ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Νέος γύρος τηλεφωνικών επαφών από τον Τσίπρα

Διπλός «πονοκέφαλος» και εμπλοκή για τα μέτρα

Σε διπλό πονοκέφαλο εξελίσσονται για το Μέγαρο Μαξίμου οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, καθώς την ώρα που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού η συζήτηση στο Χίλτον για τα μέτρα ύψους 5,4 δισ. ευρώ, η κυβέρνηση συνεχίζει να δέχεται ισχυρές πιέσεις για νομοθέτηση και της… ρήτρας προαιρετικών μέτρων, ύψους 3 δισ. ευρώ.

Στο Μαξίμου το κλίμα βαραίνει επικίνδυνα, παρά το γεγονός ότι αυτή τη φορά η συνέντευξη έχει συμμάχους, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από την χθεσινή συνέντευξη του προέδρου της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στην ιστοσελίδα euro2day.gr. Η ανησυχία των επιτελών του Αλέξη Τσίπρα εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι συζητήσεις στο Χίλτον είναι ιδιαίτερα σκληρές, η

διαπραγμάτευση βρίσκεται σε οριακό σημείο και, ως εκ τούτου, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Επιστροφή στο 2015;

Μάλιστα, το Μαξίμου δέχεται στην παρούσα φάση διπλή πίεση: πρώτον, για τη δέσμη μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ, καθώς οι διαφορές μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών παραμένουν μεγάλες και στο Ασφαλιστικό και στο φορολογικό. Δεύτερον, η κυβέρνηση πιέζεται από τους εκπροσώπους των δανειστών να νομοθετήσει τώρα επιπρόσθετα μέτρα, ως… «μαξιλάρι μέτρων» για την περίπτωση που το 2018 δε θα αναδειχθεί πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ από την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Κορυφαία κυβερνητική πηγή υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να συζητήσει την ανάληψη της δέσμευσης για επιπλέον μέτρα στην περίπτωση που οι στόχοι πέσουν έξω, αλλά αποκλείει την νομοθέτησή τους. «Δε νομοθετεί
καμία Βουλή στον κόσμο για… το μέλλον, δεν μπορούμε να νομοθετήσουμε συγκεκριμένα μέτρα ως ρήτρα και ως πιθανότητα», υποστηρίζουν πηγές του Μεγάρου Μαξίμου, υποστηρίζοντας ότι κάθε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής συνοδεύεται από δεσμεύσεις ότι θα λαμβάνονται «ισοδύναμα μέτρα» κάθε φορά που οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται.

Στήριξη Γιούνκερ, «άδειασμα» από Βίζερ

Σε κάθε περίπτωση, την δυσκολία για την ολοκλήρωση των συζητήσεων κατέδειξε και ο χθεσινός… δημόσιος καβγάς μεταξύ του προέδρου της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και ενός «ανώτατου κοινοτικού αξιωματούχου», που αργότερα έγινε
γνωστό ότι πρόκειται για τον επικεφαλής του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ.
Την ώρα, λοιπόν, που ο Γιούνκερ διεμήνυσε ότι «η Ελλάδα δεν χρειάζεται πρόσθετα μέτρα» και διατράνωνε την ολόθερμη στήριξή του στην ελληνική πλευρά, ο Βίζερ… τίναζε τα πάντα στον αέρα, «βλέποντας» ότι μπορεί να χρειαστούν ακόμη και… τέσσερις εβδομάδες για την ολοκλήρωση των συζητήσεων! Η εν λόγω αντιπαράθεση, κατά πολλούς, δείχνει ότι το Βερολίνο δεν είδε με καθόλου καλό μάτι τις δηλώσεις Γιούνκερ, καθώς ο Τόμας Βίζερ θεωρείται «άτυπος εκπρόσωπος» του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Χρονοδιάγραμμα στην κόψη του ξυραφιού

