ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η παρακαταθήκη του Αλέξανδρου Βέλιου και οι επιλεκτικές «ευαισθησίες» της Δικαιοσύνης

Η είδηση έπεσε χθες σαν βόμβα: «Εισαγγελική παρέμβαση για τις συνθήκες θανάτου του Αλέξανδρου Βέλιου». Κατά την είδηση, λοιπόν, με αφορμή δημοσίευμα για τις τελευταίες ώρες του γνωστού δημοσιογράφου που αναφερόταν σε έναν «γιατρό» και σε μία θανατηφόρα «ένεση», ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ηλίας Ζαγοραίος έδωσε εντολή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης στο πλαίσιο της οποίας «θα αναζητηθεί εάν κάποιος βοήθησε» τον Αλέξανδρο Βέλιο να φύγει από τη ζωή. Και να φύγει όπως ήθελε και όπως του έπρεπε: με αξιοπρέπεια. Ελέγχοντας τον θάνατό του. Ασκώντας ένα δικαίωμα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο στην ευρωπαϊκή Ελλάδα: το δικαίωμα του «ευ θνήσκειν», όπως άφησε παραγγελιά να γραφτεί και στο επιτύμβιό του.

Παρακαταθήκη

Ο αγώνας, αλλά και η γενναιότητα του Αλέξανδρου Βέλιου πήρε μεγάλες διαστάσεις, συγκίνησε, συνεπήρε, έθεσε μετ’ επιτάσεως θέματα σοβαρά στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Και, μάλιστα, η επιτυχία του γνωστού δημοσιογράφου ήταν διπλή: πρώτον, να θέσει επί τάπητος το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να τελειώνει με αξιοπρέπεια τις μέρες του και, δεύτερον, να μην προκαλέσει τη γνωστή διαμάχη προοδευτικών-σκοταδιστών για τέτοια θέματα. Ο Βέλιος «προπαγάνδιζε» αυτό το αυτονόητο δικαίωμα, έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο επ’ αυτού, προανήγγελλε κάθε μέρα τον εκούσιο θάνατό του, ωστόσο όλα αυτά τα έκανε με τόσο ανθρώπινο τρόπο, ώστε δεν προκάλεσε τις γνωστές μεσαιωνικές αντιδράσεις εκκλησιαστικών κύκλων και γνωστών συντηρητικών. Οι ελάχιστες φωνές κριτικής που ακούστηκαν ήταν περιθωριακές και ουδείς τους έδωσε σημασία. Έμειναν, μ’ άλλα λόγια, στις διαστάσεις που τους ταιριάζουν.

Κι αν κάτι απέδειξε με την στάση ζωής του, ειδικά τους τελευταίους μήνες του, αλλά και με τον τρόπο που επέλεξε να διαμορφώσει το ξόδι του ο Βέλιος, είναι πως το διαχρονικό προοδευτικό αίτημα θεσμικού εκσυγχρονισμού και «εξευρωπαϊσμού» της ελληνικής Πολιτείας παραμένει εκκρεμές. Όπως δεν έχει γίνει ακόμη ο χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, όπως σηκώνεται αχός βαρύς από την αυτονόητη απόφαση του υπουργού Παιδείας να μην καθιστά υποχρεωτική την πρωινή προσευχή στα σχολεία, όπως ακόμη και ως πέρυσι τα θρησκευτικά διδάσκονταν ως μάθημα με κατηχητικό χαρακτήρα, έτσι και το δικαίωμα στην ευθανασία και το αξιοπρεπές τέλος παραμένει ζητούμενο.

Ο Βέλιος συγκίνησε την Ελλάδα με τον αγώνα που έδωσε. Και με τη γενναιότητα να θέσει τον εαυτό του και τον θάνατό του στο επίκεντρο της δημόσιας σφαίρας, μόνο και μόνο για να προωθήσει τη συζήτηση –και, γιατί όχι, ίσως και κάποια απαραίτητα νομοθετικά βήματα- για να νομιμοποιηθεί και στην Ελλάδα το δικαίωμα του ευ θνήσκειν.

Θεωρητικά, βεβαίως, αφ’ ης στιγμής ακόμη απαγορεύεται, ο εισαγγελέας κινήθηκε νομότυπα. Ωστόσο, επειδή εκτός από τους γραπτούς νόμους, υπάρχει και το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», αυτό που «αγκάλιασε» τον Βέλιο στον αγώνα και τα αιτήματά του, ίσως θα ήταν καλύτερα η Δικαιοσύνη να αφήσει την οικογένεια του Βέλιου να θρηνήσει για την απώλειά της και να επιδεικνύει τα αστραπιαία ανακλαστικά της σε άλλες υποθέσεις. Σε φακέλους που έχουν «σκονιστεί». Σε υποθέσεις διαφθοράς, σε φακέλους μεγαλοφοροφυγάδων, σε δικογραφίες που άπτονται ζητημάτων δημοσίου συμφέροντος. Αν, μάλιστα, η Δικαιοσύνη έδειχνε τα ίδια ανακλαστικά για όλα αυτά, με τα ανακλαστικά που αντέδρασε στην περίπτωση του θανάτου του Αλέξανδρου Βέλιου, ίσως η χώρα να ήταν διαφορετική.

Ποτέ, βεβαίως, δεν είναι αργά. Ούτε για την Δικαιοσύνη να πατήσει γκάζι, ούτε για την Ελλάδα να γίνει, γενικώς, μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.