ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

«Η βιωσιμότητά του επιδεινώθηκε ραγδαία το 2015»

ΝΔ: Επτά αλήθειες για το χρέος

Ο βουλευτής της ΝΔ τονίζει ότι το πρόβλημα της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους παραμένει κρίσιμης σημασία για την οικονομία και την πορεία της χώρα και γι’ αυτό «είναι σκόπιμο να ειπωθούν ορισμένες αλήθειες». Συγκεκριμένα αναφέρει:

«1η. Η αυξητική δυναμική του χρέους "φρέναρε" με τη διπλή αναδιάρθρωση του 2012.
Όπως καταγράφει και η "Προκαταρκτική Ανάλυση Βιωσιμότητας του χρέους για την Ελλάδα", της 25ης Ιουνίου 2015, την οποία η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατέθεσε στη Βουλή: "Το P.S.I. οδήγησε σε μείωση του δημοσίου χρέους κατά περίπου 100 δις ευρώ τον Μάρτιο του 2012 (52% του τότε Α.Ε.Π.)".
Ενώ, με την επαναγορά, το Δεκέμβριο του 2012, το χρέος μειώθηκε περαιτέρω κατά περίπου 32 δις ευρώ.

2η. Εκτός όμως από το ύψος, και το "προφίλ" του χρέους, μετά το 2012, έχει αισθητά βελτιωθεί.
Όπως επισημαίνει η προαναφερόμενη Έκθεση: "Η Ελλάδα έχει ήδη ωφεληθεί από μια σειρά μέτρων για τη μείωση του χρέους. Οι όροι σχετικά με το Greek Loan Facility έχουν αναθεωρηθεί τρεις φορές (επέκταση της περιόδου χάριτος και των ωριμάνσεων, μείωση των επιτοκίων). Και οι όροι του EFSF τροποποιήθηκαν το 2012 (επέκταση ωριμάνσεων, κατάργηση χρεώσεων και αναβολή πληρωμών τόκων)".
Όλα αυτά τα επιβεβαιώνει ο προϋπολογισμός της Κυβέρνησης της Αριστεράς για το 2016. Ενδεικτικά:
α) Το 2014, η μέση σταθμική υπολειπόμενη φυσική διάρκεια του δημοσίου χρέους ήταν τα 16,2 έτη. Το 2011, η διάρκεια ήταν 6,3 έτη
β) Το 2014, οι τόκοι ανέρχονταν στα 5,5 δις ευρώ. Το 2011, ήταν στα 16,1 δις ευρώ
γ) Το 2014, το μέσο σταθμικό επιτόκιο ήταν λίγο πάνω από το 2%. Το 2011, ήταν 4%.

3η. Αυτές τις θετικές παρεμβάσεις (σημεία 1 και 2) τις έχει αποδεχθεί και ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, προσυπογράφοντας την απόφαση της 12ης Ιουλίου 2015, σύμφωνα με την οποία: "Η Σύνοδος Κορυφής για το Ευρώ υπενθυμίζει ότι τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έχουν θεσπίσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών μία αξιοσημείωτη δέσμη μέτρων προς υποστήριξη της βιωσιμότητας του χρέους της Ελλάδας, η οποία εξομάλυνε την πορεία εξυπηρέτησης του χρέους της Ελλάδας και μείωσε το κόστος σημαντικά".
Συνεπώς, πως η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι "ανοίγει για πρώτη φορά το ζήτημα του χρέους", όταν η ίδια υποστηρίζει ότι έχει ενισχυθεί σημαντικά η βιωσιμότητά του κατά το παρελθόν;
Οι ανακρίβειες και τα ψεύδη αποτελούν δομικό στοιχείο της Αριστερής Κυβέρνησης.

