ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

«Άλβεδον» το λένε κοπέλα μου – όχι Άβλεδον!

Η παρουσίαση ενός δουλεμένου, πράγματι, μυθιστορηματικού βιβλίου  της συγγραφέως Άννας Γαλανού (γνωστής, βεβαίως, από παλαιότερα και από τον χώρο της Επικοινωνίας και Διαφήμισης), που βρίσκει αναφορά και πλαίσιο στον μυστηριώδες, όσο, και μελαγχολικό τίτλο : «Σμαράγδι στη Βροχή»* μου έδωσε, λίαν προσφάτως, την ευκαιρία να συναντηθώ ξανά με αγαπημένους φίλους και γνωστούς στην πόλη του Αγρινίου.

Ωστόσο, το γεγονός ότι η παρουσίαση του βιβλίου (που ήμουν καλεσμένος και συντόνισε, ενθυμούμαι, η εξαίσια παραγωγός ραδιοφώνου Μαρίνα Λαχανά), έγινε σε ένα χώρο παλιό και οικείο σε μένα –στο «Άλβεδον» του Κρίτου στο «Σιντριβάνι»,  - την πιο γραφική και γοητευτική πλατεία της πόλης -, έδινε ένα πιο ιδιαίτερο τέμπο και σφυγμό στην «πνευματική», εν πολλοίς, εσπέρα μου.

Και τούτο, διότι, αφενός, το «Σιντριβάνι» ή, αλλιώς, «πλατεία Δημαρχείου» ή, αλλιώς, «πλατεία Παναγοπούλου» του Αγρινίου, είναι η πλατεία που μεγάλωσα και ανδρώθηκα και, αφετέρου, το «Άλβεδον» - το ορθάδικο γωνιακό καφέ – μπαρ επί της πλατείας (και ο Ερωτόκριτος  Ράπτης που το δημιούργησε), αποτελούν δύο ψαγμένες (sic), και χαρακτηριστικές αναφορές του τόπου : όποιος νέος και δη καλλιτέχνης ή αναζητητής άνθρωπος επισκεφτεί την πόλη ταύτη - από εκεί θα περάσει : αργά ή γρήγορα τούτο θα συμβεί φυσικώ τω τρόπω, -χωρίς αμφιβολίες και άλλους περισπασμούς.

Και αφήνουμε εδώ, κατά μέρους τους, σχεδόν, μόνιμους θαμώνες. Διότι, φοβάμαι θα… ξεφύγουμε ή θα μεροληπτήσουμε απροσχημάτιστα σαν άλλους «σφετεριστές» συναισθημάτων – κοινώς «νταβαντζήδες» του δημόσιου λόγου που υπερβάλλουν όταν είναι να γράψουν κάτι τις για την πατρίδα τους. Εν τούτοις, και μόνο η σταθερή παρουσία του συμπαθούς γίγαντα «Γόρα», (βλ. τον πείσμονα και αξιόλογο μεταφραστή λογοτεχνικών έργων Γρηγόρη Κονδύλη), του «Στοκίδη», του «Τρώα Πολεμιστή», του  «Παππούλια», του «Καρούλια», του «σινιέ Μάστορα» με τις δίδυμες και άλλων εναλλακτικών τινών που παρεισδύουν, λίαν συχνάκις, στο χώρο,  θα πρέπει να καταγραφούν ως τυπικόν, έστω, πειστήριον της όλης ώσμωσης και ζύμωσης που, αείποτε, επικρατεί.

Στο κέντρο, λοιπόν, της πλατείας (για να επανέλθω τρόπον τινά), υπάρχει το θρυλικό ομώνυμο σιντριβάνι που, εντελώς αβίαστα, φυλάει - ως μόνιμος, άγρυπνος σκοπός λες, το άγαλμα του προπολεμικού και όχι μόνο δημάρχου Ανδρέα Αναστ. Παναγόπουλου (καπνέμπορου, με βίο αντίστοιχο και παράλληλο των πασίγνωστων στην Ελλάδα Παπαστραταίων  – 1883-1952).

