ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Κατήφορος

Διατηρούσα την εντύπωση ότι μερικά πράγματα είναι τόσο ευνόητα, ολοφάνερα και σαφή, ώστε δεν απαιτείται καμιά προσπάθεια κατανόησης ή επεξήγησης τους. Θεωρούσα, ας πούμε, ότι η Ελλάδα είναι μια οργανωμένη κοινωνία που στηρίζεται στο νόμο και την εφαρμογή του από τη δικαιοσύνη.

Ήθελα να πιστεύω πως αυτή η χώρα συνιστά ένα ευρωπαϊκό, ευνομούμενο και δημοκρατικό κράτος όπου η λειτουργία των θεσμών, η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και η ασφάλεια δικαίου είναι αδιαπραγμάτευτα. Και με αυτές τις πεποιθήσεις κοιμόμουν ήσυχος και ξυπνούσα σίγουρος.

Δυστυχώς , έφτασε η ώρα να αναθεωρήσω την επανάπαυση μου. Αρκετά μπαλαμουτιάστηκα. Και ακόμη περισσότερο νιώθω υποχρεωμένος να υποστηρίξω εκείνα τα αυτονόητα τα οποία σήμερα αμφισβητούνται, υπονομεύονται και ναρκοθετούνται στο όνομα μιας ασυνάρτητης πολιτικής σκοπιμότητας.

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ παρακολουθώ έκπληκτος συμπεριφορές εξουσιομανίας και κυνισμού από μια φατρία του πολιτικού προσωπικού. Από έναν εσμό φανατικών που όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά, αλλά προκαλούν το δημόσιο δημοκρατικό αίσθημα. Και ακόμη χειρότερα από μια αλαζονική κυβερνητική δράκα που επιδίδεται σε μια ρητορική εφαπτόμενη του αυταρχισμού.

Δεν θα ασχοληθώ με τη θρασύτητα της ακτινοδιαγνώστριας από την Άρτα, ούτε φυσικά με την αναίδεια του γραφικού χειρουργού από τα Σφακιά με τα παράνομα διπλά δημαρχιακά βιβλία. Πρόκειται, άλλωστε, για δυο αναλώσιμα πιόνια της κυβερνητικής προπαγάνδας, που με τις υβριστικές αρλούμπες τους εξηγούν τον πανικό, την νευρικότητα και την αμηχανία του επιτελείου του Μαξίμου.

Αξίζει, που λέει ο λόγος, όμως να αναφερθώ στον αρμόδιο υπουργό του οποίου ο νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο. Κυρίως για τις δηλώσεις του με τις οποίες εντάσσει την απόφαση του ΣτΕ στα σχέδια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Τοποθετήσεις που υπό το μακιγιάζ της κριτικής εκδηλώνουν μια βαθύτερη προσβλητική αντίληψη για τον ρόλο των θεσμών.

Τον άκουγα άναυδος να καταλογίζει εμμέσως δόλο στο συγκεκριμένο δικαστήριο επειδή δεν καθυποτάχτηκε η διακριτή του εξουσία στις κυβερνητικές ονειρώξεις. Να επιδιώκει με ασέβεια να εκθέσει τη Δικαιοσύνη ως όργανο ολιγαρχών η οποία αποφασίζει με κύριο στόχο την εξυπηρέτηση σκοτεινών επιχειρηματικών και καταχθόνιων πολιτικών συμφερόντων.

Θα προτιμούσα να τον άκουγα να λέει ντόμπρα ότι δεν γουστάρει το Σύνταγμα και ότι γράφει στα παλιά του παπούτσια το κράτος δικαίου. Και θα επικροτούσα, ενδεχομένως, την απόφασή του να παραιτηθεί με μια ελάχιστη συγγνώμη από το πόστο του μετά από ισχυρό ράπισμα των ολέθριων χειρισμών του. Αλλά πού τέτοια τόλμη;

Συνεχίζει στον ίδιο μπαμπέσικο ύφος να προβάλλει το παραμύθι της «καταπολέμησης της διαπλοκής» πίσω από το οποίο κρύβει τη καθεστωτική του αντίληψη για τον έλεγχο της ενημέρωσης. Και επιμένει να εξαγγέλλει νέα νομοθετική ρύθμιση στη βάση του κουρελιασμένου νόμου του με τον οποίο απεργαζόταν σχεδιασμούς που αγγίζουν την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Αναρωτιέμαι, τώρα που το ΣτΕ επανέφερε στην τάξη την εκτελεστική εξουσία από το ολίσθημα της εκτροπής , δεν υπάρχει κανείς με κότσια στη κυβέρνηση να του τραβήξει το αυτί; Αλλά εδώ πού τα λέμε ο ίδιος ο πρωθυπουργός του περήφανου «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», δεν αβαντάρισε τις μέχρι τώρα άστοχες πρακτικές του υπουργού του;

Δεν ήταν ο ίδιος ο επικεφαλής της κυβέρνησης που με δηλώσεις του έσπευδε να προκαταλάβει την απόφαση του ΣτΕ; ¨Ή, μήπως, ΄σύσσωμο το παρεάκι του Μαξίμου βρισκόταν σε άλλη χώρα όταν μεθοδεύονταν προσπάθειες χειραγώγησης και αθέμιτης συναλλαγής με ανώτατους δικαστικούς;

Κακά τα ψέματα. Μπορεί το ,απερίσπαστο στην αιθεροβαμοσύνη του, κυβερνητικό επιτελείο να μην συνειδητοποιεί ότι η πανωλεθρία του υπουργού επικρατείας αφορά και το ίδιο συνολικά. Κάποιος, ωστόσο, πρέπει να το σκουντήξει ώστε να καταλάβουν τα μέλη εξυπνότερα , συγκροτημένα και μετριοπαθέστερα μέλη του ότι οι οδυνηρές ήττες από τα αλλεπάλληλα φάλτσα του τις επωμίζεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Ακόμη χειρότερα, όμως, επηρεάζουν αρνητικά όλους του πολίτες . Όχι μόνο τους εναπομείναντες ψηφοφόρους τους, τούς οποίους μια μερίδα στελεχών επιχειρεί να καταστήσει συνένοχους στις αντιδημοκρατικές αθλιότητες της.

Και επειδή στην αρχή έκανα λόγο για τα αυτονόητα , είναι εξίσου προφανές ότι οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από δικαστικές αποφάσεις. Ιδίως όταν διαθέτουν ένα πειθαρχημένο πλειοψηφικό λόχο στη Βουλή. Ωστόσο, όσο ορισμένα κυβερνητικά στελέχη ρέπουν προς ένα αντιδημοκρατικό κατήφορο , τόσο πιο σύντομη θα είναι η εκλογική κατακρήμνιση όλων.
.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.