4η. Επιπλέον, το Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012, συμφώνησε να εξετάσει, υπό προϋποθέσεις, επιπλέον παρεμβάσεις προκειμένου να ενισχυθεί περαιτέρω η βιωσιμότητα του χρέους (απόφαση της 27ης Νοεμβρίου 2012).
Τα Eurogroup της 5ης Μαΐου 2014 και της 20ης Φεβρουαρίου 2015 επιβεβαίωσαν τη δέσμευση σε αυτό το πλαίσιο.
Είναι αλήθεια ότι οι δανειστές δεν υλοποίησαν την υπόσχεσή τους, παρά το γεγονός ότι η χώρα επέτυχε πρωτογενή πλεονάσματα.

5η. Η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους επιδεινώθηκε ραγδαία μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Όπως καταγράφει και η Έκθεση του Δ.Ν.Τ., της 25ης Ιουνίου 2015, την οποία η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέθεσε στη Βουλή: "οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν τους τελευταίους μήνες στην επιδείνωση της Ανάλυσης Βιωσιμότητας χρέους είναι η μείωση της οικονομικής ανάπτυξης, η αναθεωρημένη πορεία του πρωτογενούς ισοζυγίου, τα χαμηλότερα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και πιθανές επιπρόσθετες οικονομικές ανάγκες του τραπεζικού συστήματος".

Και επιβεβαιώθηκαν, μεταγενέστερα, από αντίστοιχες Εκθέσεις ([I.M.F., "GREECE: Preliminary Draft Budget Sustainability Analysis", 26.6.2015], [I.M.F., "GREECE: An update of I.M.F. staff's preliminary public debt sustainability analysis", 14.7.2015] και [European Commission, "Greece - Request for stability support in the form of an ESM loan", 10.7.2015]).
Όλα αυτά ανέκυψαν, ως γνωστό, μέσα στο 2015. Αυτό το κόστος φέρει αποκλειστικά τη σφραγίδα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

6η. Ο λόγος χρέος προς Α.Ε.Π. δεν αποτελεί από μόνος του επαρκές κριτήριο αξιολόγησης της βιωσιμότητας του χρέους, ούτε και υπάρχει ένα γενικά αποδεκτό όριο βιωσιμότητας (για παράδειγμα η Αργεντινή χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος περίπου στο 60% του Α.Ε.Π., ενώ η Ιαπωνία συνεχίζει να έχει διατηρήσιμο χρέος, παρότι αυτό υπερβαίνει το 200% του Α.Ε.Π.).
Διεθνείς οργανισμοί, όπως το Δ.Ν.Τ., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ε.Κ.Τ., εξετάζουν συμπληρωματικά ένα ευρύτερο φάσμα δεικτών, όπως είναι το ύψος των ετήσιων χρηματοδοτικών αναγκών, το οποίο ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά του "προφίλ" του χρέους, θέτοντας ενδεικτικά όρια βασισμένα στη διεθνή εμπειρία, προκρίνοντας, μέχρι σήμερα, ως όριο ασφαλείας το 15% του Α.Ε.Π. (βλέπετε Ενδιάμεση Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής της Τράπεζας της Ελλάδος, Δεκέμβριος 2015).
Το ποσοστό αυτό στη χώρα μας έχει διαμορφωθεί περίπου στο 12% και εκτιμάται μέχρι 15% του Α.Ε.Π. για τα προσεχή χρόνια (η Ιταλία πληρώνει 21% του Α.Ε.Π., η Ισπανία 19% του ΑΕΠ, η Γαλλία 15% του Α.Ε.Π.).
Σύμφωνα όμως με εκτιμήσεις, η τήρηση του ορίου του 15% του Α.Ε.Π., με την ενσωμάτωση πρόσφατων προβλέψεων για τα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας, απόρροια των πράξεων και παραλείψεων της Αριστερής διακυβέρνησης, δεν φαίνεται ρεαλιστική λίγο πριν τα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
Αυτό άλλωστε επιβεβαίωσε και ο Υπουργός κ. Σταθάκης, υποστηρίζοντας ότι μέχρι τότε το χρέος είναι βιώσιμο.

