ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Παιχνίδια που θυμίζουν άλλες εποχές ή πώς ο Μπετόβεν και ο Σίλερ μπορούν να ξαναφανούν χρήσιμοι…

Παρά την προνομιακή σχέση που είχε εξ αρχής με την «Ευρωπαϊκή Ένωση» η Μεγάλη Βρετανία είπε, τελικώς, αυτό – τούτο το ιστορικό, όσο, και αμφίλογο «φεύγουμε». Χωρίς να έχει μπει ποτέ στο ευρώ (αλλά χρησιμοποιώντας το όσο το δυνατότερο ευεργετικά για τον εαυτό της!), χωρίς να έχει συνηγορήσει ή υπογράψει ποτέ θεμελιώδεις συνθήκες, - όπως η συνθήκη «Σένγκεν»· που θεωρείται ότι πιο «λειτουργικό» κατακτήθηκε αυτά τα χρόνια σε επίπεδο ενιαίας θεσμικής πολιτικής (αλλά κάνοντας επιλεκτική χρήση της για ίδιον όφελος!), αποφάσισε εκείνο που δεν αποτόλμησαν οι πιο χαμένες χώρες (: οι νότιες), της όλης ευρωπαϊκής υπόθεσης.

Οπωσδήποτε, αν κρίνουμε συσχετικά με το μέγεθος και την ισχύ της χώρας (που εμπνεύστηκε και έφερε πρώτη τον νεο - φιλελευθερισμό δώθε του Ατλαντικού), πρόκειται για την μεγαλύτερη καμπή στην ιστορία της οικοδόμησης της «Ενωμένης Ευρώπης» και, ως εκ τούτου, οι κλιμακώσεις και εξελίξεις επί του θέματος θα καταδείξουν ένα, ολότελα, νεοφανές -ίσως και πρωτοφανές-, «δρώμενο» στο αργόσυρτο πολιτικό χρονικό της γηραιάς ηπείρου.

Η «Ενωμένη Ευρώπη» ή, αλλιώς πως, - στα νεότερα χρόνια, «Ευρωπαϊκή Ένωση», αποτέλεσε ακριβό όραμα και μέλημα των πρώτων ηγετών στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο : κυρίως των Γάλλων που, πρώτα με τον Σάρλ ντε Γκώλ και αμέσως μετά με τον αφιερωμένο στην ιδέα Ρομπέρ Σουμάν, αντιλήφθηκαν (με την υποστήριξη των ΗΠΑ, βεβαίως, και της OΥΝΡΑ που εφάρμοζε ακόμη το σχέδιο ανοικοδόμησης στην κατεστραμμένη ήπειρο), πως αν η Ευρώπη δεν συνασπιστεί και δεν ενιαιοποιηθεί α.) γρήγορα, λόγω των γνωστών εγωισμών και εθνικισμών μεταξύ των εθνών – κρατών, θα ξανακυλήσει σε πόλεμο και β.) θα είναι εγκλωβισμένη μόνιμα ανάμεσα στον ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων (Η.Π.Α και Ε.Σ.Σ.Δ), και δεν θα μπορέσει να αναπτύξει τη δική της δυναμική, ώστε, να φτάσει στο επίπεδο κοινωνικής ζωής που αντιστοιχούσε στην βαριά πολιτιστική και άλλη κληρονομιά της.

Όθεν, η δημιουργία της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» ήταν αρχικώς «θέμα Ασφάλειας και Κυριαρχίας» (χωρίς στρατιωτικές δυνάμεις – αυτές ορίζονταν ενιαία μέσα από το «σύμφωνο του ΝΑΤΟ» και είχαν πάντα ως μείζον σκοπό την ανάσχεση ισχύος της Ε.Σ.Σ.Δ σε περίπτωση που εκείνη θελήσει να επεκτείνει το καθεστώς της δυτικότερα), και δευτερευόντως πολιτικό εγχείρημα σύστασης Ομοσπονδίας – Κοινοπολιτείας Κρατών.