Τα όσα είπε, πάντως, ο Τόμας Βίζερ, σε συνδυασμό με τις συνθήκες εμπλοκής που έχουν παρουσιαστεί εκ νέου στο Χίλτον, προκαλούν στο Μαξίμου άλλο έναν πονοκέφαλο, καθώς είναι υπαρκτό σενάριο να εκτροχιαστεί εντελώς το χρονοδιάγραμμα των συζητήσεων και να μην είναι εφικτή η επίτευξη συμφωνίας ως το Πάσχα. Στην κυβέρνηση ελπίζουν ότι στο αυριανό Eurogroup θα διαπιστωθεί ότι οι συζητήσεις είναι κοντά στην λήξη και πως σε ένα έκτακτο Eurogroup, το αργότερο την Μεγάλη Πέμπτη, θα επισημοποιηθεί η επίτευξη συμφωνίας. Όμως, προσώρας οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες, ενώ στο Μαξίμου φοβούνται ότι ενδεχομένως το Βερολίνο και το ΔΝΤ να «σπρώχνουν» την κατάσταση γι’ αργότερα, προκειμένου , όταν το ελληνικό θέμα επισκιαστεί από το Brexit, να ζητηθούν επιπρόσθετα μέτρα από την Ελλάδα, με τα ταμεία του
κράτους να αδειάζουν.

Τούτων δοθέντων, ο πρωθυπουργός προγραμματίζει να εκκινήσει από σήμερα νέο γύρο πολιτικών επαφών με τον πρόεδρο της Κομισιόν και Ευρωπαίους ηγέτες. Εξάλλου, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είχε προαναγγείλει, με την χθεσινή συνέντευξή του, ότι θα μιλούσε τις επόμενες ημέρες με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός θα επιδιώξει επαφές με τον Γάλλο πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ, τον Πορτογάλο πρωθυπουργό, Αντόνιο Κόστα, αλλά και τον Ιταλό ομόλογό του, Ματέο Ρέντσι.

5 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Απόσπασμα από την ομιλία Γ.Παπανδρέου (20.2. Αίγλη Ζαππείου):

    ‘’Η αλλαγή, η πρόοδος δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός. Είναι καθήκον όλων ‘’
    ———————————————————————–
    Η αλλαγή απαιτεί μία άλλη πολιτική συμπεριφορά.

    (…) Αν κάτι με έθλιψε καθώς διαχειριζόμουν την κρίση ήταν το γεγονός ότι ήμασταν μόνοι.
    Μόνοι στην ΕΕ, αλλά ακόμα χειρότερο, μόνος εγώ, μόνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που σήκωσε το πολιτικό βάρος της κρίσης.
    *Καμία βοήθεια από αυτούς που είχαν και τις ευθύνες για την δημιουργία του ελλείμματος, καμία βοήθεια από αυτούς που ευελπιστούσαν να πάρουν μια μέρα την εξουσία.

    *Απόντες από τη μάχη για τη σωτηρία της χώρας, σήμερα οι μεν κάνουν ότι δεν θυμούνται τι έλεγαν τότε και οι δε, διαγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα κάνει την καλύτερη προσαρμογή μεταξύ των εύκολων λόγων του χθες και της σκληρής πραγματικότητας που τους περιμένει στη γωνία.

    *Και αυτό με έθλιψε, γιατί με αυτή τους τη στάση και πλήρωσε περισσότερα ο Ελληνικός λαός και καθυστερήσαμε τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που θα μπορούσαν ήδη να έχουν γίνει.

    Και δεν καταφέραμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπροστά σε μία εθνική προσπάθεια.

    *Ακόμα περισσότερο με έθλιψε, διότι οι αλλαγές αυτές, που αφορούν θεσμούς, νοοτροπίες, αντιλήψεις, θέλουν χρόνο.
    Θέλουν συνέπεια, θέλουν συνέχεια.
    Δεν θα ολοκληρωθούν από ένα υπουργό, ούτε από μια κυβέρνηση.
    Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμφωνούσαμε σε όλα.

    *Ζητούσα να συνεργαστούμε. Ναι, να κάνουμε μεταξύ μας συμβιβασμούς και να βρούμε λύσεις. Όχι όμως να συμβιβαστούμε με τα προβλήματα της χώρας. Σήμερα, με την πόλωση, γίνεται το αντίθετο. Η αντιπαράθεση μεταξύ μας, αφήνει άθικτα τα προβλήματα.

    *Με έθλιψε ακόμη, ότι μπορέσαμε να περάσουμε με την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία και συναίνεση στην Βουλή έναν νόμο για την παιδεία – και μόλις άλλαξε Υπουργός και Κυβέρνηση, το πρώτο νομοσχέδιο, όχι το δεύτερο, το πρώτο νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή ήταν για να τον αλλάξει, για να ικανοποιήσει τις πελατειακές πιέσεις κάποιων ισχυρών πανεπιστημιακών.

