ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η Ακροδεξιά «πατάει» στους φόβους που αγνοούν οι άλλοι  

Ένας μεγάλος στεναγμός ανακούφισης ήταν η αντίδραση των δημοκρατικών πολιτών, αλλά και των λεγόμενων «συστημικών» πολιτικών δυνάμεων ανά την Ευρώπη, από την οριακή ήττα του ακροδεξιού προεδρικού υποψηφίου στην Αυστρία, Νόρμπερτ Χόφερ.

Ωστόσο, το γεγονός ότι το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας έχασε «στο νήμα» τις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία δεν μπορεί να οδηγεί στον εφησυχασμό. Η Ακροδεξιά είναι παρούσα και διαρκώς αυξάνει τις δυνάμεις της σε πολλές χώρες της Ευρώπης, απειλώντας να τινάξει την ευρωπαϊκή ενοποίηση στον αέρα. Το πλέον ανησυχητικό, μάλιστα, είναι ότι η μαζική άνοδος της Ακροδεξιάς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο. Αντιθέτως, οι ακροδεξιοί έχουν αρχίσει να «ριζώνουν» μεταξύ των λαών της Ευρώπης, ενώ οι αντισημιτικές ή φιλοναζιστικές διακηρύξεις τους, που κάποτε αποτελούσαν ανομολόγητα ταμπού, έχουν πλέον αρχίσει να «θαμπώνουν» και να περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Φόβοι

Πράγματι, αν δει κανείς την Ευρώπη της τελευταίας δεκαετίας, αλλά και αν επιχειρήσει να κάνει μια αναγωγή της παρούσης κατάστασης στο προβλεπτό μέλλον, θα δει ότι οι καιροί που ζούμε είναι σκοτεινοί και μεγάλη μερίδα των λαών της Ευρώπης έχει κάθε λόγο να φοβάται. Η κυριαρχία της Γερμανίας και του δόγματος της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που ενέσκηψε στην Ευρώπη ως «απόνερα» της κατάρρευσης της Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008 έχει θέσει την Γηραιά Ήπειρο σε ένα τιμωρητικό σπιράλ λιτότητας, που στέλνει μηνύματα όχι μόνο στους λαούς των «μνημονιακών» χωρών, αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους. Εξάλλου, πολύ πριν τα Μνημόνια, οι Σοσιαλδημοκράτες του Τρίτου Δρόμου είχαν φροντίσει να αλλάξουν άγρια την κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ευνοώντας όσους βρίσκονται από την μεσαία τάξη και πάνω και καταδικάζοντας όλους τους υπόλοιπους. Δεν είναι μόνο ο Έλληνας άνεργος ή ο Ιταλός υποαμειβόμενος εργάτης, ούτε ο Πορτογάλος μικροέμπορος που υποφέρουν. Ο Γερμανός εργάτης γνωρίζει ότι και αυτός, όπως και οι υπόλοιποι ανά την Ευρώπη που βρίσκονται στην ίδια τάξη μαζί του, έχει σοβαρές πιθανότητες να μην ζήσει καλύτερα από τους γονείς του. Έχει λιγότερα δικαιώματα, είναι πιο «ευέλικτος», θα πάρει μικρότερη σύνταξη, θα έχει λιγότερες παροχές από το κοινωνικό κράτος. Θα είναι, μ’ άλλα λόγια, η πρώτη γενιά στην Ευρώπη, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ξέρει ότι δε θα ζήσει καλύτερα από τις προηγούμενες γενιές. Το ίδιο και Γάλλος αγρότης ή ο Ολλανδός μικροεπιχειρηματίας.

Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, έρχεται να προστεθεί η παγκοσμιοποίηση και ο φόβος πως, ο κόσμος που αλλάζει, θα αφήσει χαμένους τους πολίτες του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, επ’ ωφελεία των υπολοίπων. Ολοένα και περισσότερες μεγάλες εταιρείες μεταφέρουν την παραγωγή τους στην Κίνα, το Βιετνάμ και αλλού, ενώ η Ευρώπη έχει κατακλυστεί από «φιρμάτα» προϊόντα, που ακριβοπληρώνονται, κι όμως κατασκευάζονται στην Κίνα. Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν αποτελεί μόνο ελληνικό πρόβλημα το να βρίσκει κανείς στα σούπερ μάρκετ λεμόνια από την Λατινική Αμερική φθηνότερα από αυτά της εγχώριας παραγωγής. Ισχύει για όλη την Ευρώπη.

