Εκλογές, εκλογές και πάλι εκλογές. Αυτή ήταν η ενστικτώδης αντίδραση του πολιτικού προσωπικού στην κρίση. Η χώρα χρόνο με το χρόνο βυθιζόταν στην κρίση και τα κόμματα ζητούσαν μονότονα εκλογές, χαϊδεύοντας αυτιά και μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις για μια μαγική διαφυγή από την κρίση.

Έχοντας γαλουχηθεί για δεκαετίες στη στείρα άρνηση, τον καταγγελτικό λόγο, τη συνθηματολογία, τα μεγάλα λόγια, τις υποσχέσεις και τα ψέματα με μόνο στόχο την ανατροπή του αντιπάλου κα την αρπαγή της εξουσίας, τα κόμματα ούτε καν επιχείρησαν να συνεννοηθούν στο πλαίσιο μιας εθνικής προσπάθειας για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Κάθε φορά, κάποιο κόμμα με έναν φιλόδοξο «ηγέτη» υποσχόταν το ανέφικτο και κέρδιζε τις εκλογές, για να κατρακυλήσουμε τελικά χαμηλότερα από εκεί που είμασταν. Κάθε νέο μνημόνιο περιλάμβανε περισσότερα και σκληρότερα μέτρα από το προηγούμενο και μάλιστα σε μια οικονομία που, χρόνο με το χρόνο, εξασθενούσε.

Τα κόμματα και οι ηγεσίες συμπεριφέρθηκαν με τρόπο που θυμίζει άτομο με αυτισμό: αδυνατώντας να επικοινωνήσουν μεταξύ τους αλλά και με τον κόσμο έξω από το μικροκομματικό σύμπαν, επαναλάμβαναν μονότονα τα ίδια και τα ίδια, υποσχόμενα το ανέφικτο.

Το πολιτικό προσωπικό αφοσιώθηκε στον προσωπικό αγώνα για την εξουσία.

Από το 2009 μέχρι το 2015 πραγματοποιήθηκαν πέντε φορές εθνικές εκλογές, όλες πρόωρες, και σχηματίστηκαν κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τους Γιώργο Παπανδρέου (05.10.09 – 11.11.11), Λουκά Παπαδήμο (11.11.11 – 16.05.12), Αντώνη Σαμαρά (20.06.12 – 26.01.15) και Αλέξη Τσίπρα (26.01.15 – 27.08.2015 και 21.09.15 κ.εξ.). Επιπλέον, είχαμε και δύο υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς, τον Παναγιώτη Πικραμένο (16.05.12 – 20.06.12) και τη Βασιλική Θάνου (27.08.15 – 21.09.15). Από την εξαιρετικά κρίσιμη θέση του Υπουργού Οικονομικών πέρασαν δέκα άτομα: Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Ευάγγελος Βενιζέλος, Φίλιππος Σαχινίδης, Γιώργος Ζανιάς, Γιάννης Στουρνάρας, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάνης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γιώργος Χουλιαράκης!

Στις κυβερνήσεις που δημιουργήθηκαν από τις εκλογές του 2009 και μετά μετείχαν συνολικά έξι κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και ΛΑΟΣ!

Εκτός από το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν», είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είπε τι στον δημαγωγικό αγώνα για την αρπαγή της εξουσίας: «η συνέχεια του λάθους με την τρόικα συνιστά συνειδητή εγκληματική πράξη κατά της πατρίδας», «εσείς εδώ προτείνετε ένα φάρμακο σε δοσολογία που κινδυνεύει να σκοτώσει τον ασθενή και δεν μπορούμε να το ανεχτούμε», «σκάνδαλο απιστίας εις βάρος των συμφερόντων της χώρας», «η πολιτική σας έχει οδηγήσει τη χώρα σε µία ανείπωτη καταστροφή», «εάν συνεχίστε να κυβερνάτε, αυτός ο τόπος κινδυνεύει», «ας το γνωρίζουν αυτό οι υποψήφιοι αγοραστές· δεν τους εκφοβίζουμε, τους ενημερώνουμε προκαταβολικά», «να συναινέσω σε τι; Σε αυτό που διαλύει τη χώρα μου;», «κοινωνικό ολοκαύτωμα», «μείγμα ασφυξίας που παραλύει και τραυματίζει τον κοινωνικό ιστό», «δεν ψάχνετε για στήριξη, αλλά για συνενόχους στην καταστροφή», «δεν είμαστε ανυπόμονοι να κυβερνήσουμε, είμαστε ανυπόμονοι να σώσουμε την κοινωνία από την επερχόμενη καταστροφή», «συναίνεση σε λάθος πολιτική είναι έγκλημα», «να σταματήσετε να ποτίζετε με δηλητήριο την οικονομία και το λαό», «δεν θα συναινέσουμε σε αυτό το πολιτικό έγκλημα» κ.ά.