Ακριβώς σ’ αυτό – τούτο το σημείο (οδεύοντας περιχαρής πλην σκεφτικός προς την παρουσίαση του βιβλίου), συνάντησα μια ευσταλή νεόκοπος κοπελιά που έμοιαζε να βιάζεται και να ψάχνει για κάτι. Πάνω στη κίνησή της αντάμωσε το βλέμμα μου και διερμηνεύοντας με την ενάργεια του γυναικείου ενστίκτου ότι κατευθυνόμαστε στο ίδιο σημείο με χαιρέτησε και ρώτησε ακαριαία : «Καλησπέρα. Ξέρετε που είναι το Άβλεδον;», μου είπε, και ότι ήταν να χαρώ περισσότερο με ’πιασε η ελλόγιμη λυπητερή (!), καθώς, αυτή η ερώτηση με το μείζον ετυμολογικό λάθος που εμπεριείχε, διέσπειρε και, φευ, οδήγησε, την ορεξάτη εσπερινή ψυχολογία μου εις τα εξ ον συνετέθη…

«Άλβεδον» το λένε «κοπέλα μου – όχι Άβλεδον !» απήντησα, σχεδόν, γογγύζοντας, θυμούμενος παράλληλα ότι το λάθος αυτό (ή περίπου αυτό),γίνονταν ξανά και ξανά, απ’ αρχής της δημιουργίας του «Άλβεδον». Και όχι άδικα κάποιες φορές, καθώς, «το Άλβεδον» (εκ του λατινικού albedo), δεν είναι μια συνηθισμένη λέξη – όρος για την ακρίβεια, και πάντα προέτασσα την άποψη ότι δεν θα εμπεδωθεί εύκολα απ’ τους πολλούς. Όθεν : οι αναγραμματισμοί έδιναν και έπαιρναν στη διαδρομή του χρόνου «αλλάζοντας τα φώτα» κανονικά της λέξης που ορίζει το ποσοστό της ακτινοβολίας που αντανακλά (ή και απορροφά) ένα σώμα. Τρέχα γύρευε (…και μέτρησε το ποσοστό ακτινοβολίας), που λένε !

Παρ’ όλα αυτά ο Κρίτος –άνθρωπος με μια βαθιά και ασκημένη αισθητική -, το επέλεξε τον καιρό της ονοματοδοσίας και όποιος δεν ήξερε, – σιγά-σιγά έμαθε (ιδού και ο φιλεκπαιδευτικός σκοπός του εγχειρήματος). Όπως έμαθε, τελικά, και η ευσταλής νεόκοπος κοπελιά, έστω, στα όρθια, έστω, στη μέση μιας πλατείας. Όπως μαθαίνονται, δηλαδή, όλα σ’ αυτή τη πλάση όταν η πρόκληση είναι μεγάλη και, που ξέρεις (;) αυτή – τούτη η πρώτη πρόκληση μπορεί να κρύβει πίσω της και άλλες : μικρότερες ή μεγαλύτερες - σημασία δεν έχει. Σημασία έχει η πρόκληση.

Για τους μη γνωρίζοντες φυσική, πάντως, (και με ποιόν τρόπο ορίζεται το ποσοστό της ακτινοβολίας που αντανακλά και απορροφά ένα σώμα), υπάρχει και πιο εύκολος δρόμος. Πάντα υπάρχει ένας πιο εύκολος δρόμος για τη διάχυση της γνώσης όταν, βεβαίως, αυτή είναι να διαχυθεί : οι  γνωρίζοντες, μάλιστα, την «φαρμακοτριφτικήν» και το διεθνές ταξίδι του παυσίπονου της παρακεταμόλης ανά τις χώρες (ειδικά οι Σουηδοτραφείς), ξέρουν ότι το Αlbedon αποτελεί το πιο γνωστό παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και άλλα τινά στη χώρα αυτή. Όπως, ας πούμε σε μας το πιο γνωστό παυσίπονο είναι το Panadol  ή αλλού το Pamol (διάσημα εταιρικά ονόματα του συγκεκριμένου παυσίπονου), έτσι, στη Σουηδία το, πλέον, γνωστό παυσίπονο με παρακεταμόλη είναι το Albedon!!!

