ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η γένεση της αντιμνημονιακής Ελλάδας!

«Μείγμα ασφυξίας που παραλύει και τραυματίζει τον κοινωνικό ιστό». «Δεν αρνούμαστε τη χρηματοδοτική στήριξη, που η κυβέρνηση κατέστησε απαραίτητη πλέον, αλλά διαφωνούμε με την πολιτική που μας οδήγησε ως εδώ και με την κυβερνητική οικονομική στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης». «Οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο, καταστρεπτικό για την οικονομία». «Εσείς εδώ προτείνετε ένα φάρμακο σε δοσολογία που κινδυνεύει να σκοτώσει τον ασθενή». «Ένα φάρμακο πιο επικίνδυνο από την ίδια την ασθένεια». «Μείγμα ασφυξίας που παραλύει και τραυματίζει τον κοινωνικό ιστό»

«Δεν ψάχνετε για στήριξη, αλλά για συνενόχους στην καταστροφή και εμείς συνένοχοί σας δεν πρόκειται να γίνουμε». «Να συναινέσω σε τι; Σε αυτό που διαφωνώ; Σε αυτό που διαλύει τη χώρα μου; Σε αυτό που προκάλεσε τη μεγαλύτερη ύφεση από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα; Στο λάθος; Πού το βρήκαν ότι έχω υποχρέωση προσχώρησης στο λάθος; Αυτοί έχουν υποχρέωση να διορθώσουν το λάθος τους».

Πρόκειται για «διεθνές παράδειγμα προς αποφυγήν».

Μπορεί όλα τα παραπάνω να θυμίζουν πολύ Αλέξη Τσίπρα και το παθιασμένο αντιμνημονιακό αφήγημα του Σύριζα αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Κάθε φράση, κάθε λέξη, είναι του Αντώνη Σαμαρά. Είναι ορισμένες μόνο από τις πολλές ανάλογες που χρησιμοποίησε κατά την ηρωική αντιμνημονιακή διετία 2010 – 2011 όταν ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεσμεύτηκε ότι μόλις αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας θα συγκροτήσει Εξεταστική Επιτροπή για να διερευνήσει το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο θέτοντας παράλληλα ως «κόκκινες γραμμές» την προστασία χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων, αλλά και τη στήριξη της μεσαίας τάξης.

Ο κ. Σαμαράς απέναντι σ’ αυτό το «διεθνές παράδειγμα προς αποφυγήν», το «φάρμακο που σκοτώνει τον ασθενή» είχε ως απάντηση έναν «άλλο δρόμο», μια επαναδιαπραγμάτευση 18 σημείων! Αυτός ο άλλος δρόμος περιείχε παροχές για όλους και υπόσχονταν την δημιουργία 150.000 νέων θέσεων εργασίας το 2013! Μεταξύ άλλων ο Σαμαράς δεσμεύτηκε τότε για την αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων, των ειδικών μισθολογίων των αστυνομικών, την αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν οι ομολογιούχοι από το «κούρεμα» των ομολόγων (PSI), την επέκταση του επιδόματος ανεργίας κατά ένα χρόνο, τη ρύθμιση των φορολογικών επιβαρύνσεων ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του οικογενειακού εισοδήματος, όχι νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα,  αύξηση αφορολογήτου, μείωση φορολογικών συντελεστών,  όχι άλλες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, όχι νέους φόρους, όχι στην περαιτέρω περικοπή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, μέτρα για την ανακούφιση των δανειοληπτών ώστε η μηναία δόση να μην ξεπερνά το 30% του μηνιαίου εισοδήματος,  την αναστολή των συνεπειών για όσους οφειλέτες «μπήκαν» στην Μαύρη Λίστα της Τειρεσίας την τελευταία 2ετία κ.α.

