Αντί στη χώρα μας να κάνουμε αφιερώματα στα σαράντα χρόνια από την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας, θα έπρεπε να ανοίξουμε ένα άλμπουμ όπου θα εγγράφονται οι δράσεις μας για τη σημερινή ημέρα, την 22α Απριλίου. Την Ημέρα της Γης, όπως έχει καθιερωθεί στο διεθνές επετειολόγιο.

Αφού έχουμε μάθει να ζούμε με επετείους, ας διαλέξουμε τουλάχιστον την καλύτερη για να θυμηθούμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι. Αφού δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την πολιτική αβελτηρία, να ανακόψουμε τον κοινωνικό εκφασισμό και να καταπολεμήσουμε τον ιδεολογικό αβδηριτισμό, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε στα γεννημένα και αγέννητα παιδιά μας το φυσικό περιβάλλον για να ζήσουν ως άνθρωποι και όχι ως μεταλλαγμένοι. Ας τους διασφαλίσουμε τη δυνατότητα να μπορούν, εάν το καταφέρουν, να γράψουν αυτά το Νέο Μεγάλο Μανιφέστο κατά της Παγκόσμιας Δικτατορίας των Ηλιθίων που τους κληροδοτούμε.

Εξάλλου, είναι κωμικό, αν όχι άρρωστο, να μπλοκάρουμε κύτταρα του εγκεφάλου τους με διηγήσεις ιστοριών που μας ανάγκασαν να γράψουμε κάτι καραγκιόζηδες και ψυχασθενείς που ονομάζονταν Παπαδόπουλοι, Μακαρέζοι, Παττακοί, Πατίληδες, Ιωαννίδηδες και άλλοι δεν ξέρω πώς. Δεν υποτιμώ ούτε τους αντιστασιακούς ούτε τις πράξεις τους. Αντίθετα, τους τιμώ και τους τιμούμε όλοι. Εμείς. Τα παιδιά μας όμως πρέπει να μάθουν, να ζήσουν και να κάνουν κάτι άλλο.

Είναι καλύτερα να μάθουν γιατί έχουμε φθάσει σε μια μέρα να ζούμε συμπυκνωμένες και τις τέσσερις εποχές του χρόνου παρά να σπάνε, όπως οι περισσότεροι από εμάς, τα κεφάλια τους γιατί ο πρωθυπουργός δεν κάνει ανασχηματισμό ή δεν στήνει πρόωρες κάλπες.

Είναι προτιμότερο να μάθουν γιατί το φετινό καλοκαίρι θα ’ναι, όπως λένε, ένα από τα πιο καυτά των τελευταίων 150 χρόνων, παρά να τους απασχολεί γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά!

Είναι πιο παραγωγικό να μάθουν γιατί η Γη μετατρέπεται σε αφιλόξενο πλανήτη για τον άνθρωπο, παρά να πονοκεφαλιάζουν για να λύσουν τις εξισώσεις των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους.

Είναι πιο δημιουργικό να μάθουν για τη Φύση που χάνεται, παρά για τις παρά φύσιν δραστηριότητες των μηχανισμών εξουσίας και των απαράτσνικων κάθε είδους.

Είναι πιο χρήσιμο να μάθουν για την τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, παρά για τις χοάνες και τα θερμοκήπια της διαφθοράς.

Είναι πιο σημαντικό να μάθουν για την πολιτική οικολογία, παρά για τη ζωολογία της πολιτικής και τις τερατογενέσεις της, όπως η δικτατορία.

Η 22α Απριλίου κάθε χρόνο αφορά τη δική τους ζωή, ενώ η 21η Απριλίου 1967 αναφέρεται στον θάνατο των γονιών και των παππούδων τους.

Για τη ζωή να τους μιλήσουμε λοιπόν πρέπει και όχι για τον θάνατο. Αυτόν θα τον συναντήσουν ή τον συναντάνε κάθε μέρα με τα ναρκωτικά, τις αρρώστιες, τις επιδημίες, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ανεργία, τη φτώχια και όλα τα «άνθη του κακού» που φύτεψε η Δικτατορία του Ανθρώπινου Εγωισμού.

Μόνον αν αποκτήσουν μια δημοκρατική κουλτούρα για τη Γη και το ανθρώπινο είδος, αν ασκηθούν σε μια παγκόσμια συλλογικότητα θα μπορέσουν να εξολοθρεύσουν κάποτε τους κακομούτσουνους, τους γρουσούζηδες και τους καλικάντζαρους που έχουν βάλει στον γύψο της μετριότητας, της ακαλαισθησίας, της αμορφωσιάς και της μιζέριας τη ζωή μας και τη ζωή τους.

Εγώ τουλάχιστον αυτό νιώθω ότι οφείλω να πω στους γιους μου. Για την Ημέρα της Γης και όχι για τη δικτατορία. Δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς. Σε τελική ανάλυση, δεν με αφορά. Δημοκρατία έχουμε και όχι δικτατορία...