ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Οι άσπρες ελβιέλες

Την γειτονιά μου δεν την επέλεξα, με επέλεξε. Το ίδιο και το σχολείο. Παλιά ονομαζόταν Παράδεισος, μετά Κηπούπολη και σήμερα λες στον ``Άνεμο`` στην Πετρούπολη για να σε πάει ο ταξιτζής.

Κάποτε από την Περικλέους που σήμερα σπινιάρουν αυτοκίνητα και  μηχανές  περνούσε ο παγωτατζής , περνούσαν κοπάδια πρόβατα. Χορτάσαμε παιχνίδι στις αλάνες και στους χωματόδρομους που τώρα έγιναν πεζόδρομοι με σταθμευμένα αυτοκίνητα λόγω της κρίσης.

Μαθήτρια δημοτικού πήγα με τα πόδια στο σχολείο περνώντας το ρέμα που πλημμύριζε με τα πρωτοβρόχια απαγορεύοντας αυστηρά στη μαμά να με συνοδεύσει την ``πριγκίπισσα `` της.

Σκέφτομαι πως  όλα αυτά όπως και το μαμαδίστικο έθιμο των τάπερ στις βαλίτσες  των συμφοιτητών, πολλά χρόνια αργότερα, είναι ένα άλλο υποχθόνιο σχέδιο των Ελληνίδων μανάδων για να κρατάνε αιώνια δεμένους γιους και κόρες από τον ουρανίσκο. Τότε, βέβαια, κανένας δεν το έκανε γιατί  τον χτύπησε η κρίση.

Τώρα, μάλλον, είναι ο κανόνας αποδεικνύοντας ότι η ζωή είναι απείρως πιο μυθιστορηματική από τα μυθιστορήματα.

``Θα πας μπροστά!`` Ο Ματθαίος Ροδοκανάκης, ο πατέρας του Σταύρου που έγινε Στιβ, στη Βοστώνη, γελάει με την καρδιά του κάθε πρωί που βάζει το κλειδί στην οικογενειακή επιχείρηση τυριών ``Ψηλορείτης``,   τώρα στεγάζει το Δημοτικό  Ωδείο. Παλιά οι ελάχιστοι καταστηματάρχες της γειτονιάς έβγαιναν στην πόρτα των μαγαζιών τους και παρακολουθούσαν αμέριμνα τους μαθητές που πήγαιναν σχολείο με μια δόση περηφάνιας. Δεν ήταν  και λίγο για τους μεταπολεμικούς γονείς να καταφέρουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

``Η είσοδος στο σχολείο μας τοποθετεί στην αφετηρία μιας συγκεκριμένης πορείας, κάτι σαν να στρίβουμε δεξιά σε μια διασταύρωση, αντί να συνεχίζουμε ευθεία``, γράφει ο Άγγλος  συγγραφέας Ρόμπερτ Ρόουλαντ Σμιθ που έχει αφοσιωθεί στην εφαρμογή της φιλοσοφίας στην καθημερινή ζωή ενώ παράλληλα διατηρεί μια στήλη στην εφημερίδα Sunday Timeς με θέμα τα ηθικά διλήμματα.

Όσων χρονών κι αν είμαστε , από τη στιγμή που ξεκινάμε το σχολείο , θεωρούμαστε ικανοί να προβούμε σε επιλογές , θεωρούμαστε μοναδικές οντότητες των οποίων        οι πράξεις πηγάζουν από συνειδητή πρόθεση. Κι έτσι, επαναπροσδιοριζόμαστε τόσο ως μονάδες όσο κι ως  άτομα. Χρειάστηκαν αιώνες εκπαίδευσης για να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε τελικά ότι ο φόβος δεν είναι τόσο εποικοδομητικός για τη μάθηση.