7η. Συνεπώς, είναι αναγκαία η λήψη πρόσθετων παραμετρικών μέτρων για την ενίσχυση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους.
Η απόφαση κατά τη Σύνοδο Κορυφής, της 12ης Ιουλίου 2015, επιβεβαιώνει την απόφαση του Νοεμβρίου του 2012.
Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι "σύμφωνα με το πνεύμα της δήλωσης της Ευρωομάδας του Νοεμβρίου του 2012, η Ευρωομάδα παραμένει έτοιμη να εξετάσει, εάν χρειαστεί, πιθανά πρόσθετα μέτρα (πιθανή παράταση των περιόδων χάριτος και αποπληρωμής), για να εξασφαλιστεί ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες παραμένουν σε βιώσιμο επίπεδο".
Και προσθέτει: "Η Σύνοδος Κορυφής για το Ευρώ τονίζει ότι δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους"».

Παράλληλα, ο κ. Σταϊκούρας κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι επί χρόνια καλλιεργούσε ψευδαισθήσεις με «τζάμπα παλικαριές» για τη λύση του προβλήματος του δημοσίου χρέους και «τώρα προσγειώνεται στην πραγματικότητα και θεωρεί ως επιτυχία την εφαρμογή ρυθμίσεων που συζητούνται από τα τέλη του 2012».

3 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Και για να μη ξεχνιόμαστε :

    https://www.youtube.com/watch?v=0EwOBYqtOqs

    https://www.youtube.com/watch?v=awlvPFa8v0U

    Για την περίπτωση που δεν τα κατάλαβε ακόμη ο Αντώνης

  2. Πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα ΧΩΡΙΣ το Μνημόνιο; Μεγαλύτερο ή μικρότερο; Θα ήμασταν χειρότερα ή καλύτερα;

    «Στο εκρηκτικό ύψος των 321 δισ. ευρώ ανέβηκε και πάλι το δημόσιο χρέος στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2013, ύψος μεγαλύτερο από το χρέος που είχε η Ελλάδα το 2009, προτού ξεσπάσει η κρίση…»

    Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος πρόσφατου άρθρου στο in.gr που αναπαρήγαγαν όλοι.

    Θυμίζει αρκετά αυτό που είχε πει ο Αντώνης ο Σαμαράς στις 27 Οκτωβρίου 2011 όταν απέρριψε κατηγορηματικά (λίγες μέρες αργότερα άρχισε να την λατρεύει) την…
    …ιστορική Συμφωνία των Βρυξελλών. Είχε πει τότε ο Αντώνης ο Σαμαράς:

    «Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ! Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει… και πάλι στο 2009! Και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας».

    Τα ίδια έλεγαν και οι Συριζαίοι τότε, τα ίδια λέει και όλη η αντιπολίτευση σήμερα, με αποτέλεσμα ο Αντώνης ο Σαμαράς να λούζεται αυτά που έλεγε.

    Το μπακαλίστικο ερώτημα που θέτουν τα παραπάνω είναι απλό: Αν, μετά από όλες αυτές τις θυσίες, το χρέος σήμερα είναι μεγαλύτερο από το 2009 και αν, μετά και πάλι από όλες τις θυσίες, το χρέος το 2020 θα είναι όσο ήταν το 2009, τι στο διάολο χρειαζόμασταν το Μνημόνιο; Τι στο διάολο χρειαζόμαστε Μνημόνιο αφού αυξάνει το χρέος και διαλύει την κοινωνία;

    Το ερώτημα και η συνακόλουθη βεβαιότητα που δημιουργεί («Δεν χρειαζόμαστε, ούτε χρειαζόμασταν κανένα Μνημόνιο») εμπεριέχουν αφόρητη ποσότητα μπακαλίστικης λογικής γιατί όσοι τα χρησιμοποιούν δεν συμπληρώνουν στη σκέψη τους και δεν απαντάνε, εσκεμμένα οι περισσότεροι, στο πραγματικά κρίσιμο ερώτημα: Πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα χωρίς το Μνημόνιο; Μεγαλύτερο ή μικρότερο; Θα ήμασταν καλύτερα ή χειρότερα;

