Ο φοιτητής Ιατρικής James Beavis, αποφάσισε να κάνει ένα κοινωνικό πείραμα και να περάσει ένα μήνα στους δρόμους του Λονδίνου. Ο σκοπός τους ήταν όχι μόνο να κατανοήσει το τι σημαίνει να ανήκεις στο περιθώριο αλλά και να συγκεντρώσει χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό.

Η ιστορία του μάλιστα, συγκίνησε το βρετανικό Guardian.

«Η κοινωνία αγνοεί την ανθρώπινη υπόσταση των άστεγων», περιέγραψε ο ίδιος ενώ πρόσθεσε πως η πολιτεία έχει χάσει την ανθρωπιά της απέναντι σε αυτούς. Ο κόσμος τρομάζει μαζί τους. Ο φοιτητής εξηγεί πως πέρασε πολύ χρόνο στο δρόμο, ούτε μια στιγμή όμως δεν ένιωσε φόβο.

«Ο περίγυρος με έκανε να αισθανθώ σκουπίδι. Κάποιοι με έφτυσαν ενώ άπειροι ήταν αυτοί που δεν μου έδωσαν καν σημασία. Υπήρξαν φορές που δεν με κοίταξε κανείς για τουλάχιστον δύο ώρες. Το να κάθεσαι στο σκληρό, κρύο οδόστρωμα και να λες “σας παρακαλώ, μήπως έχετε μερικά ψιλά;” είναι σκληρό. Σε βάζει αμέσως σε θέση απομόνωσης», λέει.

Πριν από λίγες ημέρες μια γυναίκα χτύπησε κατά λάθος το κύπελλο που χρησιμοποιούσε για τα χρήματα. Γύρισε για να ζητήσει συγνώμη, ενώ όταν συνειδητοποίησε πως πρόκειται για άστεγο έφυγε χωρίς να πει μια λέξη.

Ο Beavis εξηγεί πως με παρόμοιο τρόπο σκέφτονται και οι περισσότεροι άνθρωποι. Τραβούν τα παιδιά τους μακριά και εξαιτίας αυτού οι άστεγοι νιώθουν παρανοϊκοί.
Δύσκολα κοιμάται ενώ πρέπει να έχει το νου του στον υπνόσακο του. Αν κάποιος έρθει θα του επιτεθεί, εξηγεί, ενώ επισημαίνει πως κάποιος έριξε μια φορά ένα γυάλινο μπουκάλι δίπλα του όταν κοιμόταν.

«Αισθάνομαι τόσο ευάλωτος. Ένας άλλος άστεγος που έδωσε ένα επιπλέον χαρτόνι κι ένας άλλος μου χάρισε ένα καθαρό αθλητικό μπλουζάκι. Πρέπει να εξετάζει κανείς το που θα κοιμηθεί διότι αν βραχεί το χαρτόνι, θα είναι άχρηστο. Στην καλύτερη περίπτωση, κοιμάμαι 2-3 ώρες κάθε νύχτα λόγω του θορύβου, της παράνοιας και του κρύου», αναφέρει ο φοιτητής.

Όταν ο καιρός έγινε ψυχρός έδωσε χρήματα και αγόρασε αλουμινόχαρτο ενώ το τύλιξε γύρω από τους καρπούς, τους αστραγάλους και την κοιλιά του. Είναι καλή μόνωση, αλλά καταρρέει πολύ γρήγορα.

«Πρόσφατα άκουσα για δύο θανάτους αστέγων στο Kent, λίγο πριν την έναρξη του χειμώνα. Αυτοί οι θάνατοι θα μπορούσαν να προληφθούν. Ξυπνάς το πρωί, χωρίς χρήματα, και πρέπει να πας και να ζητιανέψεις. Είναι δύσκολο και η πείνα μπορεί να το κάνει ακόμα πιο απελπιστικό. Και τότε σου πρέπει να κρατάς κάτω το κεφάλι. Αν κάποιος πιάσει το βλέμμα σου, τότε τρέχει μακριά… Αν ζητάς ευθέως τότε αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο διότι αναγκάζεις τους ανθρώπους να μπουν σε μια διαδικασία που δεν θέλουν. Αν ούτε κι αυτό λειτουργήσει, τότε υπάρχουν και οι κάδοι των σκουπιδιών…

Όμως δεν γίνεται πάντα έτσι. Έχω ξυπνήσει κι έχω βρει πως κάποιος έχει αφήσει τρόφιμα κοντά στο κεφάλι μου. Ένας ξένος μια φορά μου έφερε ένα φλιτζάνι τσάι που είχε φτιάξει στο σπίτι. Και τα περισσότερα βράδια, βλέπω εθελοντές να δίνουν πακέτα φροντίδα και ζεστά ροφήματα στους άστεγους. Δεν περιμένουμε από όλους να δώσουν μια βοήθεια αλλά ακόμα και ένα χαμόγελο ή μια καλημέρα, μπορούν να βοηθήσουν να γεφυρωθεί το αυξανόμενο χάσμα που έχει δημιουργήσει η κοινωνία». Έτσι κλείνει το κείμενο του.