Όλα τα παραπάνω, και πολλά πολλά άλλα, έχουν ειπωθεί κατά το διάστημα 2009-2015 από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα, όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Δεν έχει σημασία τι είπε ποιος, άλλωστε από πλευράς ουσίας, ύφους και φρασεολογίας δεν υπάρχουν και πολλές διαφορές. Μάλλον επαναλαμβάνονται. Όλα αυτά, η στείρα άρνηση, η αντιμνημονιακή ρητορεία και οι υποσχέσεις για μια ανακουφιστική επαναδιαπραγμάτευση είχαν έναν και μόνο στόχο: να χαϊδέψουν αυτιά για να αποσπάσουν ψήφους!

Και από αυτή την οπτική, όλοι αποδείχθηκαν εξαιρετικά ικανοί, καθώς κατάφεραν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να ανατρέψουν γρήγορα τους αντιπάλους τους, να λάβουν την εξουσία και να γίνουν πρωθυπουργοί! Ο Γ. Παπανδρέου, που προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές το 2009, ανατράπηκε μέσα σε δύο χρόνια από τον Α. Σαμαρά, ο οποίος ανατράπηκε δυόμισι χρόνια μετά από τον Α. Τσίπρα, πάλι με πρόωρες εκλογές.

Και ενώ τα κομματικά επιτελεία είχαν καταληφθεί από τον πυρετό της εξουσίας οδηγώντας τη χώρα σε μια παρατεταμένη αβεβαιότητα και αστάθεια, η οικονομία και η κοινωνία κατέρρεαν: το ΑΕΠ υποχώρησε κατά 4,4% το 2009, κατά 5,4% το 2010, κατά 8,9% το 2011, κατά 6,6% το 2012 και κατά 3,9% το 2013. Η ανεργία, από 9,6% το 2009, εκτοξεύτηκε στο 17,9% το 2011 και στο 27,5% το 2013!

Το τραπεζικό σύστημα διαλύθηκε: οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 120 δισ. ευρώ (από 237 δισ. ευρώ το 2009 στα 120 δισ. ευρώ τον Ιούλιο του 2015), τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ανήλθαν στα 100 δισ. ευρώ –περίπου το 50% του συνόλου των δανείων–, ενώ οι τράπεζες για να διασωθούν ανακεφαλαιοποιήθηκαν δύο φορές από το κράτος (2013 και 2015)!

Η χώρα σε ελεύθερη πτώση, αλλά οι πολιτικοί ηγέτες επέμεναν στην πόλωση και τις ψεύτικες υποσχέσεις για μια μαγική επιστροφή στην προ κρίσης εποχή.

Κάπως έτσι, από το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου βρεθήκαμε στο 1ο μνημόνιο, από το «δεν συναινώ στο λάθος» και την «επαναδιαπραγμάτευση των 18 σημείων» του Σαμαρά στο 2ο μνημόνιο και, τέλος, από το «διαγραφή χρέους-μνημονίων» και το «τέλος της λιτότητας» του Α. Τσίπρα βρεθήκαμε στο 3ο μνημόνιο, με διάρκεια μέχρι τον Αύγουστο του 2018! Ας είμαστε καλά να τα χαιρόμαστε!

Το άρθρο βασίζεται στο βιβλίο «Από το Μεγάλο Πάρτι στη Χρεοκοπία, 1980 – 2015: Δημαγωγία και Μοιραίες Επιλογές» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος), του Γιάννη Παπαδογιάννη.