    Μία μπακαλίστικη απάντηση, πολύ λιγότερο όμως αυθαίρετη από αυτά που διαβάσαμε παραπάνω θα ήταν η εξής:

    Ξέρουμε ότι τα ελλείμματα μίας χώρας γίνονται χρέος. Δανείζεται για να τα καλύψει. Αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο με τα μέτρα προσαρμογής, δεν θα συνεχίζαμε να παράγουμε ως χώρα κάθε χρόνο λίγο ως πολύ τα ελλείμματα της περιόδου Καραμανλή; Θα συνεχίζαμε. Τι θα σήμαινε αυτή η υποθετική περίπτωση;

    Σύμφωνα με τα επίσημα δελτία δημοσίου χρέους του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το δημόσιο χρέος τον Δεκέμβριο του 2008 ανήλθε σε 262 δισ., ενώ το Δεκέμβριο του 2009 σε 298,5 δισ. Αυτό σημαίνει ότι το 2009, ο θίασος Καραμανλή παρήγαγε έλλειμμα 36,5 δισ. που μετά έγιναν χρέος.

    Δείτε εδώ ένα συνοπτικό πίνακα διαχρονικής εξέλιξης του δημοσίου χρέους από το Μάρτιο του 2004:

    http://s32.postimg.org/n3fsd2v2d/debt_2004_2012.jpg

    Αν λοιπόν δεν υπήρχε Μνημόνιο, δικαιούται κανείς να πει, με μετριοπαθείς μάλιστα υπολογισμούς, ότι μέχρι σήμερα στο δημόσιο χρέος του 2009 (298 δισ.) θα είχαν προστεθεί καμία 30αριά δισ. ως έλλειμμα το 2010, καμία 30αριά δισ. το 2011, καμία 30αριά δισ. το 2012 και καμιά 15αρια δισ. μέχρι φέτος τον Ιούνιο.

    Με λίγα λόγια, χωρίς Μνημόνιο και μέτρα, το κοντέρ του δημοσίου χρέους δεν θα έγραφε σήμερα 321 δις, αλλά πάνω από 400 δισ.

    Αν συνεχιζόταν δηλαδή ο εγκληματικός ρυθμός ελλειμμάτων της κυβέρνησης Καραμανλή και δεν υπήρχε κυβέρνηση Παπανδρέου να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις και μετά να πετύχει την διαγραφή χρέους, το χρέος σήμερα δεν θα ήταν 321 δισ. αλλά πάνω από 400.

    Αυτά, απλά και μπακαλίστικα, για όσους λένε ότι οι κόποι πάνε χαμένοι αφού το χρέος αυξάνεται. Προφανώς δεν έχουν καταλάβει τίποτα και δεν έχουν καταλάβει πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα, πόσο ιλιγγιωδώς περισσότερο θα αυξανόταν, αν δεν κάναμε τίποτα.

    Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι όλα αυτά, πόσα δισ. χειρότερο δηλαδή θα ήταν το χρέος χωρίς Μνημόνιο, δεν έχουν καμία σημασία.

    Είναι τελείως υποθετικά. Αφού ήδη με το χρέος και το έλλειμμα και την ύφεση του 2009 επί Καραμανλή, όταν αποκαλύφθηκαν, σταμάτησαν όλοι να δανείζουν την Ελλάδα ή δάνειζαν με απαγορευτικά – ληστρικά επιτόκια.

    Επομένως, αν δεν είχε στηθεί με διπλωματικό μαραθώνιο ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης για να δανειστεί η Ελλάδα και δεν υπογραφόταν το Μνημόνιο, το χρέος θα είχε εξαφανίσει τη χώρα από το Μάιο του 2010.