Πέραν αυτών, οι πόλεμοι γύρω από την Ευρώπη, για τους οποίους, εξάλλου, έχουν μεγάλη ευθύνη και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, φέρνουν στην επιφάνεια το προσφυγικό, αλλά και την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και ο «πανευρωπαϊκός συναγερμός», όπως ισχύει σε όλες τις χώρες μετά τα όσα έγιναν στο Παρίσι, ρίχνει ακόμη μεγαλύτερη βαριά σκιά στο πώς βλέπουν οι λαοί της Ευρώπης το μέλλον τους. Οι κοινωνίες αναδιπλώνονται, τα συντηρητικά ανακλαστικά έρχονται στην επιφάνεια και ουδείς Ευρωπαίος ηγέτης δεν μπαίνει στον κόπο να δώσει μάχη ιδεών, προκειμένου να αποσυνδέσει το προσφυγικό από τους ισλαμοφασίστες του ISIS. Ενδεικτική είναι η σιωπή της Γαλλίας του Ολάντ, η μεταστροφή της καγκελαρίου Μέρκελ που από το «καλωσήρθατε πρόσφυγες», μετατοπίστηκε στην σιωπηρή ανοχή για τα κλειστά σύνορα όταν άρχισε να χάνει στους δείκτες δημοφιλίας στη Γερμανία, αλλά και η οβιδιακή μεταμόρφωση του πρώην αυστριακού καγκελαρίου Φάινμαν, ο οποίος αφού δέχθηκε αδιαμαρτύρητα να φιλοξενήσει 100.000 πρόσφυγες στη χώρα, του, στη συνέχεια νομιμοποίησε την ατζέντα των Ακροδεξιών κλείνοντας σύνορα κατόπιν συνεννοήσεων με τις χώρες της «Ομάδας Βίζενγκραντ». Μάλιστα, ειδικά στην τελευταία περίπτωση, η στάση του Φάινμαν του κόστισε την καγκελαρία, ενώ επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά το αξίωμα που λέει ότι, όταν κάποιος προσπαθεί να οικειοποιηθεί την πολιτική ατζέντα του αντιπάλου, τότε απλώς τον ενισχύει –αφού στο τέλος της μέρας, οι πολίτες θα επιλέξουν τον «αυθεντικό» και όχι εκείνον που προέβη σε έναν τακτικισμό βάσει συγκυρίας.

Ακροδεξιά και λαϊκισμός

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα μωσαϊκό φόβων, οι οποίοι διαπερνούν τους λαούς της Ευρώπης. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι γιατί αυτοί οι φόβοι αποτελούν γόνιμο έδαφος για την Ακροδεξιά. Και γιατί οι ακροδεξιοί ανά την Ευρώπη «πατούν» σ’ αυτούς τους φόβους για να αυξάνουν την επιρροή τους.

Καταρχάς, οι πλέον φοβισμένοι πολίτες είναι εκείνοι που έχουν τις λιγότερες γνώσεις γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω τους.

Είναι εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες της βίαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, έτσι όπως αυτή η αναδιανομή ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 σε όλη την Ευρώπη για λόγους «ανταγωνιστικότητας».

Είναι εκείνοι που αποκλείονται πρώτοι από εκείνες τις κοινωνικές παροχές που κινητοποίησαν τους οραματιστές και συγκρότησαν το όραμα μιας Ενωμένης Ευρώπης.

Μ’ άλλα λόγια, είναι εκείνοι οι πολίτες που, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, μπορούν να «ηρεμήσουν» με συνθήματα και δεν απαιτούν τεκμηριωμένες απαντήσεις. Είναι οι πολίτες που νομίζουν ότι το ευρώ φταίει για την οικονομική δυσπραγία τους και αρκούνται στο «έξω από την ΟΝΕ» της Λεπέν. Είναι εκείνοι που, αδίκως, φοβούνται ότι κάποιοι άλλοι θα τους πάρουν τις δουλειές και τους «γεμίζει» το «έξω οι πρόσφυγες από την Ευρώπη» των ακροδεξιών της Αυστρίας. Είναι εκείνοι που ακούνε τους ακροδεξιούς λαϊκιστές των χωρών τους να κατακεραυνώνουν, γενικώς και αορίστως, την «παγκοσμιοποίηση» και τους «γραφειοκράτες των Βρυξελλών».

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ότι οι ακροδεξιοί μετέρχονται του ακραίου λαϊκισμού για να χαϊδεύουν τα αφτιά αυτών των πολιτών. Τέτοιοι είναι, πάντα αυτό έκαναν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τα κοινοτικά όργανα και οι «συστημικές» ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες κωφεύουν σε όλα τα παραπάνω. Υποτιμούν τους φόβους των λαών της Ευρώπης. Η απάντησή τους στον φόβο της παγκοσμιοποίησης είναι οι σκανδαλωδώς μυστικές συνομιλίες για την TTIP, η απάντησή τους στο προσφυγικό είναι τα παζάρια πίσω από τις κλειστές πόρτες των Συνόδων Κορυφής σχετικά με το πώς θα κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, ενώ η απάντησή τους στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης είναι ένα οικονομικό δόγμα που οδηγεί σε κινεζοποίηση των «προλετάριων» ανά την Ευρώπη. Και μετά, αναρωτιούνται τι φταίει. Ως το σημείο που θα είναι πολύ αργά…

 

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Πόλη ψέμα μαύρη προπαγάνδα χυδαια απέναντι στη κυβέρνηση τετιο ψέμα κάτι πρέπει να γίνη

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.