Κάπως έτσι γεννήθηκε η αντιμνημονιακή Ελλάδα και εξαπλώθηκε η λογική του για όλα φταίνε τα μνημόνια, οι ξένοι, τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης κ.α. δεν έγινε καμία κουβέντα για την εγχώρια τραγική κατάσταση και κυριάρχησαν οι ψευδαισθήσεις για την δυνατότητα ανατροπής των «μνημονιακών πολιτικών» μέσω μιας μαγικής επαναδιαπραγμάτευσης. Ο κ. Σαμαράς υποχρέωσε τους βουλευτές του να καταψηφίσουν το Μνημόνιο επιβάλλοντας κομματική πειθαρχία, διαγράφοντας όσους υπερψήφισαν την συμφωνία με την ΕΕ!

Όλα αυτά δεν τα έλεγε ο Σύριζα, ένα μικρό αριστερό κίνημα, αλλά η Νέα Δημοκρατία.  Η μεγάλη παράταξη που έβαλε την Ελλάδα στην ΕΕ, που μιλούσε στην καρδιά των “νοικοκυραίων”. Το μνημόνιο ήταν ένα “δηλητήριο” πολύ πριν το ανακαλύψει ο Σύριζα ή οι ΑΝΕΛ. Για την ακρίβεια Σύριζα και ΑΝΕΛ συνέχισαν εν πολλοίς και επέκτειναν την επιχειρηματολογία Σαμαρά. Δεν έλεγαν τίποτα περισσότερο ακραίο, τίποτα περισσότερο περίεργο, τίποτα περισσότερο διαφορετικό από τους αντιμνημονιακούς παιάνες του κ. Σαμαρά.

Η αντιμνημονιακή Νέα Δημοκρατία, της περιόδου 2010 - 2011, μια κεντροδεξία “δύναμη ευθύνης” με τον έντονα αντιμνημονιακό της λόγο νομιμοποίησε και προσέδωσε μανδύα σοβαρότητας και αξιοπιστίας στις ακραίες φωνές, που υποστήριζαν ότι για όλα φταίει το μνημόνιο και ότι όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν με μια επαναδιαπραγματευση. Έτσι όταν έκανε την απότομη μεγάλη στροφή προς τα Μνημόνια ο κ. Σαμαράς έχασε ένα μεγάλο κομμάτι κεντροδεξιών ψηφοφόρων που είχαν εμποτιστεί με την αντιμνημονιακή λογική οι οποίοι μετακινήθηκαν προς ακραία αντιμνημονιακούς πολιτικούς σχηματισμούς όπως Σύριζα, ΑΝΕΛ κ.α. Το αντιμνημονιακό αφήγημα δεν βόλεψε τα κόμματα μόνον για να αρπάξουν την εξουσία από τους κακούς μνημονιακούς αλλά για να απομακρύνουν την προσοχή του κόσμου από την κομματοκρατία και την κακοδιαχείριση που βασιλεύουν στον τόπο.

Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε η αντιμνημονιακή Ελλάδα και επικράτησε, όπως ανέφερε σε πρόσφατη ομιλία του ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος,  η λογική του για όλα φταίνε τα Μνημόνια. «Ο διάλογος που επικράτησε στη χώρα μας δεν ήταν νηφάλιος. Δημιούργησε ψευδαισθήσεις και καλλιέργησε την ψευδή εικόνα ότι την κρίση την προκάλεσαν τα μνημόνια, ενώ την κρίση την προκάλεσε η αδικαιολόγητα επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Συνέβαλε έτσι στο να μην υιοθετηθεί από την κοινή γνώμη η αναγκαιότητα ριζικών μεταρρυθμίσεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι η μόνη από τις τέσσερις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες υπήχθησαν σε μνημόνια, που παραμένει ακόμη σε μνημόνιο», σημείωσε ο κ. Στουρνάρας.

Ο Γιάννης Παπαδογιάννης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο «Από το Μεγάλο Πάρτι στη Χρεοκοπία – 1980-2015: Δημαγωγία και μοιραίες επιλογές» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος).

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.