``Θα πας  μπροστά!``, οι υπόλοιποι της παρέας ξεκαρδίστηκαν στα γέλια , εγώ ζήτησα συγγνώμη και  σκέφτηκα πόσο χαζή  μπορεί να είμαι που κάθομαι και κοιτάζω μη τυχόν ο  Σταύρος  γυρίσει το λάστιχο του κήπου στα ολοκαίνουργα αθλητικά μου. Μαθήτρια δημοτικού ερωτεύτηκα με  την πρώτη ματιά  τις άσπρες ελβιέλες.

Τις προάλλες, η φίλη μου η Μαριάννα  μου έστειλε φωτογραφίες από την καινούργια δουλειά της που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται σε εναλλακτικές γκαλερί της Ευρώπης. Η Μαριάννα  ονόμασε τη νέα της έκθεση``Homeland``. Σήμερα το πρωί που μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο, σχεδόν τις ζήτησα να κρατήσει την ασπρόμαυρη φωτογραφία. Στα όνειρά μου βλέπω συχνά τις άσπρες ελβιέλες.

Με σταθερά βήματα διασχίζω τον κεντρικό χωματόδρομο ως την στρογγυλή πλατεία, γεμάτη με καφετέριες και μαγαζιά τώρα, περνώντας απέναντι, από κει και πέρα ασφαλτόστρωση.

Τέλη Αυγούστου ήρθαν μερικοί εργάτες με ένα μηχάνημα  και έριξαν πίσσα.

Ο κυρ-Ξενοφώντας που είχε το γωνιακό ψιλικατζίδικο έτριβε τα χέρια του γιατί έβλεπε τις δουλειές να `ανοίγονται``. Στην άλλη γωνία, η Παναγιώτα, που πήγε μερικά χρόνια στην Αυστραλία, έγινε Πάτυ, και γύρισε γιατί πεθύμισε το κοκκινιστό της μάνας της ``έστηνε`` το φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Το ελενίτ έπεσε, σε  μια νύχτα έριξαν τα μπετά, στο πι και φι ξεφύτρωσαν οι αίθουσες  διδασκαλίας και η  επιγραφή από Νέον. Μια ανεξίτηλη μπλε ανάμνηση να πλημμυρίσει το απέναντι σπίτι , το δικό μας. Το νεράντζι πέφτει και σκάει με θόρυβο, το αυτοκίνητο που περνάει με κάνει λούτσα.

Κάθομαι στο παρκάκι, ανάμεσα στις ακακίες και χαζεύω την είσοδο του σχολείου. Είναι ένα κλασικό δημοτικό με ελάχιστα δέντρα και με ένα μικρό γήπεδο μπάσκετ στην πίσω αυλή.  Παιδικές φωνές , ανεμελιά και ευτυχία  κάτω από ένα τεράστιο γκράφιτι με τόσο ζωντανά χρώματα  και λουλούδια και ζωγραφιές.

Η τέχνη έχει ανάγκη να γλιστρήσει από τα μουσεία στην καθημερινότητα.  Σε κάθε γειτονιά υπάρχει κι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, μια χαμογελαστή φιγούρα, μια μικροσκοπική γενναία γυναίκα  που στέκεται στο τέλος του δρόμου.

Τώρα, που το σκέφτομαι έχω καιρό να ξεφυλλίσω ένα βιβλίο της Έλλης Αλεξίου. Συνδέω τη γειτονιά  μου με τη μεγάλη συγγραφέα και το Δημοτικό σχολείο που έχει πάρει το όνομά  της. Στα όνειρά μου βλέπω τις άσπρες ελβιέλες.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το δικαίωμα των προσφυγόπουλων να πάνε σχολείο. Και καθήκον της πολιτείας και κυρίως της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι να καθησυχάσει τους φόβους των γονέων. Γιατί η είσοδος μας στο σχολείο είναι το πρώτο πραγματικά πολιτιστικό ορόσημο στη ζωή μας.

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα, τρία πουλάκια κάθονταν και έπλεκαν πουλόβερ το τρίτο το μακρύτερο ψάχνει η συγγραφέας ΜΠΑΣ και συνέλθει και αποκτήσουν ΕΙΡΜΟ τα γραπτά της!!

    Ήμαρτον ρεεεεεε!!

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.