ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Διπλωματία ή διγλωσσία;
Νίκος Παππάς: «Η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι δεδομένη»
Δεδομένη θεωρεί την παρουσία του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, o οποίος βρίσκεται στην Ουάσιγκτον για συναντήσεις με αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης και επιχειρηματίες.Η διπλή γλώσσα της κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα της οικονομικής πολιτικής έκανε και πάλι την εμφάνισή της, δια στόματος του κ. Παππά: «H παρουσία του ΔΝΤ είναι δεδομένη. Ήταν μέρος της συμφωνίας και η συμφωνία πρέπει να τηρηθεί, το ζήτημα είναι με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό» υποστήριξε ο υπουργός Επικρατείας, μιλώντας στο European Institute στην Ουάσιγκτον με θέμα «Ελλάδα: Αλλάζοντας Σελίδα».
Αναφερόμενος στο τρίτο μνημόνιο υποστήριξε ότι: «για πρώτη φορά έχουμε ένα πρόγραμμα πού φαίνεται αποδοτικό. Η Ελλάδα έχει εν μέρει την ιδιοκτησία του προγράμματος. Η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να κρατήσει τους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος σε λογικά και ρεαλιστικά επίπεδα».
Ανώτατοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης σε συναντήσεις που είχαν μαζί του στην αμερικανική πρωτεύουσα του μετέφεραν το μήνυμα ότι θα πρέπει να ολοκληρωθεί άμεσα η αξιολόγηση και να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα.
Ο υπουργός Επικρατείας είχε χθες σειρά συναντήσεων με ανώτατους Αμερικανούς αξιωματούχους, ανάμεσα τους ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου , η υφυπουργός Εξωτερικών Βικτώρια Νούλαντ και ο σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα για θέματα Ευρώπης, Τσάρλι Κάπτσεν.
1 αναγνώστες σχολίασαν
Συμμετοχή στην συζήτησηΣοκ και δέος από το άρθρο του Στάθη για τον Τσίπρα και τους γενίτσαρους του ΣΥΡΙΖΑ
================================================================
Οι γενίτσαροι ήταν αθώοι.
=======================
Τους άρπαζαν μωρά οι Οθωμανοί και τους ανάθρεφαν τέρατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέμεινε δεν αποτελείται από γενίτσαρους.
Αυτοί που αυτομόλησαν στη δεξιά πολιτική δεν ήταν αρπαγμένα μωρά, αλλά ενήλικες που ανάλωσαν -αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι και οι καλύτεροι- τη ζωή τους στρατευμένοι στις ιδέες, στα ιδανικά και στον τρόπο της Αριστεράς.
Που ως τώρα δεν ήταν ποτέ η χλεύη της Δεξιάς.
Μα δεν αυτομόλησαν, θα έλεγε κανείς, υποχώρησαν για να ανασυνταχθούν και να πολεμήσουν την επόμενη μέρα. Μάλιστα. Πώς πολεμάνε; Λέγοντας όσα κατήγγειλαν; Πράττοντας όσα απέρριπταν; Ή, μήπως, δεν εφαρμόζουν το μνημόνιο που οι ίδιοι υπέγραψαν και μαζί με όλες τις εκδοχές της Δεξιάς υπερψήφισαν; Ή, μήπως, δεν γνωρίζουν ότι τα περί ισοδύναμων είναι φούμαρα, καθώς ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έλεγε – ή, μάλλον, ούτε καν φούμαρα, αλλά «πόνοι»;
Σε τι ελπίζουν; Σε ένα λέγε-λέγε-λέγε, ό, τι μείνει κι όπου βγάλει; Τόσο μπορούν; Πέστε μου ένα (αριθμός 1) μέτρο, που έφεραν ως αντιστάθμισμα στα εγκληματικά μέτρα που δέχθηκαν να επιβάλουν. Ενα! Ούτε ένα. Ενώ αντιθέτως βροχή, βροχή φωτιάς κι Αρμαγεδδών, οι διαταγές που εκτελούν.
Κι επιπλέον διαπράττουν το αίσχιστο: φορτώνουν στον λαό τον φόνο του εαυτού του.
«Μας ψηφίσατε, δεν μας ψηφίσατε»,; ερωτούν ξεδιάντροπα εκείνους που φόβισαν, εκείνους που εξαπάτησαν.
Ο κ. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός για να έχουμε υπερπρωθυπουργό τον κ. Μάαρτεν Φέρβεϊ ή όποιον άλλο γκαουλάιτερ μας στείλει το Βερολίνο.
Σπανίως μια μετάλλαξη λαμβάνει σάρκα και οστά σε τέτοιο βάθος και με τέτοια ταχύτητα.
Ο κ. Τσίπρας μιμείται πλέον τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, με όλο και πιο ανατριχιαστικό τρόπο.
Ομιλεί με τη σύνταξη του Ανδρέα, τις παύσεις του Ανδρέα, τη στίξη του Ανδρέα.
Και το πιο ανατριχιαστικό, όλο και πιο έντονα πια η φωνή του θυμίζει τη φωνή του Ανδρέα.
Ανατριχιαστικό, αλλά αναμενόμενο, διότι όσο πιο κούφιος είναι ο μίμος, τόσο πιο έντονη ακούγεται η ηχώ του ινδάλματός του.
Σπανίως ένας πολιτικός έχει μιμηθεί τόσους πολλούς και τόσα πολλά.
Ο κ. Τσίπρας μιμείται την πολιτική Σαμαρά, τους τρόπους του Βενιζέλου και το στιλ του Ανδρέα.
Τον μόνον που δεν μιμείται ο κ. Τσίπρας είναι τον σύντροφο Τσίπρα που πιστέψαμε, που βοηθήσαμε, που αγαπήσαμε.
Η ντροπή που βαραίνει πολλούς από εμάς για όλο αυτό είναι το ελάχιστο.
Η οδύνη, όμως, που βοηθήσαμε να βαραίνει σήμερα, απ’ όλο αυτό, κόσμο και κοσμάκη είναι ανεξιλέωτη…