριά του πάνω στην ευγενή καλοσύνη κάποιου άλλου. Οι συμπαγείς οικουμενικές αξίες για τις οποίες υπερηφανευόμαστε φαντάζουν ολοένα και πιο εύθραυστες.

Μέρα με την ημέρα γινόμαστε όλοι υποψήφια ακρωτηριασμένα θύματα της παράνοιας, του μίσους του θρησκευτικού φανατισμού. Εξελισσόμαστε καθημερινά σε απονευρωμένους, φοβικούς παθόντες της αποξένωσης, της φτώχειας, της ανεργία, των ξενοφοβικών διακρίσεων, του εκπαιδευτικού και επαγγελματικού αποκλεισμού. Εγκλωβισμένοι άπαντες από τη μια στην ολέθρια μαύρη σημαία του φασιστικού ριζοσπαστικού ισλαμισμού, και από την άλλη στην απειλητική φαιά ρητορική των μισαλλόδοξων δημαγωγών, των ρατσιστών και των πολεμοκάπηλων. Αμφότερες, άλλωστε, τρέφονται από το αίμα της τρομοκρατίας και από τον σκοτάδι του φόβου. Και οι δυο μοιράζονται παρόμοια απέχθεια για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την ανεκτικότητα.

Σαφώς και το Ισλαμικό κράτος ενσαρκώνει ένα είδος αποκαλυπτικής, με τη θρησκευτική έννοια, τρομοκρατίας κινούμενο με μια μεθοδική στρατηγική φρικαλέας αγριότητας που εξυπηρετεί μια μασίφ πεποίθηση , κοινή για τους αυτοκτονικούς τζιχαντιστές μαχητές του. Αυτούς που συγκροτούν μια εσχατολογική αίρεση, εμποτισμένη ως το μεδούλι με φαντασιώσεις για κατακλυσμιαίες μάχες ως τη μέρα της κρίσης και της καθολικής δικαίωσης του πεπρωμένου του χαλιφάτου. Αν δεν απολάμβανε τις γαλαντόμες χορηγίες από τα πλούσια κράτη του Περσικού Κόλπου και δεν χρηματοδοτούσε την απάνθρωπη βία του από το λαθρεμπόριο πετρελαίου στις περιοχές που ελέγχει στην ανατολική Συρία και το βόρειο Ιράκ, στο σύγχρονο κόσμο τέτοιο δίκτυο αιματηρής παράκρουσης δεν θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει.

Το «κανονικά», όμως σε ένα ασύμμετρο κόσμο είναι πλήρως σχετικό. Και πάνω σε αυτή τη σχετικοποίηση εδράζεται, προς εκμετάλλευση, η απώλεια του απόλυτου χαρακτήρα της ηθική υπεροχής των Δυτικών αξιών. ¨Όλων εκείνων των ιδανικών της ελευθερίας, των δικαιακών κανόνων και της ισοπολιτείας μιας ανοιχτής κοινωνίας που οφείλουμε να υπερασπιστούμε, πρώτα απ’όλα γιατί τα πιστεύουμε . Η γενναιότητα, άλλωστε, είναι συνάρτηση της πίστης μας σε αυτές τις αρετές που χαρακτηρίζουν του τρόπο ζωής μας. Και όταν αυτός δέχεται θανατηφόρες επιθέσεις, αντιστεκόμαστε στο φόβο και αμυνόμαστε για όσα πραγματικά νοιαζόμαστε. Δεν τα παραδίδουμε προς εξευτελισμό στους υπονομευτές τους .

Σtους εξτρεμιστές χονδρεμπόρους του ασυμφιλίωτου μίσους , στους θλιβερά υποκριτικούς λιανοπωλητές της γκετοποίησης και της απομόνωσης του άλλου, στους έξαλλους βάρδους του διχασμού μεταξύ των πολιτισμών. Είπαμε, ο κόσμος αλλάζει αλλά δεν τελειώνει. Εκτός πια κι αν ντύσουμε τον Ντόναλντ Τραμπ με πανοπλία σταυροφόρου.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.