ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους – κοροϊδευόμαστε, δηλαδή, μεταξύ μας!

Ως πόση ακόμη πίεση, ανασφάλεια και αβεβαιότητα μπορεί να αντέξει, αλήθεια, ένας Άνθρωπος σήμερα ; Ως πόση ακόμη υπομονή χρειάζεται να έχει, ώστε, να αντέξει την …«χωνεμένη» και καλά στερεωμένη πεποίθηση ότι σ’ αυτή – τούτη την ίδια του την χώρα τον αδικούν μόνιμα -χάνει, κοντολογίς , την ζωή του-, γιατί οι ηγέτες (που ο ίδιος, βεβαίως, εξέλεξε να τον αντιπροσωπεύσουν), δεν είχαν την στοιχειώδη ευθύνη να αντιληφθούν και να προλάβουν, έστω, μερικώς το μεγάλο κακό που έρχονταν και μας βρήκε, τελικώς, όλους ; Και ως πόση ακόμη , άραγε, πειθαρχία και υπαρξιακή καταπίεση (βλ. αυτοπεριορισμός και καταστολή  από κάθε δικαίωμα), χρειάζεται, προκειμένου, να μη «ξεπλύνει», εντελώς, την αξιοπρέπεια της προσωπικής του υπόστασης : την έσχατη πίστη στον εαυτό του και στον συνοδοιπόρο του Άνθρωπο, τον συν – Άνθρωπο, που ανταμώνει καθημερινά στους δρόμους και στις γειτονιές της χώρας ; Αλήθεια, ως πόση ;

Δεν χωρά καμιά αμφιβολία (και στην περίπτωση αυτή ισχύει πιότερο το επιστημονικό θέσφατο), ότι ο κάθε άνθρωπος αντέχει όσο αντέχουν τα «όριά» του. Αυτά – τούτα, ασφαλώς, δεν είναι ίδια για όλους : είναι διαφορετικά για τον κάθε άνθρωπο, διότι, δομήθηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες, χρόνους και τόπους κατά την ενηλικίωση του. Ωστόσο, είναι προφανές ότι στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης έχει καταγραφεί ότι ο Άνθρωπος – όσο δυνατός κι αν είναι-, δεν μπορεί να αντέξει εύκολα (και για πολύ), συνθήκες βίαιης κοινωνικής μεταλλαγής και μετάλλαξης όπως αυτές που ισχύουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Για τούτο και παρατηρούνται, ευκόλως, φαινόμενα όπως η διάσπαση, το παραλήρημα, οι ασύμμετρες πράξεις της γενικευμένης παράκρουσης, η ίδια η αυτοχειρία με την έννοια της «άρνησης» και της «φυγής» από την εκφυλιστική (διαφορετική για τον καθένα), πραγματικότητα.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι ο Άνθρωπος (εκ του κλασσικού άνω θρώσκω = βλέπω προς τα πάνω), δεν είναι γεννημένος για να αγχώνεται και να πιέζεται επαλλήλως για το : «αν έχει δουλειά», για το : «πώς πάει η δουλειά» ή για το : «πώς θα πληρώνει τους φόρους», ώστε, να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και, έτσι, να έχει, τρόπον τινά, τη ζωή στα χέρια του. Όθεν : ο Άνθρωπος –ας μη κοροϊδεύουμε πια …«εαυτούς και αλλήλους»-, είναι κυρίως, «πνευματικό όν» και για να ζήσει ως «πνευματικό όν» χρειάζεται, κυρίως, πνευματική εργασία και τροφή (μετά μπορεί να είναι και αυτό που είναι σήμερα). Το είδος της πνευματικής εργασίας και τροφής που θα επιλέξει είναι δική του και μόνον υπόθεση. Από κει και πέρα (και σύμφωνα πάντα με την αυτάρκεια και αυτονομία που, οιονεί, έχει κατακτήσει),αποτελεί μείζον καθήκον του να παραμένει ψύχραιμος, γαλήνιος και απαθής, ώστε, να τονίζει ή να διαγράφει με την καλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα τις περιττές και πολλές φορές ανυπόφορες έγνοιες και σκοτούρες που του φορτώνουν «από τα πάνω». Μονίμως και αδιαιρέτως «από τα πάνω». Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και γι’ αυτό…

[email protected]

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.