ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ...

Από χθες ή μάλλον προχθές το βράδυ βρίσκομαι και πάλι στην Κέρκυρα. Είναι το τελευταίο τριήμερο των διακοπών. Μετά από εικοσαήμερο, όπως σας είχα ενημερώσει στο προηγούμενο σημείωμά μου, γύρισα για δουλειές στην Αθήνα -πολιτικά ραντεβού, επαφές, συζητήσεις, έπρεπε να γράψω και το άρθρο για το ΠΘ.

Δεν είμαι σίγουρος αν (με εξαίρεση τη γιορτή μιας αγαπημένης φίλης) έκανα καλά που διέκοψα επί πενθήμερο τις διακοπές μου, καθώς η Αθήνα ακόμη ήταν υπό την επήρεια της θερινής ραστώνης. Τέλος πάντων, ο γέγονε γέγονε.

Σε φάση για να συγγράψω δεν είμαι, όμως από την άλλη σκέφτομαι πως θα μου δικαιολογήσετε μια τελευταία κοπάνα. Ναι, ναι το υπόσχομαι θα είναι η τελευταία φορά που καταφεύγω -Θεού θέλοντος βεβαίως- σε μια παραβολική ιστορία για να σχολιάσω την επικαιρότητα.

Σήμερα, διάλεξα τον Χότζα για να δείξω γιατί αποτυγχάνουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα στα καθ' ημάς. Το μόνο που κάνουν είναι να ζητάνε μονίμως από το λαό να τους δώσει κάτι. Την ψήφο του για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση. Την ανοχή του στις παρασπονδίες, τις λαμογιές και τις ατιμίες που διαπράττουν. Την κατανόησή του για τα σκληρά μέτρα που είναι αναγκασμένοι να πάρουν προκειμένου να τον σώσουν. Τους μισθούς, τις συντάξεις, τα κέρδη, τις αποταμιεύσεις ακόμη και το υστέρημα για να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος που οι ίδιοι με την αλόγιστη πολιτική τους δημιούργησαν. Τη δύναμη για να εξολοθρεύσουν τον αντίπαλο.

Πάντα ζητάνε από το λαό κάτι να τους δώσει. Όποιες φορές του δίνουν οι πολιτικοί κάτι, του το δίνουν ως αντάλλαγμα της ψήφου και της κομματικής ή προσωπικής υποστήριξης, ενώ τις περισσότερες φορές το "πάρε κόσμε" είναι απότοκο λαϊκισμού και μελλοντικά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που πρόσκαιρα ανακουφίζει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που οι πολίτες κρατούν αποστάσεις από κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικούς. Μονίμως τους ζητάνε να δώσουν κάτι και ότι παίρνουν συνήθως είναι ρουσφέτι.

Τούτων δοθέντων η ιστορία του Νασρεντίν είναι διδακτική και ενδεικτική του πολιτεύεσθαι κομμάτων, βουλευτών και πολιτευτών, αλλά και μιας διαδεδομένης κοινωνικής νοοτροπίας, η οποία πρέπει ν' αλλάξει αν θέλουμε να παραμείνουμε κοινότητα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Και φυσικά δεν είναι μόνον η εξουσία, αλλά και ο λαός που έχει μάθει -και πολλές φορές απαιτεί με φορτικότητα- να παίρνει και να μην δίνει. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια: στη χώρα μας χαλασμένη δεν είναι μόνον η εξουσία, χαλασμένος είναι και ο λαός. Τέλος πάντων...

Ένα ηλιόλουστο πρωινό, ο Νασρεντίν Χότζας αποφάσισε να κάνει έναν όμορφο περίπατο, κατά την θάλασσα. Καθώς πλησίαζε στη προκυμαία άκουσε φωνές και είδε πολύ κόσμο συγκεντρωμένο να χειρονομεί και να τρέχει πάνω κάτω. Πλησίασε πιο κοντά και είδε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κατά λάθος στο νερό. Όπως δεν ήξερε κολύμπι, κτυπούσε πανικόβλητος χέρια και πόδια, χανόταν μέσα στο κύματα και όποτε κατόρθωνε να βγάλει λίγο το κεφάλι του καλούσε μισοπνιγμένος σε βοήθεια.

Οι άνθρωποι έσκυβαν όσο μπορούσαν πάνω από το νερό και του φώναζαν:- Δώσε μας το χέρι σου! Δώσε μας το χέρι σου! Τίποτα αυτός! Σαν να ήταν κουφός συνέχιζε να χτυπιέται. Οι άνθρωποι όλο και πλήθαιναν γύρω του και του φώναζαν όλο και πιο δυνατά:- Βρε άνθρωπε, δεν ακούς; Δώσε μας το χέρι σου! Θα πνιγείς! Τίποτα αυτός.

Κάποια στιγμή, μέσα στο πανικό και την αγωνία που επικρατούσε, επειδή κανείς δεν ήθελε να πνιγεί ο άνθρωπος αυτός, αλλά και κανείς δε μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο, κάποιος πήρε είδηση τον Νασρεντίν που παρακολουθούσε ατάραχος τη σκηνή. Να ο Χότζας, αναφώνησε το πλήθος. Κάντε χώρο να κάνει κάτι. Σίγουρα θα ξέρει αυτός τι να κάνει, σαν άνθρωπος του Θεού που είναι.

Αμέσως τότε, όλοι έκαναν χώρο και ο Νασρεντίν έσκυψε στο νερό και κάτι είπε σιγανά στον μισοπνιγμένο. Tότε εκείνος, έδωσε το χέρι του και ο Νασρεντίν το έπιασε και τον έσυρε έξω. Οι άνθρωποι έμειναν τότε με ανοιχτό το στόμα.- Βρε, είπαν! Βρε Χότζα μας, καλέ μας Χότζα, τι του είπες του ανθρώπου και σου έδωσε το χέρι σου; Εδώ, τόση ώρα, εμείς τού φωνάζουμε να μας δώσει το χέρι του και δε το έκανε. Τώρα γιατί άκουσε εσένα και όχι εμάς;

Εγώ, δε τού είπα να μου δώσει το χέρι του, απάντησε ήρεμα ο Χότζας. Τι τού είπες λοιπόν, ρώτησαν οι άνθρωποι. Εγώ τού είπα: «πάρε το χέρι μου», είπε ο Νασρεντίν...

2 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Ο Ναστραντίν Δρίτσας τι να ειπε άραγε στους λιμενικούς που ειχαν περικυκλώσει το ναυάγιο της Αιγινας ;
    Πηγαίνετε να αλλάξετε ρούχα και ταυτότητα και Παρουσιστείτε μετά απο 3,5 ώρες αφού εξαφανίσετε όλες τις Αποδείξεις της παρουσίας σας στο ταχύπλοο ;

    • Τι πράμά/τια είναι τούτη; Μεγάλο κακό ρέ Μπόγδη; Σέ καταλαβαίνω… αλλά εγώ δέν σου είπα ν’αποφευγεις τα ύδατα; Σού είπα.. Δέν γίνεται δέν ειναι επιτρεπτόν αλλά ουτε καί πρέπον κάθε φορά πού βλέπεις ένα ποτήρι να αφηνιαζει ακόμα καί τό βρακί. Εγώ τό καλό σου θέλω. Αν θες αν δεν θές συνέχισε μέχρι να το γεμίσεις δρύτσατα. Τι να σου πω; Η εκλογή δική σου .

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.