    Και ελάχιστοι θα ασχολούνταν με το πόσο είναι το χρέος σήμερα. Γιατί, θα είχαμε τελειώσει όλοι τότε μέσα σε μια ανείπωτη εθνική τραγωδία.

    Γράφει συγκεκριμένα ο Γιώργος Προκοπάκης:

    «Είναι αξιοσημείωτο πως το σύνολο του δημοσίου χρέους «επέστρεψε» (σε απόλυτα μεγέθη) στα επίπεδα της άνοιξης του 2010 – €310 δισ το 2010, €309 δισ το 2013. Με μια τεράστια διαφορά: ο μέσος χρόνος αναχρηματοδότησης του χρέους έγινε 15.4 χρόνια το 2013, από 5.8 χρόνια το 2010. Δεν υπάρχει το βουνό των άμεσων υποχρεώσεων αναχρηματοδότησης του 2010 οι οποίες έχουν απλωθεί σε βάθος χρόνου. Δηλαδή, όσον αφορά το χρέος, στα τρία μνημονιακά χρόνια επιτεύχθηκε, εκτός από την απομείωσή του, η μετατροπή του σε (σχεδόν) διαχειρίσιμο. Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο προφίλ χρέους της άνοιξης 2010. Είναι εμφανές πως οι πόροι της πρώτης δανειακής σύμβασης μόλις που έφθαναν μέχρι τις αρχές του 2012. Το πρώτο Μνημόνιο θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο μόνον εάν η Ελλάδα κατόρθωνε να βγει στις αγορές ήδη από τις αρχές του 2012 και μάλιστα με δυνατότητα άντλησης ποσών άνω των €50 δισ ετησίως (αναχρηματοδότηση χρέους και ελλείμματα). Η προοπτική αυτή είχε πάψει να υφίσταται ήδη από το τέλος του 2010.

    Μια ακόμη παρατήρηση είναι αναγκαία. Οι διακανονισμοί για το ελληνικό χρέος που έγιναν στην τριετία (PSI+, επαναγορά ομολόγων, επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων Μαρτίου 2011 και Νοεμβρίου 2012) είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των υποχρεώσεων εξυπηρέτησης του χρέους (τόκοι) από €18 – €20 δισ που προέβλεπε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του 2011, σε μόλις (!!!) €8 – €9 δισ. Η βελτίωση στη δυνατότητα διαχείρισης του ελληνικού χρέους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους διακανονισμούς με τους δανειστές».

    Είναι προφανές ότι η κατάσταση σήμερα, και όχι μόνο ως προς το χρέος, είναι πολύ δύσκολη. Είναι αλήθεια ότι μετά την ιστορική Συμφωνία των Βρυξελλών, με την πολιτική αναταραχή που δημιούργησε η αρχική απόρριψή της μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς δημαγωγίας, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και τις αλλεπάλληλες πρόωρες εκλογικές αναμετρήσεις, η χώρα έχασε πολύ χρόνο και βρισκόμαστε πολύ πίσω από εκεί που θα μπορούσαμε να ήμαστε.

    Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι χωρίς το Μνημόνιο, τις θυσίες που έγιναν και τις δύσκολες αποφάσεις εκείνων που τις πήραν (βρήκαν ασύλληπτη χρηματοδότηση το 2010 αν και οι αγορές είχαν “κλείσει” για την Ελλάδα και απομείωσαν το δημόσιο χρέος καθιστώντας περισσότερο διαχειρίσιμο) όταν όλοι τους έλεγαν προδότες και δοσίλογους, η κατάσταση θα ήταν απείρως χειρότερη.

    Και όσοι ξέρουν, γνωρίζουν ότι αυτό δεν είναι καθόλου μπακαλίστικο συμπέρασμα.

    • Πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα (ΜΑΡΤΙΟΣ 2013) ΧΩΡΙΣ το Μνημόνιο; Μεγαλύτερο ή μικρότερο; Θα ήμασταν χειρότερα ή καλύτερα;

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.