    • **Ας θυμηθούμε όμως τι έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας στις 24 Μαΐου του 2011,
      =======================================================
      όταν τον κάλεσε ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου για να του ζητήσει τη στήριξή του μπροστά στα δύσκολα, που έρχονται, αφού εάν έπεφτε τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τότε τα πράγματα θα έπαιρναν πολύ επικίνδυνη τροπή, όπως και έγινε τελικά… Τώρα όμως, εν έτει 2015, ζητάει τη συναίνεση από τις πολιτικές δυνάμεις, που ο ίδιος δεν έδινε ως αντιπολίτευση τα προηγούμενα χρόνια…!
      Αναλυτικά η δήλωσή του κ. Τσίπρα, μετά το πέρας της συνάντησης:
      «Δεν ήρθα για να συζητήσω με τον κ. Παπανδρέου τη λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας. Ήρθα για να του πω ότι δεν πρέπει και δεν νομιμοποιείται να προχωρήσει σε αυτό το έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού. Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του με τις επιλογές του ενάμισι χρόνο τώρα έχουν οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή καταστροφή. Δεν έχει τη γενναιότητα να παραδεχθεί την αποτυχία, επιμένει σ’ αυτή την εγκληματική πολιτική, ψάχνει για συνένοχους και όχι για συναίνεση. Δεν μπορούμε να τη δώσουμε.
      Το καλύτερο που έχει να κάνει ο Παπανδρέου είναι να φύγει .
      Αυτός ο λαός χρειάζεται να ζει με αξιοπρέπεια. Και πιστεύουμε ότι οι νέοι άνθρωποι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της νεολαίας και στην Ισπανία και αλλού και θα διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Αν αυτό που μας ζητάνε είναι να ξεπουλήσουμε μέχρι και την Ακρόπολη, τότε αρμόδιοι για να απαντήσουν είναι οι Έλληνες κι όχι ο κ. Παπανδρέου»

  2. Απόσπασμα από την ομιλία Γ.Παπανδρέου (20.2. Αίγλη Ζαππείου):

    ‘’Η αλλαγή, η πρόοδος δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός. Είναι καθήκον όλων ‘’

    Η αλλαγή απαιτεί μία άλλη πολιτική συμπεριφορά.
    (…) Αν κάτι με έθλιψε καθώς διαχειριζόμουν την κρίση ήταν το γεγονός ότι ήμασταν μόνοι.
    Μόνοι στην ΕΕ, αλλά ακόμα χειρότερο, μόνος εγώ, μόνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που σήκωσε το πολιτικό βάρος της κρίσης.
    Καμία βοήθεια από αυτούς που είχαν και τις ευθύνες για την δημιουργία του ελλείμματος, καμία βοήθεια από αυτούς που ευελπιστούσαν να πάρουν μια μέρα την εξουσία.
    Απόντες από τη μάχη για τη σωτηρία της χώρας, σήμερα οι μεν κάνουν ότι δεν θυμούνται τι έλεγαν τότε και οι δε, διαγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα κάνει την καλύτερη προσαρμογή μεταξύ των εύκολων λόγων του χθες και της σκληρής πραγματικότητας που τους περιμένει στη γωνία.
    Και αυτό με έθλιψε, γιατί με αυτή τους τη στάση και πλήρωσε περισσότερα ο Ελληνικός λαός και καθυστερήσαμε τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που θα μπορούσαν ήδη να έχουν γίνει.
    Και δεν καταφέραμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπροστά σε μία εθνική προσπάθεια.
    Ακόμα περισσότερο με έθλιψε, διότι οι αλλαγές αυτές, που αφορούν θεσμούς, νοοτροπίες, αντιλήψεις, θέλουν χρόνο.
    Θέλουν συνέπεια, θέλουν συνέχεια.
    Δεν θα ολοκληρωθούν από ένα υπουργό, ούτε από μια κυβέρνηση.
    Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμφωνούσαμε σε όλα.
    Ζητούσα να συνεργαστούμε. Ναι, να κάνουμε μεταξύ μας συμβιβασμούς και να βρούμε λύσεις. Όχι όμως να συμβιβαστούμε με τα προβλήματα της χώρας. Σήμερα, με την πόλωση, γίνεται το αντίθετο. Η αντιπαράθεση μεταξύ μας, αφήνει άθικτα τα προβλήματα.

    Με έθλιψε ακόμη, ότι μπορέσαμε να περάσουμε με την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία και συναίνεση στην Βουλή έναν νόμο για την παιδεία – και μόλις άλλαξε Υπουργός και Κυβέρνηση, το πρώτο νομοσχέδιο, όχι το δεύτερο, το πρώτο νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή ήταν για να τον αλλάξει, για να ικανοποιήσει τις πελατειακές πιέσεις κάποιων ισχυρών πανεπιστημιακών.