Για τούτο, ακριβώς, δεν λήφθηκαν ποτέ (υποτιμήθηκαν ή αγνοήθηκαν), σοβαρές δομικές αποφάσεις για τη λείανση της ανισομετρίας μεταξύ των Οικονομιών των κρατών· με αποτέλεσμα αυτό – τούτο να ευνοεί (παρά την φαινομενική «ισορροπία δυνάμεων» - εικόνα που φυλάσσονταν σαν «ιερή αγελάδα» απ’ όλους), πάντα τους δυνατούς. Με αυτό τον τρόπο, εν δυνάμει, δημιουργήθηκαν οι μεγάλες ανισότητες που ταλανίζουν και, φευ, διχάζουν σήμερα τους Ευρωπαίους, οίτινες, βιώνουν θαρρείς, ένα ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ : Εθνών – Κρατών, Βορείων – Νοτίων, Δυτικών – Ανατολικών, πλουσίων και φτωχών : ένα σύμπλεγμα γεγονότων που παραπέμπουν κατευθείαν στην μοιραία Ευρώπη του πρώτου μισού του 20ου αιώνα!

(…) Όλοι οι άνθρωποι, ω θεά, αδερφώνονται,
Όπου η φτερούγα η απαλή σου τριγυρνά»*.
Έτσι, περίπου, καταλήγει η «Ωδή στη Χαρά» από την Ένατη Συμφωνία του Μπετόβεν· που, ως γνωστό, αποτελεί και τον επίσημο εθνικό ύμνο της Ευρώπης. Μιλάει για τη χαρά των ανθρώπων όταν ενώνονται σε μια αδελφότητα, ξεπερνώντας τους λογής – λογής διαχωρισμούς. Τότε θα υπάρξει χαρά, ειρήνη και ευημερία. Αν, λοιπόν, η Ευρώπη, που υποσχέθηκε μόνο καλά πράγματα στους λαούς της και όχι πιθανότητες, δεν… «ξανακερδίσει το χαμένο χρόνο» της, ήγουν, δεν ξαναρχίσει την συζήτηση από κει που την άφησαν ημιτελή (λόγω των επικυρίαρχων σκοπιμοτήτων και συσχετισμών της εποχής), οι πατριάρχες της ενοποίησης· κινδυνεύει να οδηγηθεί σ’ αυτό – τούτο, ακριβώς, που επί δεκαετίες προσπαθούσε να αποφύγει : στο διχασμό, στη ρήξη και στη πλήρη διάλυση (αν όχι σύρραξη).

Ασφαλώς, πολλοί είναι οι παράγοντες και οι συντελεστές που θα συντείνουν ή δεν θα συντείνουν σε κάτι τέτοιο (καθώς ο χάρτης της υφηλίου ζυμώνεται εκ νέου - η γεωπολιτική και η γεωοικονομία είναι στην ημερήσια ατζέντα), πλην, όμως, εκείνο που αυτονόητα πρέπει να ξεκινήσει, είναι συζήτηση που θα αναμεταμορφώσει την ασθένεια (βλ. διχασμό) σε υγεία (βλ. ομόνοια και συνεννόηση). Παρά τις δεδομένες επιβολές, το στρεβλό πλαίσιο και την έλλειψη εμπιστοσύνης, οφείλει και πρέπει να βρεθεί ο χρόνος για την εγκάρδια συζήτηση που θα καλύψει τα κενά, θα αποτρέπει ηγεμονίες και θα ενοποιεί, στην ουσία, την μοίρα των Ευρωπαϊκών Λαών. Δύσκολο εγχείρημα σίγουρα, – θα χρειαστεί ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός να χρησιμοποιήσει όλη την αρετή από την μακραίωνη ιστορία του και αρκετός χρόνος. Αν δεν το κάνει - αν δεν το κάνει, μάλιστα, έγκυρα και έγκαιρα, οι πόρτες της κολάσεως ανοίγουν με μαθηματική ακρίβεια…

(*) «Η Ωδή της χαράς» αποτελείται από στίχους που συνέγραψε ο Γερμανός ποιητής Φρίντριχ Σίλερ (1759 – 1805).

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.