Αν, τώρα, μαζί με τον ορισμό περί του ποσοστού ακτινοβολίας  που αντανακλά και απορροφά ένα σώμα, είχε και αυτό υπόψη του ο Κρίτος (που τον «πιάνει» συχνά - πυκνά το κεφάλι, όπως εσπούδασε και την επιστήμη της Κοινωνιολογίας εις την βορινή Σουηδίαν), και λειτούργησε συνδυαστικά, έτσι, ώστε, το όνομα ενός ψαγμένου καφέ – μπαρ μιας επαρχιακής πόλης να παραπέμπει αλληγορικά σε ένα είδος «παυσίπονου», είναι ένα κάποιο ζήτημα που μόνο ο ίδιος μέλει να μας απαντήσει.

Ένα καλό ποτό, πάντως, με καλή μουσική ή, έστω, μια παρουσίαση βιβλίου μετά ποτού και καλής μουσικής στο «Άλβεδον» αποτελεί εκ των ον ουκ άνευ το καλύτερο παυσίπονο για πολλές παθήσεις και πάθη. Χαλάλι, λοιπόν, τόσο οι …«ελλόγιμες λυπητερές» όσο και το… «μάθε τι σημαίνει!» στο όρθιο που μου συνέβησαν Σαββατιάτικα τότε. Η συνέχεια με αποπλήρωσε στο πολλαπλάσιο και συνέχισε (μέσω του καλογραμμένου βιβλίου της Άννας  Γαλανού), να με αποπληρώνει…

*Εκδόσεις : «Διόπτρα» - Αθήνα, Απρίλιος 2015

[email protected]

7 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά λόγια. Η πηγή έμπνευσης ήταν, όντως, δυνατή.
    Ζητώ, όμως, συγγνώμη και δημόσια α.) από την ιέρεια του ραδιοφώνου Αρχοντούλα Πέτρου καθώς, μαζί με την γοητευτική Μαρίνα συνέβαλε και αυτή στο συντονισμό της συγεκριμένης εκδήλωσης (θα επανορθώσουμε πιστεύω τάχιστα) και β.) από το νίκο π. που παρατήρησε σωστά ότι το τελικό «χτένισμα» του κειμένου δεν ήταν το πλέον ιδανικό : πέρασαν δυό – τρία λάθη που δεν συνάδουν με την όλη μορφή. Αλλά, τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια όταν η ώρα περνάει και δεν γίνεται καθόλου χτένισμα στη πρώτη γραφή;..

  2. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ιδιαιτέρως για την υποδοχή και τη «φιλοξενία».
    Χαιρετισμούς από την ταλαίπωρη Αθήνα.

  3. Συλβί 11:06 21/05/2016

    Το ξέρεις μου αρέσεις… ….

  4. Γεια σου Σπύρο λεβεντιά. Καλα μιλάμε ότι είσαι πολύ μπροστά μάστορα.
    Μετα κι απ’ αυτό
    είμαι σίγουρος . όλος ο χρόνος είναι δικός σου. έχεις πολύ μέλλον μπροστά σου «καμάρι»

  5. Ν.Α 11:20 19/05/2016

    εξαιρετικόςι ο κ. Σπύρος σήμερα. Και Κούκλος και καλό παιδί για όσους θέλουν να ξέρουν πιο

    πολλά!!!!!! Συγχαρητήρια

  6. «….αποτελεί εκ των ον (!) ουκ άνευ το καλύτερο παυσίπονο ….»

    Εντάξει μάθαμε για το «Άλβεδον», αλλά μας βγήκε το μάτι….!

  7. κ. Τάγκα τι μου θυμήσατε αλήθεια τώρα! Με συγκινήσατε. Μπράβο σας που με ένα άρθρο καταφέραταε να συνδυάσετε τόσα ωραία πράγματα.

    μ.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.