  3. Απόσπασμα από την ομιλία Γ.Παπανδρέου (20.2. Αίγλη Ζαππείου):
    =======================
    Ένας νέος πατριωτισμός.
    Ένας πατριωτισμός που δεν φοβάται να μιλήσει για τις δικές μας αδυναμίες, που σπάει την μοιρολατρεία και πιστεύει στις δυνατότητές μας. Ένας πατριωτισμός που ψύχραιμα αξιολογεί και τα συν αλλά και τα πλην άλλων εθνών.
    Δεν ψάχνει για έξωθεν σωτήρες ούτε για αποδιοπομπαίους τράγους αλλά αξιοποιεί ό,τι καλύτερο έχουμε εμείς και τις όποιες καλές πρακτικές έχουν οι εταίροι μας ή άλλοι λαοί.
    Πατριωτισμός που δεν καπηλεύεται τα σύμβολά μας, αλλά υπηρετεί τις αξίες μας.
    Πατριωτισμός που δεν χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος κάθε τι το ελληνικό, αλλά προσφέρει και δημιουργεί, εργάζεται για μια διαφορετική Ελλάδα.
    Αυτό πιστεύω χρειαζόμαστε για την Ελλάδα.
    Και σε αυτή την κατεύθυνση καλώ και εσάς να συνεισφέρετε.
    Η αλλαγή, η πρόοδος δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός.
    Είναι καθήκον όλων.

  4. Απόσπασμα από την ομιλία Γ.Παπανδρέου (20.2. 14 Αίγλη Ζαππείου):
    ==================================================
    ‘’Η αλλαγή, η πρόοδος δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός. Είναι καθήκον όλων ‘’
    ==============================================================

    *(…)Αυτό θέλουμε μετά το μνημόνιο;

    *Παντού, κάναμε μια αρχή προς την σωστή κατεύθυνση.
    Με λάθη και παραλήψεις, ναι.
    Αλλά την κάναμε. Παρά το ότι, λιτότητα και αλλαγές δεν είναι εύκολο να πάνε μαζί. (Schroeder) Αρχή που αν είχε γίνει λίγα χρόνια πριν το 2009, δεν θα είχαμε ποτέ ανάγκη από Μνημόνια. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε την Ελλάδα όσο είχαμε δεσμευτεί. Δεν προκάναμε. Και αυτό το φέρω βαρέως μέσα μου.

    *Αλλά κάπου εκεί, έστω η προσπάθεια πραγματικής αλλαγής που έγινε στη διετία μας, σταμάτησε.
    Γιατί;
    *Αυτό θέλουμε μετά το μνημόνιο;
    ——————————————-
    Πάλι παρόν το πελατειακό σύστημα, έστω με λίγο διαφορετικές διευθετήσεις;
    Πάλι παρόντα τα κατεστημένα;
    Πάλι άνομες σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, πάλι σχέσεις εξάρτησης μεταξύ πολιτικής και επιχειρηματικών, τραπεζικών και μιντιακών συμφερόντων;
    Πάλι παρόν ένα κράτος – δυνάστης; Μια διοίκηση για εξυπηρετήσεις; Μια αυτοδιοίκηση για διευθετήσεις; Γιατί όχι μάχη καθημερινή, διαρκή, για μια ευνομούμενη πολιτεία;

    Γιατί σταματήσαμε;
    —————————–
    *Αν δεν αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, πως θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με το πελατειακό κράτος;

    *Αν δεν ολοκληρώσουμε την αλλαγή στο κράτος, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διοίκηση, πρόκειται να αλλάξει τίποτα σε αυτήν την χώρα;

    *Αν δεν ενισχύσουμε δραστικά την τοπική αυτοδιοίκηση και τον «Καλλικράτη», ώστε να οικοδομήσουμε πολιτικές ουσιαστικής στήριξης και αλληλεγγύης προς τους πολίτες, ώστε να αφήσουμε πίσω μας τις επιδοματικές πολιτικές για να προχωρήσουμε στη δημιουργία κοινωνικών δομών για όλους;

    *Αν δεν επιβάλουμε τη διαφάνεια σε όλες, ανεξαιρέτως, τις συναλλαγές με το κράτος, πώς θα πάψουν να ωφελούνται οι λίγοι;
    Γιατί σταματήσαμε να ακούμε για όλα αυτά κάπου το 2012;
    ===============================================

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.